Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ.. όχι ανεξέλεγκτα, όχι με δικαιολογίες. Αυτός που μετανοεί δίνει τα κλειδιά της ύπαρξης του στον Τριαδικό Θεό!
Δεν εξουσιάζει αυτός τη ζωή του αλλά ο Κύριος.
Γίνεται δούλος Κυρίου και όχι της αμαρτίας και της φιλαυτίας !
Γιατί δε γίνεται να ελευθερωθούμε από την αμαρτία αν δε γίνουμε δούλοι του Αναμάρτητου!
Η αυτογνωσία δε σου επιτρέπει την αργοπορία
κι η παραδοχή του σφάλματος σε στεφανώνει με νίκη.
Η αίτηση της συγχώρεσης, σου φανερώνει την Πίστη,
η πλάνη για σένα είναι η δικαιολογία του δαίμονα.
Καμία αρετή δεν είναι μεγαλύτερη του Κυρίου.
Έλεγε ὁ ἀββᾶς Σαββάτιος:
-«Ὅταν ἡσύχαζα στὴ λαύρα τοῦ ἀββᾶ Φιρμίνου, ἦρθε κάποιος ληστὴς στὸν ἀββᾶ Ζώσιμο τὸν Κίλικα καὶ παρακαλοῦσε τὸ γέροντα κι ἔλεγε:
– “Κάνε ἀγάπη, γιὰ τὸ Θεό, γιατὶ εἶμαι ὑπεύθυνος πολλῶν φόνων.Μετανοιωσα.!
Κάνε με μοναχό, γιὰ νὰ ἡσυχάσω στὸ ἑξῆς ἀπὸ τὰ κακά μου”.
Ὁ καλός γέροντας τότε τὸν νουθέτησε καὶ τὸν ἔκανε μοναχὸ δίνοντάς του καὶ τὸ ἅγιο σχῆμα.
Μετὰ λίγες μέρες ὅμως τοῦ λέει ὁ γέροντας:
– “Πίστεψέ με, παιδί μου, δὲν μπορεῖς νὰ μείνεις ἐδῶ, γιατὶ, ἂν τὸ ἀκούσει ὁ ἄρχοντας, θὰ σὲ πιάσει.
Τὸ ἴδιο κι οἱ ἐχθροί σου θὰ ἔρθουν καὶ θὰ σὲ σκοτώσουν.
Ὅμως ἄκουσέ με καὶ σὲ στέλνω σὲ κοινόβιο μακριὰ ἀπὸ ἐδῶ.”
Καὶ τὸν ἔφερε στὸ κοινόβιο τοῦ ἀββᾶ Δωροθέου κοντὰ στὴ Γάζα καὶ στὸ Μαϊουμᾶ.
Ἀφοῦ ἔκανε ἐκεῖ ἐννιὰ χρόνια κι ἔμαθε τὸ Ψαλτήρι κι ὅλη τὴ μοναχικὴ πολιτεία, ἀνεβαίνει ξανὰ στὴ λαύρα τοῦ Φιρμίνου πρὸς τὸν γέροντα καὶ τοῦ λέει:
– “Κύριε ἀββᾶ, κάνε ἔλεος σὲ μένα, δῶσ’ μου τὰ ροῦχα μου τὰ κοσμικὰ καὶ πάρε τὰ μοναχικά”.
Ὁ γέροντας τότε λέει λυπημένος πρὸς αὐτόν:
– “Γιατί παιδί μου;”
Ἀποκρίθηκε καὶ εἶπε:
– “Νά, ὅπως ξέρεις, πάτερ, ἔχω ἐννιὰ χρόνια στὸ κοινόβιο καὶ νήστεψα κι ἐγκρατεύτηκα ὅσο μποροῦσα καὶ ἔζησα μὲ πολλὴ ἡσυχία καὶ φόβο Θεοῦ ‘ἐν ὑποταγῇ’ καὶ γνωρίζω καλὰ ὅτι ἡ ἀγαθότητά Του μοῦ συγχώρησε τὰ πολλά μου κακά,
ἀλλὰ βλέπω κάθε τόσο ἕνα παιδὶ νὰ μοῦ λέει:
– Γιατί μὲ σκότωσες;
Αὐτὸ βλέπω στὸν ὕπνο μου καὶ στὴν ἐκκλησία καὶ στὴν τράπεζα νὰ μοῦ λέει αὐτὰ καὶ δὲν μ’ ἀφήνει οὔτε ὥρα.
Γι’ αὐτὸ λοιπόν, πάτερ, θέλω νὰ φύγω, γιὰ νὰ πεθάνω ὑπὲρ τοῦ παιδιοῦ,
γιατὶ σκότωσα τὸ παιδὶ χωρὶς λόγο.
Πῆρε λοιπὸν τὰ ροῦχα, τὰ φόρεσε, βγῆκε ἀπὸ τὴ Λαύρα καὶ πῆγε στὴ Διόσπολη, ὅπου τὴν ἄλλη μέρα τὸν ἔπιασαν καὶ τὸν ἀποκεφάλισαν.»
Ἰωάννου Μόσχου, Λειμωνάριον, μτφρ. Μοναχοῦ Θεολόγου Σταυρονικητιανοῦ, ἐκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Σταυρονικήτα, Ἅγιον Ὄριος 1986, σς 181-182.
“Κύριε Βρήκα… τους γελαστούς μου φίλους,
που μου τους σκέπασεν η γης,
η χλόη, το χιόνι, η νύχτα.
Τα αγαπημένα λόγια που θα μου ’λεγαν βρήκα..”
ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ ΚΥΡΙΕ!
Νοέ 11, 2023Εκκλησία Online
Άγ.Μηνάς: Ο προστάτης του Μ.Κάστρου & το θαυματουργό αγίασμα