«Ἐκεῖνες τίς μέρες πληροφορήθηκα ὅτι ἔφθασαν στήν Πόλη σακκιά μέ 2500 ζευγάρια ἀφτιά ἀπό τή σφαγή τῶν Ἑλλήνων τῆς Πάτρας, κι ὅτι μποροῦσε νά δεῖ κανείς αὐτά τά πολεμικά τρόπαια, στοῖβες μπροστά στήν πύλη τοῦ σεραγιοῦ. Πίστευα πώς ἦταν φῆμες, ἀνατολίτικα παραμύθια. Κι ὅτι ἄν τέτοια δημόσια ἔκθεση μποροῦσε νά γίνει σέ περασμένους αἰῶνες θά ἦταν ἀδύνατο νά συνεχίζεται στήν ἐποχή μας αὐτό τό βάρβαρο ἔθιμο.Οἱ δρόμοι παρουσίαζαν πένθιμη εἰκόνα. Περάσαμε πλάι στό πτῶμα ἑνός ἀποκεφαλισμένου. Τό αἷμα ἔτρεχε ἀκόμα ἀπό τίς φλέβες. Γύρω γύρω ἕνα κοπάδι σκυλιά καθισμένα στά πισινά τους. Μερικά εἶχαν κι ὅλας γλύψει τό αἷμα, κι ὅλα μαζί περίμεναν νά νυκτώσει γιά νά κατασπαράξουν τό πτῶμα. Ἦταν πεταμένο σέ ἕνα στενό σοκάκι τοῦ παζαριοῦ μπροστά σέ ἕνα χασάπικο κι ἀπό πάνω του ἀκριβῶς κρέμονταν κρέατα, ἔτσι πού νόμιζε κανείς πώς ἦταν κομμάτια ἀπό τό ἴδιο τό πτῶμα. Οἱ Τοῦρκοι δρασκέλιζαν ἀδιάφορα τό κουφάρι. Στίς δύο πλευρές τῆς πύλης ὑπῆρχαν δύο στοῖβες, σάν μικρά δεμάτια σανοῦ, ἀπό κάθε λογής κομμάτια τοῦ προσώπου.Τά ἀφτιά ἦταν τρυπημένα καί κρέμονταν ἀπό σπάγγους. Μαζί μέ κάθε μύτη εἶχαν κόψει ἐπίσης τό πάνω χεῖλος καί ἕνα κομμάτι ἀπό τό μέτωπο. Μαζί μέ τά πηγούνια ὑπῆρχαν τό κάτω χεῖλος καί γενειάδα. Σέ μερικές περιπτώσεις ἦταν πελεκημένο κά-θετα ὁλόκληρο τό πρόσωπο καί ὅλα τά χαρακτηριστικά τῆς μορφῆς παρέμεναν ἀνέπαφα. Ἄλλοτε ἦταν χωρισμένα κατά κατηγορίες, ἀνάλογα μέ τόν ἀκρωτηριασμό. Ἐκεῖ ἔμεναν κρεμασμένα ὥσπου, σαπίζοντας ἐντελῶς, ἔπεφταν στή λάσπη τοῦ δρόμου. Οἱ Τοῦρκοι περνοῦσαν πατώντας τά ἀδιάφοροι. Τά λείψανα τῶν προσώπων, καθώς βρίσκονταν σέ ἀποσύνθεση, κολλοῦσαν στά παπούτσια τῶν περαστικῶν. Ἔτσι ἔβλεπες τόν Τοῦρκο νά βαδίζει μέ ἕνα χεῖλος ἤ πηγούνι στίς παντοῦφλες του. Καί καθώς ξεπετιόνταν τά ἀνθρώπινα γένεια, νόμιζες πώς τά παπούτσια ἦταν φοδραρισμένα μέ γουναρικά»R. Walsh: ἱερέας τῆς ἀγγλικῆς πρεσβείας στήν Πόλη γιά τίς σφαγές πού ἔγιναν μέ τήν είσοδο τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ στήν Πάτρα.Λαογραφικός Σύλλογος «Μωραΐτες εν Χορώ»