Ἕτερος γείτονας κάτωθεν τῆς καλύβης μας (από του Γέροντα Παντελεήμων Καυσοκαλυβίτη), ἦταν ὁ Γέρ. Βασίλειος Μπουμπάκης ἀπὸ τὸ Λουτράκι Κορινθίας, ὁ ὁποῖος ἦτο οἰκογενειάρχης στο Λουτράκι καὶ ἐργαζόταν ὡς καροποιός. Κατεσκεύαζε ξύλινες ρόδες γιὰ τὰ κάρα καὶ γιὰ τὰ πρῶτα αὐτοκίνητα. Ὅταν ἄλλαξε καὶ προώδευσε ή τεχνολογία, ἔγινε μαραγκὸς καὶ ἐργαζόταν μὲ τὰ δύο παιδιά του, τὸν Εὐάγγελο καὶ τὸν Γεώργιο. Λίγο πρὶν ἀποβιώση ή σύζυγός του, τὴν ὁποία ὑπηρέτησε πολλά χρόνια καθὼς ἔπασχε ἀπὸ ἡμιπληγία, του εἶπε: «Τώρα ἐγὼ φεύγω. Ἐσὺ εἶσαι ἐλεύθερος νὰ κάνης αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμεῖς».
Πράγματι, ἔγινε Μοναχός στὸ Μοναστήρι τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ στο Λουτράκι. Ερχόταν συχνὰ νὰ δῆ τὸν θεῖο του π. Νεκτάριο στὸν Ἅγιο Εὐθύμιο της περιοχῆς τοῦ Ἁγίου Νείλου. Ἔπειτα ἔφυγε γιὰ τὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου διακόνησε για λίγο καιρό.
Τελικά, κατέληξε στα Καυσοκαλύβια στὴν ἐρειπωμένη καλύβη τῶν Εἰσοδίων της Θεοτόκου. Συχνά πήγαινε στην Ι. Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου στην Κλεισούρα Καστοριᾶς, ὅπου ἔκανε διάφορες εργασίες, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἐξοικονομούσε κάποια χρήματα, γιὰ νὰ ἐπισκευάση την καλύβη του. Εργαζόταν μόνος και μερικές φορές μὲ τὰ παιδιά του, ὅταν τὸν ἐπισκέπτονταν.
Ὁ Γέρ. Παντελεήμων βλέποντας τον κόπο του καὶ τὰ συχνά ταξίδια του προς ἐξεύρεσιν πόρων, τοῦ ζήτησε νὰ μᾶς κάνη διάφορες ξυλουργικές εργασίες. Έτσι, δούλευε στην Καλύβη μας καὶ τὸν είχαμε κοντά μας για αρκετό καιρό. Όταν εγήρασε, προσπαθοῦσε νὰ καρφώση τὰ ταβάνια καὶ ἀντὶ γιὰ τὸ καρφί κτυπούσε τα δάχτυλά του. Όσο μπορούσα, τὸν βοηθούσα κι εγώ. Έγραφε ποιήματα πνευματικά. Περιωρίσθηκε στο καλύβι του κι έκανε πιο απλό εργόχειρο, κολλούσε χάρτινες εἰκόνες σὲ ξύλα καὶ μὲ αὐτὸ ζοῦσε. Μοῦ χάρισε τὸ «Δωδεκάορτον» της Ι. Μ. Σταυρονικήτα.
Είχε βάλει καὶ μία πινακίδα στὸ ἐργαστήριό του ποὺ ἔγραφε: «Πατέρες, ἐργαλεῖα μὴ μοῦ ζητᾶτε, διότι σὲ ὅσους ἔχω δώσει μὲ ὅλους έχω μαλώσει. Μὲ τὰ χέρια τὰ δίνω, μὲ τὰ πόδια τὰ παίρνω».
Άρχισε να χάνη το φως του κι ήθελε να δώση πλέον τὰ ξυλουργικά εργαλεία, ἄλλος τοῦ ζητούσε τὸ ἕνα καὶ ἄλλος τὸ ἄλλο. Ὅμως εἶχε μεγάλη ἀνάγκη να πάη στους ιατρούς, νὰ κυττάξη τὴν ὑγεία του. Τὸ ἔμαθε ὁ Γέρ. Παντελεήμων καὶ παρ’ όλο ποὺ δὲν μᾶς ἦταν τόσο απαραίτητα, γιὰ νὰ τὸν ἀναπαύση, τὰ ἀγοράσαμε όλα γιὰ ἕνα σεβαστό ποσό: σύνθετο, γεννήτρια, ἐργαλεῖα τῆς χειρός καὶ άλλα. Ὁ Γέρ. Βασίλειος συγκινήθηκε πολὺ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ γερο Παντελεήμονα. Τὸν θεωρούσε εὐεργέτη του καὶ τὸν εὐγνωμονούσε για την αγάπη του.
Ἔφυγε γιὰ νὰ κάνη ἐξετάσεις στὸ νοσοκομεῖο. Οἱ γιατροὶ τοῦ συνέστησαν ὅτι πρέπει νὰ εἶναι κοντά, γιὰ νὰ τὸν παρακολουθοῦν κι ἔτσι ἔμεινε ἀρχικά στο Χαρίσειο Γηροκομεῖο τῆς Θεσσαλονίκης καὶ μετὰ σὲ διαφόρους εὐλαβεῖς Χριστιανούς. Εκοιμήθη στὰ Γρεβενά, ὅπου καὶ ἐτάφη. Πολὺς κόσμος τὸν ἐπισκεπτόταν καὶ έβρισκε κοντά του παρηγορία καὶ πνευματική ὠφέλεια. Νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή του…
Πηγή: “Γέροντας Παντελεήμων Καυσοκαλυβίτης”, Ἱερομονάχου Μάξιμου Καυσοκαλυβίτου, ἐκδ. Ἱερὸν Κελλίον Ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου Κρύα Νερὰ Ἄθω, Ἅγιον Ὅρος, σελ. 211-213
Συντάκτης