Ὁ Χριστὸς θεράπευσε δέκα λεπρούς, ἀπ’ τοὺς ὁποίους ἕνας μόνο (καὶ μάλιστα Σαμαρείτης, ὄχι δηλαδὴ βέρος, αὐτόχθων Ἰουδαῖος) αἰσθάνθηκε τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπιστρέψει καὶ νὰ τοῦ ἐκφράσει τὴν εὐγνωμοσύνη του (Κυριακὴ ΙΒ΄ Λουκᾶ). Ἕνας στοὺς δέκα λοιπὸν τὸ ποσοστὸ τῶν εὐεργετημένων ποὺ λένε «εὐχαριστῶ». Οἱ ὑπόλοιποι τί κάνουν; Πιθανὸν νὰ αἰσθάνονται πολὺ ἄσχημα μέσα τους, ἐπειδὴ βρέθηκαν στὴν ἀνάγκη νὰ εὐεργετηθοῦν. Ἀρνοῦνται νὰ ἐκφράσουν εὐγνωμοσύνη, ἐπειδὴ ἴσως, ὅπως ἀναφέρει κάποιος, ἡ συμπεριφορὰ τοῦ «εὐεργέτη» «ἔχει στραπατσάρει τὴν ἀξιοπρέπειά τους μὲ χειρουργικὴ ἀκρίβεια, τοὺς ἔχει φτύσει κατάμουτρα». Ὅμως ὁ Θεὸς εὐεργετεῖ μὲ τέλεια διάκριση. Χωρὶς νὰ ἐξευτελίζει τὸν ἄνθρωπο. Καὶ φυσικὸ θὰ ἦταν, αὐθόρμητα ὁ ἄνθρωπος νὰ τὸν εὐχαριστεῖ. «Εὐλόγει ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον», λέει ὁ Δαυΐδ, «καὶ μὴ ἐπιλανθάνου πάσας τὰς ἀνταποδόσεις αὐτοῦ». Μὰ τὸ Εὐαγγέλιο προχωράει ἀκόμα παραπέρα. Μᾶς καλεῖ νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ γιὰ ὅλα. Ὄχι μόνο γιὰ τὰ εὐχάριστα τῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ δυσάρεστα καὶ μάλιστα κυρίως γι’ αὐτά. Ὄχι μόνο γιὰ τὶς χαρές, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ βάσανα. Καὶ ὅταν κερδίζουμε καὶ ὅταν χάνουμε. Καὶ εἶναι αὐτονόητο βέβαια νὰ τὸν εὐχαριστοῦμε ὅταν ὅλα πᾶνε καλά. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ὑποφέρουμε; Καὶ ἡ ζωή μας εἶναι μιὰ ἀτέλειωτη συμφορά; Καὶ ἡ δυστυχία κατακλύζει τὰ πάντα καὶ ὁ κόσμος καταποντίζεται μέσα μας καὶ γύρω μας; Ναί! Ἀκόμα καὶ τότε! Γιὰ πολλοὺς λόγους, ποὺ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναλυθοῦν ἐδῶ. Ἀκροθιγῶς, ἂς θυμηθοῦμε μόνο τὴν περίπτωση τῆς τρομερῆς «τιμωρίας» ποὺ ὑπέστησαν τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα. Ὁ Χριστὸς ἀναφέρθηκε κάποτε σ’ αὐτὴν λέγοντας, ὅτι κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως οἱ κάτοικοι τῶν Σοδόμων καὶ τῶν Γομόρρων θὰ εἶναι σὲ καλύτερη θέση ἀπὸ πολλοὺς ἄλλους, ποὺ ἔχουν λόγο καὶ εὐκαιρία νὰ μετανοήσουν, ἀλλὰ δὲν τὸ πράττουν (Ματθ. 10, 15). Τί λέει δηλαδὴ ὁ Χριστός; Ὅτι οἱ Σοδομίτες θὰ λένε εὐχαριστῶ στὸν Θεό, ἐπειδὴ ἔβρεξε πάνω τους «θεῖον καὶ πῦρ ἐξ οὐρανοῦ» καὶ τοὺς κατέκαυσε (Γεν. 19, 24). Μὰ εἶναι λογικὸ αὐτό; Ὁ Χριστὸς λέει, ὅτι, ἐπειδὴ ἐκεῖ τότε τοὺς κατέστρεψε μὲ τόσο τραγικὸ τρόπο, γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς τώρα, στὴν τελικὴ κρίση, θὰ τοὺς δώσει μιὰ καλύτερη θέση ἀπὸ αὐτὴ ποὺ θὰ τοὺς ἄξιζε πραγματικά. «Κἀκεῖ τιμωρίαν τινὰ ὑποστήσονται, κουφοτέραν δέ, διὰ τὸ προλαβόντας ἐνταῦθα τοσαύτης πειραθῆναι ἀγανακτήσεως». Θὰ ἔχουν καὶ ἐκεῖ (στὴν ἄλλη ζωὴ) κάποια τιμωρία, ἀλλὰ ἐλαφρότερη, ἐπειδὴ ὅταν ζοῦσαν ἐδῶ ἔπεσε πάνω τους τόσο μεγάλη ὀργὴ Θεοῦ (ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομος). Ἐπιπλέον αὐτοὶ τιμωρήθηκαν μὲ τέτοιο τρόπο γιὰ χάρη μας. Γιὰ δικό μας παραδειγματισμό. Οἱ ἴδιοι δὲν εἶχαν χρόνο γιὰ μετάνοια, δὲν τοὺς δόθηκε δεύτερη εὐκαιρία. Ἕνας λόγος παραπάνω λοιπόν, γιὰ νὰ τοὺς δώσει ὁ Θεὸς μιὰ καλύτερη αἰωνιότητα. Γι’ αὐτὸ κι αὐτοὶ ποὺ πέθαναν μὲ τέτοιο τρόπο, θὰ εὐχαριστοῦν καὶ θὰ δοξάζουν τὸν Θεὸ αἰώνια. Ὁ Θεὸς εἶναι δίκαιος καὶ ὄχι ἄδικος, ὅπως νομίζουν μερικοί, ἢ ὅπως θὰ μποροῦσε νὰ φανεῖ μὲ μιὰ πρώτη ματιά. Τοὺς στέρησε μὲ βίαιο τρόπο μιὰ προσωρινὴ ζωή, ποὺ θὰ τελείωνε πολὺ σύντομα, ἀλλὰ τοὺς ἐξασφάλισε μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ μιὰ πολὺ καλύτερη ζωή, ποὺ δὲν θὰ τελειώσει ποτέ. Κι ἀκόμα περισσότερο: Ὁ πόνος τῆς ἐδῶ ζωῆς ὄχι μόνο μετριάζει τὶς ἐκεῖ τιμωρίες, ἀλλὰ μπορεῖ ἀκόμα καὶ νὰ σβήσει ἐντελῶς τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἔτσι ἀπὸ κάθε τιμωρία! Λοιπόν; «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν»! Γιὰ ὅλα! Καὶ κυρίως γιὰ τὰ βάσανά μας!
π. Δημητρίου Μπόκου