Όταν ήταν λαϊκός ο Μητροπολίτης Μόρφου, εξομολογούνταν στον Άγιο Ευμενιο εξ Εθιας. Κάποτε επισκέφτηκε ο Μητροπολίτης (το κοσμικό του όνομα ήταν Όμηρος) τον Άγιο Παΐσιο στην Παναγούδα και έγινε ο εξής διάλογος:
– Γέροντα επειδή είναι μακρυά ο πνευματικός μου, εξομολογούμαι σε έναν πνευματικό στην Αθήνα. Όταν τελειώνει την εξομολόγηση, μου διαβάζει την ευχή και δεν μου λέει τίποτε! Καμμία συμβουλή δεν μου δίνει.
– Είναι μήπως βωβός;
– Όχι Γέροντα! Ίσα ίσα. Να δείς μια λειτουργία που κάνει…
– Ποιός είναι αν επιτρέπεται;
– Είναι εφημέριος στο Λοιμωδών…
– Α! Ο γέρο Ευμενιος; Έτυχες τον πρώτο λαχνό. Μείνε εκεί που είσαι! Θα του στείλω εγώ ένα μήνυμα και θα σου ανοιχτεί. Θα αρχίσει να συζητάει μαζί σού.
Όταν επέστρεψε ο Όμηρος από το Άγιον Όρος στην Αθήνα, πήγε να εξομολογηθεί στον Άγιο Ευμενιο. Όταν τελείωσε η εξομολόγηση, του λέει: Ομηρε, πάμε τώρα να πιούμε έναν καφέ. Εκεί ο Άγιος του ανοίχτηκε. Μίλησε για την οικογένεια του, για την Κρήτη, για την λέπρα, για τον Άγιο Νικηφόρο τον Λεπρο… χείμαρρος.
Στο τέλος του λέει:
– Δεν ήταν ανάγκη να πηγαίνεις στο Όρος και να μας κατηγορας.
Του απαντάει ο Όμηρος:
– Σας έστειλε κάποιο μήνυμα ο Γέροντας Παισιος;
– Ε! Μου έστειλε έναν “φτερωτό” , απάντησε ο Άγιος Ευμένιος και γελούσε.πηγή