ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ “Εἶναι ἐκπληκτικός ἕνας λόγος της γιά τήν νοερά προσευχή, τόν ὁποῖον εἶπε σέ κάποιον ἐπισκέπτη της πού τήν ρώτησε σχετικά: – «Γιαγιά, ἀκοῦμε τόν πνευματικό μας καμμιά φορά νά κάνη λόγο γιά νοερά προσευχή.Τί εἶναι αὐτό;».
-«Φλόγα εἶναι, παιδί μου. Φλόγα μέσα στήν καρδιά. Ἀκοίμητη. Γυρίζει γύρου γύρου (κυκλικά) καί μουρμουρίζει τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ…
Δέν προκάνει νά πέσει πράμα κακό ἐκιά μέσα, γιατί τό καίει… Σοῦ δείχνει ἐκειόνα τό φαναράκι πόσο γλυκός εἶναι ὁ Παράδεισος καί πόσο ἁμαρτωλός εἶναι ἐκειόσας πού τό νοιώθει… Σοῦ δείχνει ὅτι ὁ Θεός εἶναι τό πᾶν καί ἐμεῖς μηδέν!
Γι’ αὐτό ἔχεις χαρά καί λύπη.
Χαρά γιά τήν νίκη τοῦ Χριστοῦ καί πόνο ἀβάσταχτο γιά τίς ἁμαρτίες σου.
Ἐλπίζεις ὅμως, γιατί θωρεῖς ποιός εἶναι ὁ Χριστός… Ὅποιος τό ζήσει αὐτό καί καυχηθεῖ, δέν εἶναι πράμα… τοπάκι εἶναι στά πόδια τῶν κακῶν (δαιμόνων)…
Λέω τοῦ π. Ἀντωνίου νά μή σᾶς μιλᾶ γι’ αὐτά.
Γιά τίς ἁμαρτίες νά λέη, γιά μετάνοια νά λέη καί νά λέτε ἥσυχα, ἥσυχα τό ὄνομά Του, τοῦ Χριστοῦ (Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με).
Ἐδᾶ, παιδί μου, ζοῦνε οἱ ἄνθρωποι στσί ὑπονόμους… οὔτε κἄν πάνω στήν γῆ… οὔτε χοίροι δέν πᾶνε ὀμπρός τος.
Ποῦ νά καταλάβουνε ἀπό τέτοιους ἥλιους…».”
Δύο είναι τα μεγάλα πάθη των ανθρώπων σήμερα.Η σάρκα και το χρήμα.
Τα σαρκικά τους κατεβάζουν πιό χαμηλά από τα ζώα.
Τους κάνουν κόπρανα, λάσπη, βρωμιά, μαυρόπηλα με γλίτσα γεμάτη σκουλήκια, πώς να το περιγράψω δεν ξέρω.
Το χρήμα όμως, τους κάνει σκληρούς σαν το ατσάλι. Ένας έκφυλος είναι πιό εύκολο να μετανοήσει. Νοιώθει κάποτε την βρώμα, την αηδία των πράξεών του, την παραμόρφωση, τις πληγές που βασανίζουν την ψυχή του και αποφασίζει και καθαρίζει το χοιροστάσιο.
Κάνει απολύμανση στο στάβλο της ζωής του.Πώς;
Με τον ποταμό των δακρύων της μετανοίας του.
Λίγο καυτό δάκρυ σκοτώνει όλα τα μικρόβια της αμαρτίας, εξομολόγηση μετά και επουλώνει πλήρως η πληγή,λίγος αγώνας έπειτα και σβήνουν και οι κακές εικόνες από το νου!
Όλα γίνονται λαμπίκος!
Μη με παρεξηγήσετε που θα πω, πως υπήρξαν πόρνες που και τι δεν είχαν κάνει πάνω στο κορμί τους.
Όμως μπροστά στον ανθρώπινο πόνο λύγιζαν. Έδιδαν τα υλικά που κέρδιζαν για να φάνε πεινασμένα παιδιά την κατοχή στην Αθήνα!
Ο Θεός τους το μέτρησε πολύ αυτό.
Κάποιες πήραν χάρη από αυτήν τους την γενναιοδωρία,
έκλαψαν και μετανόησαν.
Οι λεφτάδες όμως, δεν συγκινούνται ακόμη και τον γείτονά τους να δουν πως χαροπαλεύει μπροστά τους! Και τον συγγενή τους πολλές φορές.
Πόσο μάλλον τον ξένο.Τον άγνωστο.
Η κοπριά καθαρίζει με νερό σαν τους στάβλους του Αυγεία,μα το ατσάλι δεν ραγίζει, δεν σπάει με τίποτα όσα χτυπήματα και να του δώσεις.
Και με τη βαριοπούλα που λέει ο λόγος να το χτυπάς, τίποτα δεν παθαίνει.
Ούτε ένα ψιχαλάκι δεν ραγίζει, δεν μαλακώνει.
Έτσι και κάθε φιλάργυρος γίνεται ολοένα και πιό σκληρός.
Ούτε τα χτυπήματα της ζωής τον συνετίζουν.
Όλα χρήμα τα βλέπει. Μένει μόνος, δεν χαίρεται τίποτα, ζει την κόλαση από αυτή τη ζωή, τα βάζει εύκολα και με τον ίδιο τον Θεό,
όταν στραβώσει κάτι και δεν πάνε καλά τα λεφτά του!
Πώς να ζήσει παράδεισο, αφού ο παράδεισος είναι η πίστη και αφοσίωση στο Θεό και η αγάπη,
ο καλός λογισμός για τους άλλους ανθρώπους,
η θυσία για τους άλλους; Κόλαση είναι η αποτυχία της αγάπης!
Της πραγματικής αγάπης!
ΑΜΗΝ
ΒΟΉΘΕΙΆ ΜΑΣ
Σύγχρονη Αγία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης, η θαυματουργή (+2021).ΠΗΓΗ Στύλος Ορθοδοξίας, αρ. φύλλου 248, σελ. 10-11