Ὅταν ὁ πατέρας Γεράσιμος ἔκανε ἱερὰ σαρανταλείτουργα, ὁ ἴδιος μνημόνευε στὴν Ἁγία Προσκομιδὴ χιλιάδες ὀνόματα κεκοιμημένων. Δεχόταν μάλιστα ὁ ὅσιος παππούλης ἀναπάντεχες ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἐπισκέψεις ἀπὸ ψυχὲς κεκοιμημένων, ὅταν αὐτὲς ἄλλαζαν τὴν πνευματική τους κατάσταση: ἀπὸ τὴν κολασμένο Ἅδη στὸν Ἅγιο Παράδεισο. Ἡ μετάσταση τῶν κεκοιμημένων ψυχῶν ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῶν ἐκπεσόντων ἀγγέλων στὸ οὐράνιο Φῶς τοῦ Ζωοδότη Χριστοῦ ἦταν ἡ μεγαλύτερή του χαρά, ἡ ἐσωτερική του εἰρήνη καὶ ἡ ἀνείπωτη ἀγαλλίασή του.
Γιὰ νὰ δώσω ἕνα παράδειγμα αὐτῆς τῆς ἀπερίγραπτης χαρᾶς καὶ τοῦ ἐξ Ὕψους δωρήματος στὸν πατέρα Γεράσιμο θὰ ἀναφέρω τὸ ἑπόμενο. Μοῦ εἶχε διηγηθεῖ ὁ ἴδιος ὅτι κατὰ τὰ πρῶτα 17 ἔτη της ἱεροσύνης του, μεταξὺ τῶν χιλιάδων ὀνομάτων μνημόνευε καὶ τὸν θεῖο του καὶ ἀδελφὸ τῆς μητέρας του, ποὺ ὅμως δὲν εἶχε γνωρίσει ποτέ του.
Ἕνα πρωινὸ στὴν Θεία Λειτουργία εἶδε ξαφνικὰ ἕναν κύριο νὰ κάθεται ὑπομονετικὰ ὄρθιος μὲ τὰ χέρια σὲ θέση προσευχῆς καὶ νὰ περιμένει ἕως ὅτου τελειώσει τὴν ἱερὰ προσκομιδὴ ὁ παππούλης.
Κοιτάζοντάς τον πιὸ προσεκτικά, διαπίστωσε μιὰ ὑπερκόσμια φωτεινότητα στὰ μάτια καὶ στὸ πρόσωπο τοῦ ἐπισκέπτη. Δὲν ἄργησε νὰ ἀκούσει τὴν ἐνδιάθετη φωνὴ μέσα του ποὺ τοῦ ἔλεγε: αὐτὸς πάτερ εἶναι ὁ θεῖος καὶ ἀδελφὸς τῆς μητέρας σου καὶ ἦρθε νὰ σὲ εὐχαριστήσει γιὰ τὸ πολυετὲς καὶ ἀδιάλειπτο μνημόνιο ποὺ τοῦ ἔκανες στὴ χάρη τοῦ Σωτῆρα Χριστοῦ! Τοῦ ἔκανε νεῦμα νὰ πλησιάσει, ἡ ψυχὴ τοῦ θείου ἔβαλε τρεῖς στρωτὲς μετάνοιες, πῆρε τὴν εὐχή του παππούλη, τὸν εὐχαρίστησε, ἔκανε πιὸ πίσω εὐλαβικῶς καὶ μετὰ ὁ ἴδιος χάθηκε μέσα στὸ φώς.
Συμπτωματικά, ὁ παππούλης Γεράσιμος καὶ ὁ ἀφηγούμενος εἶχαν κοινό τους φίλο τὸν Ἀθανάσιο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἕνας πολὺ πιστὸς Χριστιανὸς καὶ εἶχε βιώσει μιὰ ἰδιαζόντως μεγάλη δοκιμασία μὲ τὸν 13χρονο πρωτότοκο γιό του.
Τὸ παιδί του Ἀθανάσιου ἔσβηνε ἀπὸ καλπάζοντα καρκίνο μέσα σὲ ἕνα μεγάλο νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν. Ὅλη ἡ οἰκογένεια τοῦ μικροῦ παιδιοῦ ἦταν σὲ ἕναν πνευματικὸ καὶ σὲ ἕναν παράλληλο κοσμικὸ συναγερμό. Ἀνείπωτος ὁ πόνος. Ὅλοι οἰκογενειακῶς στὸ πόδι.
Ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ ἐκεῖ δίπλα του, στὸ κρεβάτι τοῦ νοσοκομείου, νὰ κλαίει, νὰ ὀδύρεται καὶ νὰ σπαράζει γιὰ τὶς τελευταῖες ὧρες τις ἐπίγειας ζωῆς τοῦ παιδιοῦ του. Ἕνας σκληρὰ δοκιμαζόμενος πατέρας καὶ ἀκοίμητος «φρουρός». Σὲ κάποια στιγμή, τὰ ματάκια τοῦ μικροῦ ἀγοριοῦ «σημάδεψαν» τὸ κενὸ τοῦ δωματίου καὶ ὁ 13χρονος συνομίλησε μὲ ἕναν ἀόρατο γιὰ τὸν πατέρα τοῦ ἐπισκέπτη.
Ναὶ Ἄγγελέ μου, θέλω καὶ ἐγὼ νὰ σὲ ἀκολουθήσω, ἦταν ἡ φράση ποὺ ἐπανέλαβε δυὸ μὲ τρεῖς φορὲς τὸ μικρὸ ἀγόρι.
Γύρισε τότε τὸ μικρὸ παιδὶ στὸν πατέρα του μὲ ἱκετευτικὸ ὕφος καὶ μὲ παιδικὸ παράπονο τὸν παρακάλεσε νὰ σταματήσει τὸ γοερό του κλάμα. Καὶ ὅπως εἶπε ὁ 13χρονος γιὸς στὸν πατέρα του, ὁ λόγος ποὺ ἔκανε αὐτὴ τὴν ἱκετευτικὴ παράκληση ἦταν ὅτι ὁ σπαρακτικὸς ὀδυρμὸς τοῦ πατέρα ἦταν αὐτὸ ποὺ σταμάτησε γιὰ τρεῖς φορὲς τὴν ἔξοδο τῆς ψυχῆς τοῦ παιδιοῦ πρὸς τὸν Κύριο!
Ὁ πάρα πολὺ ἄρρωστος μικρὸς εἶπε τότε μὲ τὴν ἁγνὴ παιδική του καρδιὰ στὸν ὀδυρόμενο καὶ δακρυσμένο πατέρα του: μπαμπᾶ μου, ἔξω ἡ φύση εἶναι πολὺ ὄμορφη καὶ ἐγὼ γιὰ πολλοὺς μῆνες τώρα δὲν μπορῶ νὰ τὴ χαρῶ, βρισκόμενος συνεχῶς στὰ κρεβάτια τῶν νοσοκομείων καὶ μέσα σὲ ἀφόρητους πόνους. Μπαμπᾶ μου, τοὺς φίλους μου καὶ τοὺς συμμαθητές μου στὸ σχολεῖο ἔχω πάρα πολλοὺς μῆνες νὰ τοὺς συναντήσω γιὰ νὰ παίξουμε μαζί, νὰ χαροῦμε καὶ νὰ γελάσουμε. Μπαμπᾶ μου..
Σὲ παρακαλῶ πάρα πολύ, γλυκέ μου καὶ πολυαγαπημένε μπαμπᾶ μου, θέλω νὰ σοῦ πῶ ὅτι ὁ Ἄγγελος ποὺ ἦρθε πρὶν ἀπὸ λίγο μὲ ἐπισκεπτόταν ὁ ἴδιος γιὰ τρίτη φορὰ καὶ μοῦ εἶπε: ἦρθα γιὰ νὰ σὲ πάρω γιὰ τὸν Παράδεισο τρεῖς φορὲς τώρα, ἀλλὰ ὁ πατέρας σου την κάθε φορὰ μὲ σταματάει μὲ τοὺς γοεροὺς λυγμούς του καὶ τὰ σπαρακτικὰ κλάματά του. Πὲς στὸν πατέρα σου νὰ σοῦ κρατήσει τὸ χέρι, νὰ μὴν κλαίει καὶ τότε, ὅταν δῶ αὐτὸ τὸ «σημάδι» τῆς νοηματικῆς συγκατάθεσης ἀπὸ μέρους τοῦ πατέρα σου, τότε θὰ ἔρθω ἀμέσως γιὰ νὰ σὲ πάρω μαζί μου.
Πὲς ἀκόμη στὸν πατέρα σου νὰ λέει μέσα τοῦ μιὰ προσευχὴ γιὰ τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου καὶ νὰ ξέρει μὲ ἀπόλυτη βεβαιότητα ὅτι θὰ σὲ πάω κατ’ εὐθεῖαν στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό!
Αὐτὰ ἄκουσε ἀπὸ τὸ παιδί του κι ἔτσι ἔκανε στὴν συνέχεια ὁ μπαμπᾶς Ἀθανάσιος. Μέσα σὲ πέντε λεπτὰ ὁ πατέρας αἰσθάνθηκε τὸ χεράκι τοῦ παιδιοῦ του νὰ τὸν σφίγγει ἐλαφρὰ καὶ ἀμέσως μετὰ ὁ 13χρονος γιός του ἐγκατέλειπε τὴν ἐφήμερη αὐτὴ βιωτή. Ὁ 13χρονος γιὸς ταξίδευε πλέον γιὰ τὴν ἄλλη καὶ αἰώνια ζωή, πρὸς τὸν Κύριο καὶ πρὸς τὰ οὐράνια δώματά Του.
Κατὰ ἐκείνη τὴν φοβερὴ στιγμὴ τοῦ προσωρινοῦ ἀποχωρισμοῦ ἀπὸ τὸν πατέρα του, ὁ μικρὸς γιὸς εἶχε κλείσει τὰ ματάκια του καὶ εἶχε ἕνα χαμόγελο ἀγαλλίασης στὰ χείλη του, δείχνοντας ἀναπαυμένο στὴν συνολική του εἰκόνα, περνῶντας λυτρωμένο καὶ μακάριο μέσα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ὁ πολὺ πιστὸς μπαμπᾶς ἀγκάλιασε στὴ συνέχεια τὸν μικρό του γιὸ μὲ σπαρακτικὸ πόνο, ὅσο ἐπίσης καὶ μὲ οὐράνια χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση, γνωρίζοντας ὅτι τὸ ἀγγελούδι του βρίσκεται πλέον δίπλα στὸν Κύριο, ἔτσι ὅπως ἀκριβῶς του τὸ ἀνήγγειλε διά του γιοῦ του ὁ Ἅγιος Ἄγγελος.
Πηγή: «Ἀσκήτριες στὰ ὑπόγεια τῆς Ἀθήνας», Ἠλίας Δ. Καλλιώρας, ἐκδ. Ἀγὰθὸς Λόγος, Ἀθήνα 2025, σελ. 23-27
Συντάκτης