ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΓΕΡΟΝΤΙΣΑ ΑΝΥΣΙΑ. ΠΩΣ ΑΝΑΣΤΗΛΩΘΗΚΕ Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΕΡΡΩΝ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΦΙΛΟΘΕΙΤΗ ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑΣ
…Ο γέροντας Εφραίμ μου είπε: «Θα έχεις τέτοιο μοναστήρι, όπου θα καταφεύγουν οι άνθρωποι. Να τους φιλοξενείτε όλους. Να τους δέχεστε όλους».
Ο γέροντας Εφραίμ είπε: «Εδώ θα είναι το μοναστήρι όπου θα καταφεύγουν οι άνθρωποι. Να τους δέχεστε όλους»
Μου είχε συμβεί ό,τι και στον γέροντα Σιλουανό τον Αθωνίτη: αυτός έψαχνε απομόνωση, αλλά ο Κύριος του έστελνε ανθρώπους. Τώρα έχουμε 25 αδελφές. Ασχολούνται με εργόχειρο, αγιογραφία, μαζεύουν θεραπευτικά βότανα, κάνουν αλοιφές, βάμματα.
Ο γέροντας Εφραίμ δεν μπορεί πλέον να έρχεται σε μας. Τώρα εμείς οι ίδιες πηγαίνουμε κάθε χρόνο στην Αριζόνα για να τον βλέπουμε. Γενικώς, καθοδηγούμαστε πνευματικά από τον αρχιμανδρίτη Φιλόθεο, τον καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Καρακάλλου στο Άγιο Όρος, ένα από τα πρώτα πνευματικά παιδιά του γέροντα Εφραίμ (το πρωτότυπο κείμενο είχε γραφτεί πριν την εκδημία του γέροντα Εφραίμ – σημ.μεταφρ.).
Τρία χρόνια πριν (δεν μπορώ να το περιγράψω αναλυτικά, να πω μόνο σύντομα), είχαμε μια οπτασία, ότι ο Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής καλύπτει το μοναστήρι μας με την προσευχή του. Η παρουσία του είναι αισθητή παντού.
– Έχετε ακόμα και Ιερό Ναό αφιερωμένο στον Όσιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή.
– Ναι, και με την ανέγερση αυτού του ναού συνδέεται μια θαυμάσια ιστορία.
– Θα μπορούσατε να μας μιλήσετε για αυτήν πιο αναλυτικά;
– Αποφασίσαμε να κτίσουμε έναν τελείως μικρό και σεμνό ναό, για να μας θυμίζει το εκκλησάκι στο Άγιο Όρος όπου αγωνιζόταν ο Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής. Πήραμε ευλογία από τον επίσκοπο και από τον γέροντα Εφραίμ, αγιάσαμε τον τόπο και αρχίσαμε να κάνουμε τα θεμέλια.
Την πρώτη μέρα, εμφανίστηκε στον μάστορα, την ώρα που δούλευε, ο γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, έτσι όπως απεικονίζεται στη φωτογραφία, με ράβδο στο χέρι. Ο γέροντας τα κοίταξε όλα, χτύπησε με τη ράβδο και είπε: «Μικρό είναι. Δε χωράω».
Ο μάστορας έτρεξε σε μένα και φώναξε: «Δεν είναι ευχαριστημένος ο γέροντας! Πρέπει να κτίσουμε μεγαλύτερο ναό!»
Εμείς, εν τω μεταξύ, σκοπεύαμε να πάμε στην Αριζόνα για να δείξουμε το σχέδιο του νέου ναού στον γέροντα Εφραίμ. Τότε αλλάξαμε το σχέδιο. Το κοίταξα και στεναχωρήθηκα: αντί για ένα μικρό ασκητικό εκκλησάκι που είχαμε σχεδιάσει στην αρχή, ο ναός έβγαινε πολύ μεγαλύτερος. Βεβαίως, ήταν και πάλι πολύ μικρός, αλλά τώρα στο σχέδιο εμφανίστηκαν τρούλοι και μάρμαρα. Εγώ κατευθύνθηκα στενοχωρημένη προς το κελλί, και ο μάστορας πήγε να δουλέψει.
Και του εμφανίστηκε ξανά ο γέροντας Ιωσήφ. Τα κοίταξε όλα, έμεινε ευχαριστημένος. Είπε στον μάστορα ότι του αρέσουν όλα. Ο μάστορας ξανά ήρθε σε μένα και αποφασίσαμε να αφήσουμε το σχέδιο με τους τρούλους και τα μάρμαρα. Είπα: «Να είναι ευλογημένο».
Επίσης, παρακαλέσαμε τον παππού Ιωσήφ: «Όσιε, αν θέλεις μεγαλύτερο ναό, πρέπει να μας δώσεις χρήματα για να μπορέσουμε να το κτίσουμε». Και ο Ναός άρχισε να κτίζεται μόνος του! Ο γέροντας Ιωσήφ μας έστελνε ανθρώπους ακριβώς με τη σειρά που χρειαζόταν για την ανέγερση αυτού του ναού! Όταν υψώνονταν οι τοίχοι, τα χρήματα τελείωσαν. Απευθυνθήκαμε για βοήθεια προς τον γέροντα Ιωσήφ και αμέσως ήρθε άνθρωπος, που είχε κληρονομήσει επιχείρηση μαρμάρων από τον πατέρα του. Μας ρώτησε: «Πώς μπορώ να σας βοηθήσω; Έχω μάρμαρα». Και αυτός ο άνθρωπος τα έκανε όλα. Του περίσσεψε κιόλας μάρμαρο με το οποίο επένδυσε και το κτίριο των αδελφών.
Χρειαζόμασταν εικονοστάσι – εμφανίστηκε άνθρωπος που το έκανε. Δεν κτίζαμε εμείς τον Ναό, τον έκτιζε ο ίδιος ο Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής.
– Αυτό είναι θαύμα!
– Εδώ, στα βουνά, είναι αλήθεια πως καμιά φορά συμβαίνουν θαυμαστά πράγματα… Μια προσκυνήτρια π.χ. άκουσε ότι τελείται ιερή ακολουθία και ότι χτυπάνε οι καμπάνες. Πλησίασε στον ναό με πλήρη σιγουριά ότι τελείται η Λειτουργία, αλλά ο Ναός ήταν άδειος.
Δε δώσαμε σημασία σε αυτήν την αφήγηση, αλλά μετά επαναλαμβανόταν κάτι παρόμοιο. Έτσι σε μια περίπτωση είχαν έρθει προσκυνητές, και όταν είδαν αυτά τα άγονα βουνά εκπλήσσονταν: «Πώς είναι δυνατόν αυτό να σας αρέσει;» Μετά, όμως, άκουσαν εσπερινό, παρόλο που δεν τελούνταν καμία ακολουθία.
Η μαμά μου μια φορά ήταν κάτω και άκουσε ψαλμωδίες και προσευχές. Σκέφτηκε ότι ακούει εμάς, τις μοναχές, ήταν απόλυτα σίγουρη ότι εμείς προσευχόμαστε και ψέλνουμε. Όταν ανέβηκε, ρώτησε: «Εσείς ψέλνατε τώρα;» – «Όχι, δουλεύουμε και προσευχόμαστε σιωπηλά». – «Ναι, αλλά εγώ άκουσα ψαλμωδίες!» – επέμενε η μαμά μου.
Και εμείς πράγματι δουλεύαμε και διαβάζαμε σιωπηλά την προσευχή του Ιησού…
*Απόσπασμα από το κείμενο
ΠΗΓΗ
ΓΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΦΡΑΙΜ ΔΕΙΤΕ: >> ΕΔΩ
