Δεκαετία του ΄60 …Άλλες εποχές και άλλα τα ακούσματα .
Το σεργιάνι των εικόνων μας τις σκοτεινές και παγωμένες νύχτες του χειμώνα ήταν τα παραμύθια των μεγάλων που τις περισσότερες φορές ήταν αληθινές ιστορίες τους .
– Πάλι με λασπωμένα πόδια μπήκες παιδάκι μου στο σπίτι; έλεγε ο πατέρας
– Πρόσεξε λίγο, μην κουράζεις την μητέρα σου που από το πρωί τρέχει.
– Πάτερα, θα μας ξαναπείς εκείνη την όμορφη ιστορία , τι σου συνέβη , όταν έπαιζες μικρό παιδάκι σαν και εμάς ;
Και ο πατέρας μπορεί να ήταν κουρασμένος, αλλά όταν του ζητούσαν να διηγηθεί αυτή την ιστορία δεν φειδόταν κόπο. Το θεωρούσε δοξολογία σε αυτόν τον ΑΓΙΟ που τον έγιανε παιδάκι.« – Ήταν δύσκολα τα χρόνια τότε το ’22 , μόλις ξεμπαρκάραμε στα χώματα της Ελλάδος Μητέρας, σώοι από τις φωτιές και τις καταστροφές της περιοχής της Σμύρνης.
– Οι γονείς μας προσπαθούσαν κάπου να μας βολέψουν.
– Παρηγοριά είχαμε τις μεγάλες αλάνες όπου συγκεντρωνόμασταν όλα τα προσφυγόπουλα και παίζαμε με τις ώρες.
– Το δικό μου όμως πρόβλημα ήταν μεγάλο, γιατί γεννήθηκα με ένα κότσι (αιμαγγείωμα) στο γόνατο και με το παραμικρό άνοιγε και αιμορραγούσε.
– Ήταν του ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΑΚΙ (του ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ του Θεοδόχου). Εκείνη την μέρα μας άφησαν νωρίς από το σχολείο και εμείς αντί για το σπίτι πήγαμε στην αλάνα για παιχνίδι.
– Πάλι όμως η μόνιμη πληγή στο γόνατο μου άνοιξε και γέμισα αίματα . Πήρα βιαστικά την σάκα μου και επέστρεψα στο σπίτι, κλαίγοντας Έπεσα στην αγκαλιά της μάνας μου και με παράπονο γιατί δεν μπορούσα να παίζω με τους φίλους μου, έκλαιγα γοερά. Δεν μπορώ ίσαμε τώρα να ξεχάσω τον πόνο της μάνας μου, τι μου είπε, τι έκανε και τι έγινε εκείνες τις στιγμές;
 Την είδα να πηγαίνει στα εικονίσματα μπροστά στο αναμμένο κανδήλι, να γονατίζει και να παρακαλεί τον ΑΓΙΟ ΣΥΜΕΩΝ να με κάνει καλά γιατί αυτό το κακό δεν έκλεινε. Μάλιστα έλεγε στον ΑΓΙΟ, ότι για αυτή την πληγή στο πόδι μου έφταιγε αυτή.
– Υπάρχει μια παράδοση στην Μικρά Ασία που λέει, ότι όποια έγκυος δουλέψει του ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ το παιδάκι γεννιέται με ένα ΣΗΜΑΔΙ.
– Και για το σημάδι στο πόδι μου έλεγε η μαμά μου ότι έφταιγε αυτή.
– Έκλαιγα και εγώ, έκλαιγε και αυτή.
 Μετά την βλέπω να φέρνει το κανδήλι μπροστά μου και με το λαδάκι του άλειψε την πληγή μου , λέγοντας «αχ ΑΓΙΕ ΣΥΜΕΑΚΙ μου σήμερα που γιορτάζεις κάνε καλά το παιδάκι μου και θα σου τάξω να κάνω μια ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ».
 Με το που μου άλειψε το ποδαράκι μου, το κότσι έφυγε από μόνο του, πήρε τα ξερά και τα νωπά αίματα και από κάτω φάνηκε γερό δέρμα.
 Εγώ άνοιξα τα μάτια μου αποσβολωμένος, ούτε καν ήξερα τι συνέβαινε, ενώ η μάνα μου φώναζε «ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ – ΔΟΞΑΣΜΕΝΟ να είναι το ΠΑΝΑΓΙΟ Ονομά σου ΚΥΡΙΕ, σε ευχαριστώ ΑΓΙΕ του ΘΕΟΥ, σε ευχαριστώ ΑΓΙΕ ΣΥΜΕΑΚΙ μου».Εδώ τελείωνε η αφήγηση του πατέρα μου που πάντα στο τέλος ήταν συγκινημένος και έκλαιγε.
Με τα χρόνια που μας επαναλάμβανε αυτό το θαυμαστό γεγονός και εγώ στο τέλος ήμουν συγκινημένος, γιατί δεν ήμουν πια παιδί και σαν μεγάλος κατανοούσα καλύτερα το θαύμα που έγινε στον πατέρα μου.
Πέρασαν πολλές δεκαετίες και αυτή η ιστορία όταν επαναλαμβανόταν είχε μια ιδιαίτερη φόρτιση, λες και σημάδεψε όλη την ζωή του πατέρα μου.
Αυτή την ιστορία του όπως μας είπε, την εκμυστηρεύθηκε και στο συμπολεμιστή του Αρσένιο Εζνεπίδη. Ήταν και οι δυο συνομήλικοι και ασυρματιστές και από τους συναδέλφους του μόνο ο Αρσένιος τον καταλάβαινε και συγκινείτο.
Μετά πάντα έλεγε τα καλύτερα λόγια για τον Γέροντα Παίσιο που ευλαβείτο ιδιαίτερα.
Μια δεκαετία μετά την ΚΟΙΜΗΣΗ του ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ, μεγάλος στην ηλικία ο πατέρας μου και στο νοσοκομείο που έκανε αιμοκάθαρση από τα μεγάλα παράθυρά του έβλεπε την θάλασσα και το παιχνίδισμα που έκαναν τα γλαροπούλια.
Το βλέμμα του έβλεπε προς την ΑΝΑΤΟΛΗ, από εκεί που έρχονται τα θυμιάματα από τις εκκλησιές των αλησμόνητων πατρίδων.
– Πατέρα σήμερα είναι του ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ, θα μας ξαναπείς το θαύμα που σου έκανε ο ΑΓΙΟΣ παιδάκι ανήμερα της εορτής του; Τον ρωτήσαμε
O πατέρας σιώπησε, μόνο κάτι ψέλλισε.
-Αυτή την φορά δεν χρειάζεται να σου την πω
– δες τα πουλιά που πάνε προς την Ανατολή…
– και εμείς αποδημητικά είμαστε πουλάκια , προς τα εκεί θα πάμε, στις πατρίδες μας, να συναντήσουμε τους προγόνους μας, να λειτουργηθούμε στις εκκλησίες μας.
– εγώ όμως πρώτα πρέπει να συναντήσω τον ΑΓΙΟ ΣΥΜΕΩΝ και να τον ευχαριστήσω.
Έγειρε το κεφάλι και άφησε την τελευταία του πνοή .
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ο Θεοδόχος που σημάδεψε την ζωή του και τον έκανε καλά μικρό παιδάκι ΑΝΉΜΕΡΑ της εορτής του, τον παρέλαβε την ίδια εορταστική μέρα.
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας ΠΗΓΗ