Με θλίψη παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια την ολοένα και αυξανόμενη τάση καύσης σωμάτων κεκοιμημένων, η οποία επιλέγεται άλλες φορές συνειδητά, άλλες φορές όμως από άγνοια για το τι πρεσβεύει η ταφή, όχι μόνον για την πίστη μας αλλά και για την παράδοση μας ως λαός, από αρχαιοτάτων χρόνων.
Ναι, αντίθετα μ’ όσα ορισμένοι υποστηρίζουν, η ταφή έχει τις ρίζες της στην αρχαία ελλάδα, όπου μπορεί μεν κάποιοι να καίγονταν αλλά οι περισσότεροι εθάπτοντο εξού και τ’ αμέτρητα ταφικά μνημεία σ’ όλη την επικράτεια.
  Η παράδοση μας ως Ορθόδοξοι, θέλει να ταφόμεθα στη γη, στην οποία παραδινόμαστε, σε μία εμβρυϊκή θα λέγαμε κατάσταση, όπου μέσω της φυσικής διαδικασίας της διαλύσεως του παλαιού σώματος, προσδοκούμε τη νέα γέννηση, την ανάστασή μας δηλαδή, όταν ο Θεός αποφασίσει αυτή να έρθει.
  Κατά την εξόδιο ακολουθία, η οποία είναι ένα ακόμη υπέροχο δώρο της Εκκλησίας μας, όχι μόνον προς τον κεκοιμημένο αλλά και προς τους συγγενείς και τους οικείους του, αφού μέσω αυτής μεταφέρεται τόσο γλαφυρά, παρηγορητικά κι ελπιδοφόρα το μήνυμα της υπέρβασης του θανάτου, γίνεται σαφή αναφορά σ’ αυτή την σύνδεση μας με τη γη και κατά την εκφώνηση από τον ιερέα της τελευταίας ευχής πριν την ταφή του σώματος, ακούμε: «Γη ει και εις γην απελεύσει», δηλαδή: «Γη είσαι (χώμα δηλαδή) και προς την γη πορεύεσαι». Aυτή είναι η αλήθεια.
Δεν γίνεται λοιπόν αγαπημένοι μου να συνυπάρξουν Ορθόδοξη ομολογία και καύση, διότι η δογματική αλήθεια της Εκκλησίας μας ορίζει ρητά πως τα νεκρά σώματα παραδίδονται μεν στη φθορά μετά τον θάνατο αλλά μέλουν ν’ αναστηθούν κατά την ημέρα της πανανθρώπινης ανάστασης όπου θα ενωθούν και πάλι με τις ψυχές τους.
Απ’ την άλλη, ο άνθρωπος, είναι χιλιοειπωμένο, είναι ψυχοσωματικός και το σώμα του, που είναι ναός Του Αγίου Πνεύματος, είναι ιερό, έστω και άψυχο. Και ως ιερό είναι άξιο τιμής και σεβασμού.
Εντέλει, ο ίδιος ο Χριστός ετάφη, έτσι δεν είναι;
Εύχομαι όλοι μας ν’ αξιωθούμε να γίνουμε κληρονόμοι του Παραδείσου και ν’ απολαύσουμε την άφθαρτη χαρά που ο Θεός επιφυλάσσει σ’ αυτούς που την αναζητούν!πηγή