(Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=373791)
Στὸ γνωστὸ διήγηµα τοῦ κυρ-Ἀλεξάνδρου Παπαδιαµάντη, «Ὁ Γάµος τοῦ Καραχµέτη», ἡ εὐλογηµένη ψυχὴ Σεραϊνὼ28 (νόµιµη σύ- ζυγος τοῦ Καραχµέτη) ΔΕΝ λυπήθηκε… ὅταν ὁ σύζυγός της ἀπο- φάσισε νὰ τὴν χωρίση, ἀντικαθιστώντας την µὲ τὴ νεαρὴ Λελούδα. Καὶ τὸ ἔστερξε αὐτὸ ἀδιαµαρτύρητα ἡ Χριστολάτρις Σεραϊνώ, γιατὶ εἶχε ἀντιληφθῆ ὅτι ὁ πραγµατικὸς Γάµος εἶν’ ἀλλοῦ… κι ὁ ἀληθινὸς Νυµφίος εἶν’ ἄλλος…!
Καὶ ὅταν κάποια στιγµή (µετὰ τὴν ὑποβίβασή της, ἀπὸ κυρὰ σὲ δούλα…), ποὺ ἔτυχε νὰ πέση στὴ δυσµένεια τοῦ Καραχµέτη ἡ “ἀντικαταστάτρια” Λελούδα, ἐκεῖνος σήκωσε θυµωµένος τὸ ραβδί του γιὰ νὰ τὴν χτυπήσει… ἔσπευσε ἡ ἀπερριµµένη Σεραϊνὼ νὰ µπῆ ἀνάµεσα στό… ραβδὶ καὶ τὴν “µοιχεπιβάτιδα”, τρώγοντας ἡ ἴδια τὸ ξύλο γιὰ χάρη τῆς Λελούδας!… Γιατὶ ὅλη η ψυχή, ὅλος ὁ νοῦς καὶ ὅλη ἡ καρδιὰ τῆς Σεραϊνῶς ἦταν πρὸ πολλοῦ ἀφοσιωµένα στὸν ἀληθινὸ Νυµφίο καὶ Σωτῆρα Χριστό – τὴν Ἐσταυρωµένη Παναγάπη! Γι’ αὐτὸ καὶ µετὰ τὸν θάνατο τῆς εὐλογηµένης αὐτῆς γυναίκας, στὴν ἀνακοµιδὴ τοῦ λειψάνου της, τὰ ὀστά της εὐωδίαζαν…
Ἑορτάζοντας σήµερα τὸ Πανάγιο καὶ Ζωοποιὸ Πνεῦµα -τὸ Ἕνα ἀπὸ τὰ Τρία πρόσωπα τῆς ὁµοούσιας καὶ ἀδιαίρετης Τρισήλιας Θεαρχίας- ἂς ἱκετεύσουµε τὴν Παντοκρατορική Του Ἀγαθότητα… ὥστε, συγκαταβαίνοντας στὴν πτωτικότητά µας, νὰ ἔλθη νὰ κατοικήση µέσα µας («ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡµῖν…»)! Καὶ ὅταν Αὐτὸ ἐνδηµήση ἐντός µας… καὶ “ἐγκαταστήση” στὴν ψυχή µας τὸ θαυµαστὸ “δίκτυο” τῆς Παντουργικῆς Του “ἐπικοινωνιακῆς διαµεσότητας”29, θὰ ἀ ξιωθοῦµε τῆς “ἐν Αὐτῶ” («ἐν Πνεύµατι Ἁγίω») ζωντανῆς κοινωνίας µας µὲ ὅλα τὰ µακάρια καὶ φωτεινὰ πνεύµατα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν!
Ἄλλως, θὰ ἀποµείνουµε ἔξω ἀπὸ τὸν Οὐράνιο Νυµφῶνα30 µόνοι καὶ ἔρηµοι…! Διότι ἐὰν ἡ ἐπικοινωνιακὴ µοναξιά µας σὲ αὐτὸ τὸν κόσµο, µπορῆ νὰ βρῆ εὔκολα προσωρινὲς “διεξόδους” παρηγοριᾶς µὲ τὴν συνανθρώπινη προσέγγιση… ὅµως ἡ ὀντολογικὴ µοναχικότητα τῆς ὕπαρξής µας (τόσο σ’ αὐτὸν τὸν ἐφήµερο βίο, ὅσο καὶ σ’ ἐκείνη τὴν ἀτελεύτητη ζωή), ἕνα καὶ µόνο “φάρµακο” χρειάζεται γιὰ νὰ θεραπευθῆ…: τὴν ἐγκατοίκηση -ἐντός µας- τοῦ Παναγίου Πνεύµατος, ἡ ζῶσα ἐγγενὴς παρουσία τοῦ Ὁποίου θὰ “συντροφεύη” οὐσιωδῶς καὶ ἀχωρίστως τὴν ὕπαρξή µας, τρέφοντας ἀένναα τὴν ψυ- χή µας µὲ φῶς ἀνέσπερο, χαρὰ ἀνεκλάλητη καὶ ἀθάνατη ζωή…!
– Ὅποιος, διαβάζοντας τὸ κείµενο αὐτό, νοιώση ὅτι ζηµιώθηκε… ἂς µὲ συγχωρήση γιὰ τὴν ἀνικανότητά µου νὰ τὸν ὠφελήσω! Ὅποιος πάλι αἰσθανθῆ ὅτι ὠφελήθηκε… ἂς ψελλίση στὸν Σωτῆρα Χριστὸ ἕνα «Κύριε, ἐλέησον!» γιὰ τὴν ἄκαρπη καὶ εὐχενδεῆ ψυχή µου.
Ἕνας ΚΑΚΟγηρος (ἀµετανόητος γέρος) ἀπὸ τὸ Ἁγιονόρος τῶν ΚΑΛΟγήρων (µετανοούντων γερόντων)!
28 Μεγαλυνάριον τῆς δικαίας Σεραινῶς: «Χαίροις θεοφόρε Σεραϊνώ, συγχωρεῖν ἡ γνοῦσα, ἀνοµίαν τῷ σῷ ἀνδρί, καὶ αὐτοῦ τοὺς παῖδας, ἐκτρέφειν ὁλοθύµως, συζύγου ἐξ ἑτέρας, γύναι µεγάθυµε.»
29 Στὴν θριαµβεύουσα Ἐκκλησία, µέσα στὸ θαυµαστὸ Νέο Κόσµο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ… ὁ “φορέας” (διάµεσος) κάθε Σχέσεως, τόσο τῶν ψυχῶν µὲ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, ὅσο καὶ τῶν περιχωρουµένων µεταξύ τους προσώπων, εἶναι τὸ Πανάγιο Πνεῦµα, µὲ τὴν παν– τουργικὴ διαµεσολάβηση τοῦ Ὁποίου διεκπεραιώνεται θαυµαστὰ κάθε ἐπικοινωνία…!
30 «Μὴ µείνωµεν ἔξω τοῦ Νυµφῶνος Χριστοῦ…» (φράση ἀπὸ τὸ Κοντάκιο τοῦ Ὄρ– θρου τῆς Μεγάλης Τρίτης.): Σπαρακτικὴ κραυγὴ πρὸς τὴν “κοιµωµένη” ἀνθρωπότητα…!
