(ενδιαφέροντα στοιχεία από τον αμερικανικό ρωμαιοκαθολικισμό).
Οικονόμου π. Δημητρίου Τσουρού
«Τα κακόδοξα φρονήματα και
τα παράνομα έθη των Λατίνων…
πρέπει να μισώμεν και να αποστρεφώμεθαּ
ει τι δε ευρίσκεται εν αυτοίς ορθώς έχον
και υπό των Κανόνων
των Ιερών Συνόδων βεβαιούμενον,
τούτο δεν πρέπει να μισώμεν
και να αποστρεφώμεθα,
ίνα μη λάθωμεν και αυτούς τούς Κανόνας
μισούντες και αποστρεφόμενοι».
(Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, Ερμηνεία εις
τους Κανόνας της Πεντηκοστής)
«…Σας γνωστοποιώ ότι δεν μπορείτε να προσέλθετε στη Θεία Κοινωνία και, εάν το κάνετε, δεν πρέπει να γίνετε δεκτή…έως ότου αποκηρύξετε δημοσίως την υπεράσπισή σας στη νομιμότητα της άμβλωσης και εξομολογηθείτε και λάβετε άφεση αυτής της σοβαρής αμαρτίας στο Μυστήριο της Μετανοίας…».
Η παραπάνω δημόσια γνωστοποίηση της 20ης Μαΐου του 2022 από τον ρωμαιοκαθολικό αρχιεπίσκοπο του Σαν Φρανσίσκο Salvatore Cordileone προς την τότε πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων Nancy Pelosi είναι ενδεικτική της στάσης ορισμένων αμερικανών ρωμαιοκαθολικών επισκόπων απέναντι σε ρωμαιοκαθολικούς πολιτικούς που έχουν προωθήσει αντιευαγγελικούς νόμους.
Είναι δε αξιοσημείωτο, ότι η στάση του αρχιεπισκόπου Cordileone δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο πρόσφατο συμβάν, αλλά συνιστά έναν κρίκο μιας αρκετά μεγάλης αλυσίδας παρόμοιων περιστατικών, η οποία φτάνει πίσω στη δεκαετία του ’70.
Το 1973, η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Η.Π.Α Roe εναντίον Wade κατοχύρωσε το δικαίωμα στην άμβλωση και άνοιξε τον δρόμο στη σταδιακή άσκηση του στις κατά τόπους αμερικανικές πολιτείες.
Η χρονιά αυτή απετέλεσε, ταυτοχρόνως, απαρχή για την εκδήλωση εντονότερων αντιπαραθέσεων στην αμερικανική κοινωνία γύρω από την ηθική της άμβλωσης.
Η δε εμπλοκή θρησκευόμενων χριστιανών πολιτικών στη συνταγματική κατοχύρωση του δικαιώματος αυτού και στην επιμέρους πολιτειακή του εμπέδωση έμελλε να αποτελέσει, έκτοτε, πέτρα σκανδάλου για τους ποιμένες και το ποίμνιο όλων σχεδόν των χριστιανικών αμερικανικών κοινοτήτων.
H Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στις Η.Π.Α., η δεύτερη σε αριθμό πιστών θρησκευτική οντότητα, αλλά η μεγαλύτερη αριθμητικώς ενιαία εκκλησία της χώρας (δεδομένων των πολλών εκκλησιαστικών αποχρώσεων του προτεσταντισμού), κλήθηκε εκ των πραγμάτων, αφενός, να επεξηγήσει πληρέστερα την ηθική της διδασκαλία και, αφετέρου, να διευκρινίσει το κατά πόσον ένας ρ/κ πολιτικός μπορεί να νομοθετεί πρακτικές αντίθετες με τη διδασκαλία της Ρ/Κ Εκκλησίας και παράλληλα να παραμένει πιστό μέλος αυτής, συμμετέχοντας στη Θεία Ευχαριστία.
Στο παρόν κείμενο, λοιπόν, επιχειρούμε την καταγραφή κάποιων περιπτώσεων, όπου ρ/κ επίσκοποι αρνήθηκαν τη μετάδοση Θείας Κοινωνίας σε πολιτικούς (τρίτο και τέταρτο μέρος).
Έχει προηγηθεί η αναφορά μας σε θεσμικά ρ/κ κείμενα που αιτιολόγησαν το σκεπτικό μιας τέτοιας απόφασης εκ μέρους των επισκόπων (πρώτο μέρος) και η παράθεση ενδιαφερόντων αποσπασμάτων από κείμενα της Διάσκεψης (Συνόδου) των ρ/κ επισκόπων των Η.Π.Α. (δεύτερο μέρος), που φωτίζουν σφαιρικώς το ζήτημα της μυστηριακής (και όχι μόνο) σχέσης αμερικανών δημοσίων αξιωματούχων με τη Ρ/Κ Εκκλησία.
Στη συνάφεια και των τελευταίων νομοθετικών εξελίξεων στην πατρίδα μας, θεωρούμε ότι το όλο κείμενο, μαζί με τα συμπεράσματα (πέμπτο μέρος), μπορούν να αποτελέσουν αφορμή για σκέψη και για τα καθ’ ημάς.
Φεβ 22, 2024Εκκλησία Online
Βουλευτής!