Ο Άγιος Χρήστος είναι από τους αγίους νεομάρτυρες της εκκλησίας μας που φέρει το όνομα του Σωτήρα και Αναστημένου Χριστού.
Το όνομα αυτό το συναντάμε μόνο σε μάρτυρες μιας και δυστυχώς δεν αποδίδεται σε μοναχούς και ιερωμένους διότι είθισται εκεί να δίδουν σπάνια «καλογερικά» ονόματα και δυστυχώς αν και το λαμβάνουν πολλοί λαϊκοί δεν το τιμούν σε μνήμη αγίου αλλά στην εορτή του Ενός που ανήμερα εκείνης της ημέρας γιορτάζει όλη η χριστιανοσύνη.
Όταν ήμουν μικρός είχα ακούσει έναν γεροντάκο σε ένα μοναστηράκι που μας έλεγε ότι όσοι έχουν ονόματα τα οποία τα τιμούν σε κάποια δεσποτική εορτή θα έπρεπε να κατηχούνται και να τους προτρέπουν να μεταφέρουν την ονομαστική τους εορτή σε μέρα μνήμης αγίου που είχε το όνομα τους.
Η δεσποτική εορτή είναι αφιερωμένη στον Δεσπότη Χριστό μας και εκείνη την ημέρα γιορτάζει και πανυγηρίζει όλο το ανθρώπινο γένος και όλη η φύση για τον Πλάστη της.
Μέσα από την τιμή των αγίων ουσιαστικά τιμούμε τον ίδιο τον Χριστό μιας και η πίστη τους και η αγάπη τους προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο μέσα από την τήρηση της Καινής Διαθήκης του Θεού δοξάζεται το Πανάγιο όνομα Του.
Αν αυτό γινόταν ίσως σήμερα πολλοί περισσότεροι θα γνώριζαν μεταξύ άλλων αγίων και τον Άγιο του Θεού Χρήστο ο οποίος γεννήθηκε τον 17ο αιώνα στην Πρέβεζα και σε νεαρή ηλικία ακολούθησε το επάγγελμα του ναυτικού στην τότε σκλαβωμένη και υποταγμένη Ελλάδα.
Για τρεις αιώνες ο ταπεινός Άγιος Χρήστος είχε «ξεχαστεί» από την ανθρώπινη επίγεια ιστορία και μέχρι το 1971 παρέμενε άγνωστος στους επί γης ανθρώπους.
Κατ’ αυτό το έτος στην πλουσιότερη βιβλιοθήκη της Αγιονύμου Πολιτείας, αυτής της Μονής Μεγίστης Λαύρας καθώς κάποιος μελετούσε «έπεσε» πάνω στον Λαυρεώτικο κώδικα με τίτλο «Γραμματικά» στον οποίο ένας ιερομόναχος και πνευματικός της μονής περιέγραφε την γνωριμία του με τον Άγιο Χρήστο καθώς και το μαρτυρικό του τέλος κι έτσι από την εν ανθρώποις αφάνεια ξεκίνησε να γίνεται γνωστός και να μνημονεύεται και από τους επί γης ανθρώπους.
Ο συγκεκριμένος ιερομόναχος της μονής βρισκόταν στην Κω τον Αύγουστο του 1668 όταν ένας ναύτης μιας φρεγάτας προερχόμενης από την Κρήτη τον πλησίασε και ζήτησε να εξομολογηθεί.
Ο πνευματικός ο οποίος και εισήλθε στην ψυχή του ταπεινού νεαρού ναύτη Χρήστου τον αναφέρει ως ευλαβή, σεμνό και καθαρό. Από αυτά τα χαρακτηριστικά που του προσδίδει ο ίδιος ο πνευματικός του εκλαμβάνουμε ως στοιχεία της προσωπικότητας του την ευλάβεια του δηλαδή τον χαρακτηρίζει πιστό στον Χριστό αλλά και τον εκθιάζει για την σεμνότητα του.
Πραγματικά σπάνια χαρακτηριστικά για κάποιον άνθρωπο που βρίσκεται στην νιότη του. Επίσης με τον όρο καθαρό συμπαιρένουμε ότι δεν είχε υποπέσει σε μεγάλα αμαρτήματα κάτι που επιβεβαιώνει την προαναφερόμενη ευλάβεια του αλλά μας δίδει ως στοιχεία ακόμη το ότι ήτο παρθένος άρα και ανύπαντρος καθ’ ότι εκείνη την περίοδο στο εκκλησιαστικό λεξιλόγιο καθαρό εννοούσαν αυτόν που δεν έχει υποπέσει σε σαρκικά αμαρτήματα και ήτο και παρθένος κατά βάση.
Λίγες μέρες αργότερα καθώς ο Άγιος ναύτης του Χριστού, Χρήστος πήγαινε προς την φρεγάτα στην οποία εργαζόταν στο λιμάνι κάποιοι γενίτσαροι όταν αυτός πέρασε πλησίον τους άρχισαν να τον χλευάζουν και να τον βρίζουν για την πίστη του καθώς και να βλασφημούν το άγιο βάπτισμα του.
Ξάφνου ο νεαρός Χρήστος τους αποκρίνεται και θα λέγαμε τους έβαλε στην θέση τους μιας και αυτοί που πιστεύουν στο ψέμμα τίποτε άλλο παρά προπομπούς του αντιχρίστου μπορούν να θεωρηθούν και είναι οι μόνοι άξιοι αποδέκτες κάθε ύβρεως.
Εκείνη την στιγμή οι υβριστές του αμέσως όρμησαν σαν αλαφιασμένα λιοντάρια που ήθελαν να ξεσκίσουν το θήραμα τους και τον έπιασαν λίγα μόλις μέτρα μακρυά από την φρεγάτα και αφού τον έσερναν και τον χτυπούσαν όπως ακριβώς έκαναν και οι στρατιώτες που συνέλαβαν τον Χριστό, τον οδήγησαν στον πασά του νησιού όπου τον κατηγόρησαν απαιτώντας να ζητήσει συγχώρεση και να αλλαξοπιστήσει κι αυτοί αντί να τον κάψουν ζωντανό σε φωτιά που είχαν ήδη ανάψει θα του χάριζαν την ζωή.
Μα πως ήτο δυνατόν ένας ευλαβής χριστιανός να αποδεχτεί κάτι τέτοιο;
Ήταν δυνατόν ένας ευλαβής χριστιανός να γινόταν μονομιάς ασεβής και βλάσφημος;
Ούτε για μια στιγμή δεν πέρασε από τον νου του να απαρνηθεί τον Χριστό και κάνοντας το σημείο του σταυρού άρχιζε να βροντοφωνάζει με πίστη και υψηλό φρόνημα και ηθικό το «Πιστεύω…».
Όπως ήταν φυσικό αμέσως οι αλλόθρησκοι και βάρβαροι εξαγριώθηκαν και άρχισαν να τον χτυπούν καθώς και να τον μαχαιρώνουν με τα ξίφη και τα μαχαίρια τους ενώ τον πέταξαν στην φωτιά όπου τον κατέκαψαν.
Ξάφνου λαμπηδόνες και λαμπερές αστραπές κατέκλυσαν το σημείο κάτι που το αντίκρυσαν πέραν των χριστιανών που βρίσκονταν ως μάρτυρες του μαρτυρίου του Αγίου Χρήστου και οι βασανιστές και διώκτες οι οποίοι ετράπησαν σε φυγή.
Ήταν 5 Αυγούστου του 1668 παραμονές του εορτασμού της μεγάλης δεσποτικής εορτής της του Χριστού Θείας Μεταμορφώσεως.
Για τρία μερόνυχτα ένα ουράνιο φως κατέληγε πάνω στο σκήνωμα του το οποίο έμεινε στο σημείο για 30 ημέρες άταφο και αδιασάλευτο από όρνια και κύνους ενώ αργότερα ευσεβείς χριστιανοί αντιλαμβανόμενοι την αγιότητα του νεαρού ναύτη που είχε μαρτυρήσει πήραν κρυφά τμηματάκια λειψάνου του Αγίου και δεν ήταν λίγα τα θαύματα που αναφέρθηκαν εκείνες τις ημέρες κιόλας από αυτούς που τον επικαλέσθηκαν.
Η πρώτη μνήμη και πανυγηρικός εορτασμός του Αγίου έρχεται 3 αιώνες μετά το μαρτύριο του, το 1972 ένα χρόνο μετά την ανακάλυψη του μέσα από τους κώδικες της Μονής Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους ενώ οι κάτοικοι της Πρέβεζας τον αποκαλούν καύχημα τους και ταπεινό μεσίτη τους προς τον Πανάγαθο Θεό.
Άγιε Χρήστο εκ Πρεβέζης ναύτη που κατετάγης στο πλήρωμα του πλοίου του Χριστού πρέσβευε και δια εμού του αναξίου!!
Του Χριστού τον οπλίτην ανευφημήσωμεν, τον εν Πρεβέζη θεόθεν αναφανέντα βλαστόν και μαρτυρίου την οδόν εν Κω τελέσαντα. Δεύτε εν άσμασι, πιστοί, ανυμνήσωμεν λαμπρώς τον νεομάρτυρα Χρήστον· πρεσβεύει γαρ τω Κυρίω ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.
Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr