Τοῦ Λάμπρου Κ. Σκόντζου
Θεολόγου – Καθηγητοῦ
Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ φιλανθρωπία εἶναι συνώνυμα μὲ τὸν Χριστιανισμό. Ἡ βάση τοῦ χριστιανικοῦ κηρύγματος εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς ὅποιες ἰδιαιτερότητές τους. Τίποτε δὲ μπορεῖ νὰ μπεῖ ἐμπόδιο στὴν ἄσκηση τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, οὔτε τὸ φῦλο τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, οὔτε ἡ φυλή, οὔτε ἡ κοινωνικὴ καὶ οἰκονομική του κατάσταση.
Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὄχι μόνο δίδαξε τὴν ἀγάπη πρὸς ὅλους, ἀλλὰ καὶ ἔθεσε ὡς προϋπόθεση τὴν ἄσκηση τῆς ἀγάπης, σὲ ὅσους ἤθελαν καὶ θέλουν νὰ εἶναι δικοί Του, «ἐντολὴν καῖνὴν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Ἐν τοὺτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταὶ ἐστε, ἔὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰωάν.13,34-35). Ἐπίσης ἔδωσε ὁ Ἴδιος τὸ παράδειγμα τῆς ἀλληλοδιακονίας, πλένοντας τὰ πόδια τῶν μαθητῶν Του, πρὶν τὸ Μυστικὸ Δεῖπνο, συμβουλεύοντας τοὺς μαθητές Του «εἰ οὗν ἐγὼ ἔνιψα ὑμῶν τοὺς πόδας, ὁ Κύριος καὶ ὁ Διδάσκαλος, καὶ ὑμεῖς ὀφείλετε ἀλλήλων νίπτειν τοὺς πόδας. ὑπόδειγμα γὰρ δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθὼς ἐγὼ ἐποίησα ὑμῖν, καὶ ὑμεῖς ποιῆτε» (Ἰωάν.13,13-15). Μάλιστα ἡ ἀγάπη αὐτὴ ἐκτείνεται καὶ στοὺς ἐχθρούς μας, «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μὴδὲν ἀπελπίζοντες» (Λούκ.16,35).
Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἔκαμε πράξη τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὁποία προσφέρει ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια ἁπλόχερα τὴν φιλανθρωπία της στὸν ἄνθρωπο.
Ὑπέροχες προσωπικότητες τῆς Ἐκκλησίας μας ἄσκησαν κατὰ καιροὺς τὴν ἀγάπη καὶ σφράγισαν μὲ τὴ δράση τους τὴν ἱστορία. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἱερὰ πρόσωπα ὑπῆρξε καὶ ἡ ἁγία Ταβιθά, ἡ ἀποκαλούμενη Δορκάς, δηλαδὴ ζαρκάδα, ἡ ὁποία ἔζησε στὰ χρόνια τῶν Ἀποστόλων καὶ ἀναδείχτηκε παράδειγμα φιλανθρωπίας καὶ διακονίας τῶν ἀνθρώπων ποὺ εἶχαν ἀνάγκη.
Γιὰ τὴν ἁγία Ταβιθὰ κάνει λόγο ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ βιβλίο τῶν «Πράξεων τῶν Ἀποστόλων»: «Ἄυτὴ ἢν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν, ὤν ἐποίει» (Πράξ.9,36). Ζοῦσε στὴν πόλη τῆς Παλαιστίνης Ἰόππη καὶ ἀσκοῦσε τὸ ἐπάγγελμα τῆς ὑφάντρας. Εἶχε γίνει χριστιανὴ καὶ βίωνε τὴν χριστιανικὴ πίστη στὴν καθημερινή της ζωή. Ἡ καρδιά της ξεχείλιζε ἀπὸ ἄδολη ἀγάπη γιὰ τοὺς πονεμένους καὶ φτωχοὺς συμπολῖτες της. Γι’ αὐτὸ ἔραβε νυχθημερὸν ἐνδύματα, τὰ ὁποῖα πωλοῦσε καὶ τὰ χρήματα τὰ ἔδινε σὲ ὅσους εἶχαν ἀνάγκη. Παράλληλα εἶχε πλαισιωθεῖ ἀπὸ ἄλλες χριστιανοὺς τῆς πόλεως, ὅπου ὀργάνωσε μιὰ ἐκπληκτικὴ φιλανθρωπικὴ δράση. Πλῆθος πεινασμένων, χηρῶν καὶ ὀρφανῶν, ἦταν ἀποδέκτες τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλανθρωπίας ἁγίας Ταβιθάς. Ὅμως ὁ Θεὸς οἰκονόμησε νὰ δεχτεῖ σκληρὴ δοκιμασία, γιὰ νὰ δοξασθεῖ τὸ ὄνομά Του καὶ νὰ γίνει γνωστὴ ἡ ἁγία. Ἀρρώστησε ξαφνικὰ καὶ πέθανε.
Ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες ἔκανε περιοδεία στὴν περιοχὴ ἐκείνη ὁ ἀπόστολος Πέτρος. Δίδασκε στὴ γειτονικὴ πόλη Λύδδα, ὅταν πληροφορήθηκε τὸ τραγικὸ συμβὰν ἀπὸ δύο ἀπεσταλμένους τῶν πιστῶν της Ἰόππης. Ὁ Πέτρος ἔτρεξε ἀμέσως στὴν Ἰόππη, ὅπου ὅλα ἦταν ἕτοιμα γιὰ τὴν κηδεία της Ταβιθάς. Βρῆκε ἕνα μεγάλο πλῆθος μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι της, ὅπου θρηνοῦσε τὸ χαμὸ τῆς εὐγενοῦς κόρης. Ὅσοι εἶχαν εὐεργετηθεῖ ἀπὸ αὐτὴ ἔκλαιγαν ἀπαρηγόρητοι, διότι εἶχαν χάσει τὸ στήριγμά τους.
Μόλις ἔφτασε ὁ κορυφαῖος ἀπόστολος, ζήτησε νὰ δεῖ τὴ νεκρή, στὸ ὑπερῶο. Παρακάλεσε νὰ τὸν ἀφήσουν μόνο μὲ τὸ τίμιο σῶμα της Ταβιθάς, γονάτισε καὶ προσευχήθηκε θερμά. Μετὰ φώναξε δυνατά: «Ταβιθὰ ἀνάστηθι», καὶ ὦ τοῦ θαύματος, τὸ πνεῦμα ἐπέστρεψε στὸ σῶμα τῆς νεκρῆς καὶ σηκώθηκε! Τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς ὄχι μόνο γέμισε μὲ χαρὰ τὸ παραβρισκόμενο πλῆθος, ἀλλὰ διαδόθηκε σὲ ὅλη τὴν Παλαιστίνη. Αὐτὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ δοξασθεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μεταστραφοῦν στὸ Χριστιανισμὸ πάρα πολλοὶ Ἰουδαῖοι καὶ εἰδωλολάτρες.
Ἡ ἁγία Ταβιθὰ ἔζησε κατόπιν πολλὰ χρόνια ἁγίας ζωῆς, συνεχίζοντας τὸ φιλανθρωπικό της ἔργο, καὶ πέθανε σὲ προχωρημένη ἡλικία. Ἡ Ἐκκλησία μας τὴν κατέταξε στοὺς ἁγίους Της, τιμῶντας τὴν μνήμη της στὶς 25 Ὀκτωβρίου.
Εἶναι ἀνάγκη νὰ ἔχουμε ὑπόψη μας τὸ διαχρονικὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ ὁποῖο ἀπορρέει ἀπὸ τὴν πίστη μας, ὅτι στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε ἐνδεοῦς ἀνθρώπου εἰκονίζεται ὁ Χριστὸς καὶ σύμφωνα μὲ τὴ δική Του διαβεβαίωση, «ἂμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἐνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Μάτθ.25,40). Εἶναι ἀπαραίτητο ἐπίσης νὰ ἐπισημάνουμε πὼς ἡ φιλανθρωπία εἶναι ἀποκλειστικὸ προνόμιο τοῦ Χριστιανισμοῦ, διότι ἡ ἔννοια τῆς ἐποποιίας ἦταν ἄγνωστη στὸν προχριστιανικὸ κόσμο! Δὲν ὑπάρχει καμιὰ μαρτυρία γιὰ ὀργανωμένο δίκτυο φιλανθρωπίας καὶ φιλανθρωπικῶν ἱδρυμάτων! Ἀπὸ τὸν πακτωλὸ τοῦ ἀπίστευτου πλούτου τῶν «ἱερῶν» τῶν παγανιστικῶν θρησκειῶν, ὅπως λ.χ. τῶν Δελφῶν, οὐδέποτε διατέθηκε τὸ παραμικρὸ ποσὸ γιὰ τὴν ἀνακούφιση τοῦ ἀνθρώπινου πόνου! Οὐδεμία μαρτυρία ὑπάρχει γιὰ κάτι τέτοιο! Ἀντίθετα μάλιστα, ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης τὸν 4ο μ. Χ. αἰῶνα, θέλοντας νὰ νεκραναστήσει τὴν εἰδωλολατρία, ζητοῦσε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες ἱερεῖς νὰ μιμοῦνται τοὺς Χριστιανοὺς στὴν ἄσκηση τῆς φιλανθρωπίας, διότι ἦταν ἀνύπαρκτη σ’ αὐτούς!
Ἡ ἐκκλησιαστική μας ἱστορία ἔχει νὰ μᾶς ἐπιδείξει ἕνα ἀπέραντο φιλανθρωπικὸ ἔργο στὸ διάβα τῶν αἰώνων. Χιλιάδες μιμητὲς τῆς ἁγίας Ταβιθὰς προσέφεραν μὲ αὐταπάρνηση τὶς ἀνιδιοτελεῖς τους ὑπηρεσίες καὶ τὰ ἀγαθὰ τοὺς πρὸς τὸν πάσχοντα καὶ ἐνδεῆ ἄνθρωπο, ἰδιαίτερα σὲ καιροὺς χαλεπούς. Ἀλλὰ καὶ σήμερα, στὴν ἐποχή μας, ὅπου ὁ λαός μας δοκιμάζεται ἀπὸ τὴν πρωτοφανῆ οἰκονομικὴ κρίση, τὴν ὁποία δημιούργησε ἡ ἀνθρώπινη ἀπληστία, ἡ Ἐκκλησία μας μὲ τὶς χιλιάδες μιμητῶν τῆς ἁγίας Ταβιθάς, ἐθελοντὲς τῆς ἀγάπης, τρέφει καὶ περιθάλπει μόνη Αὐτή, πληθώρα συνανθρώπους μας, τοὺς ὁποίους ἔχει ἐγκαταλείψει, τόσο ἡ ἐπίσημη Πολιτεία, καὶ οἱ διάφοροι ἄλλοι «ἀνθρωπιστικοὶ» θεσμοί!

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Μαθήτρια ἔνθεος, ἐν τῇ Ἰόππῃ σεμνή, Χριστοῦ ἐχρημάτισας, καὶ ἐν πολλοῖς οἰκτιρμοῖς, αὐτὸν ἐθεράπευσας· ὅθεν ὑπὸ τοῦ Πέτρου, ὡς ἠγέρθης θανοῦσα, ἐδειξας τοῦ σοῦ βίου, Ταβιθᾶ μακαρία, πᾶσι τὴν κεκρυμμένην, θείαν λαμπρότητα.

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
25 Ὀκτωβρίου 2025 ἑορτάζουν:
Ἅγιοι Μαρκιανὸς καὶ Μαρτύριος οἱ νοτάριοι
Ἁγία Ταβιθά
Ἅγιοι Οὐαλλέριος καὶ Χρυσάφιος
Ἅγιος Ἀναστάσιος
Ἅγιος Οὐαλλερίνος
Ἅγιος Σαβίνος
Ἅγιος Οὔαρος «ὁ ἐν Αἰγύπτῳ»
Ἅγιος Γεώργιος ἐπίσκοπος Ἀμάστριδος
Ἅγιοι Παππίας, Διόδωρος καὶ Κλαυδιανός
Ἅγιοι Δύο Μάρτυρες ἀπὸ τὴ Θράκη
Ἁγία Χρυσάνθη
Ὅσιοι Μαρτύριος ὁ Ἔγκλειστος καὶ Μαρτύριος ὁ διάκονος
Ἅγιοι Φαῦστος, Βασίλειος καὶ Λουκιανός
Ἅγιοι Νικηφόρος καὶ Στέφανος
Ἅγιοι Φιλάδελφος καὶ Πολύκαρπος
Ὅσιος Μακάριος ἐπίσκοπος Πάφου τῆς Κύπρου
Συντάκτης