Είναι εύκολο να είμαστε μαθητές του Χριστού όταν είμαστε στην κορυφή του αφρισμένου κύματος, στην ασφάλεια των χωρών που δεν υπάρχει διωγμός, ούτε κίνδυνος απόρριψης, ούτε η προδοσία μπορεί να οδηγήσει στο μαρτύριο, ούτε καν το ενδεχόμενο να πέσουμε θύματα γελοιοποίησης ή κοροϊδίας.
Ας σκεφθούμε τους εαυτούς μας όχι σε σχέση με τον Χριστό μόνο αλλά και σε σχέση με τους αδελφούς μας, επειδή ο Χριστός είπε ότι ο,τι κάνουμε στον ελάχιστο, τον πιο ασήμαντο από αυτούς, το έχουμε κάνει στον Ίδιον.
Ας αναρωτηθούμε πως συμπεριφερόμαστε όταν κάποιος παραμερίζεται, λοιδωρείται, αποδιώχνεται ή καταδικάζεται από την κοινή γνώμη ή από τη γνώμη όσων μετρούν για μας· βρίσκουμε τη στιγμή εκείνη το θάρρος να πούμε, «ήταν και παραμένει φίλος μου, είτε τον αποδέχεστε είτε όχι»;
Δεν υπάρχει πιο αξιόπιστο μέτρο πιστότητας από εκείνη την πιστότητα που εκδηλώνεται τη στιγμή της ήττας.
Ας το σκεφθούμε αυτό, γιατί όλοι υφιστάμεθα την ήττα, και με τόσους πολλούς τρόπους!
Όλοι αγωνιζόμαστε, με όση δύναμη έχουμε -λίγη ή πολλή- για να είμαστε αυτό που πρέπει, και παρόλα αυτά υπολειπόμαστε όλη την ώρα.
Δεν θα ’πρεπε άραγε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον όχι μόνο με συμπάθεια, αλλά και με την πιστότητα του φίλου που είναι διατεθειμένος να σταθεί κοντά σ’ εκείνον που πέφτει, που εκπίπτει της χάριτος, που αποτυγχάνει να φθάσει στο δικό του ιδανικό, που διαψεύδει τις ελπίδες και τις προσδοκίες που είχαμε εναποθέσει επάνω του;
Στις ώρες αυτές, ας στεκόμαστε δίπλα του, ας είμαστε πιστοί και ας αποδεικνύουμε ότι η αγάπη μας δεν εξαρτάτο από την ελπίδα της νίκης αλλά ήταν ένα δώρο από τα βάθη της καρδιάς μας, δώρο «δωρεάν», δώρο χαρούμενο και υπέροχο.
Μαΐ 1, 2023Εκκλησία Online
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ: Εν εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν…