«Ἔνα φίδι, ἕνα φίδι. Πάτερ ἕνα τεράστιο φίδι χώθηκε µέσα στήν ἀποθήκη µέ τά ἐργαλεῖα» φώναξε τό νεαρό παλικάρι ἀπό τό Λουτράκι. Τό πρόσωπό του ἦταν κατακόκκινο ἀπό τό φόβο του. Ὁ γέροντας Βασίλειος ὁ Καυσοκαλυβίτης πετάχτηκε σάν ἀστραπή ἔξω ἀπό τό κελί του. Ὁ νεαρός ἔντροµος τοῦ εἶπε: «Συγνώµη γέροντα δέν τό πρόλαβα. Πῆρα τό φτυάρι νά τό χτυπήσω ἀλλά ἐκεῖνο θαρρῶ πῶς µπῆκε µέσα στήν ἀποθήκη σου. Ἦταν σχεδόν δύο µέτρα»!
– Τί ἔκανες βρέ ἀθεόφοβε; Ἐλπίζω νά µήν τό χτύπησες. Εἶναι ἡ  ὥρα νά φάει γι’ αὐτό ἐρχόταν, εἶπε ὁ π. Βασίλειος.
– Μά…  δέν ἤξερα, ψιθύρισε ὁ νεαρός ἔκπληκτος ἀπό τήν ἀντίδραση τοῦ γέροντα καί ταυτόχρονα ἔσκυψε τό κεφάλι.
– Καλά –καλά, µήν στεναχωριέσαι. Ἔλα νά τό ψάξουµε µαζί. Εἶναι πολύ φιλικό. Ἔλα βρέ εὐλογηµένε νά σέ συστήσω στό φίλο µου.
– Δέν θέλω γέροντα, δέν θέλω. Ξέρεις ἀπό µικρό παιδί φοβᾶµαι πολύ τά φίδια.
Ὁ γέροντας δέν ἀπάντησε. Ἔσκυψε πῆρε ἕνα τενεκεδάκι κι ἄρχισε νά τό χτυπᾶ ρυθµικά πηγαίνοντας κοντά στήν ἀποθήκη. Γιά δέκα λεπτά ἔκανε τό ἴδιο χωρίς νά µιλᾶ. Στή συνέχεια πῆγε στό µικρό µπαξέ πού διατηροῦσε καί ἔκανε πάλι τό ἴδιο.
Καί ξαφνικά ἀπό ἕνα θάµνο πού βρισκόταν κοντά στήν ἀποθήκη ἄρχισε νά βγαίνει τό φίδι. Ἦταν καφέ καί ἄσπρο.
-Ἔλα εὐλογηµένο κι ἀνησύχησα. Νόµιζα πώς τραυµατίστηκες. Ἔλα νά σέ γνωρίζω στό Βαγγέλη. Εἶναι καλό παιδί, ἀλλά λίγο τό φόβισες. Ἔλα νά τοῦ δείξεις πόσο ἀγαπᾶς τήν Παναγία µας. Νά τοῦ µάθεις νά κάνει καί καµιά µετάνοια, µήπως δεῖ καµιά προκοπή στή ζωή του, εἶπε χαµογελώντας ὁ γέροντας, ὁ ὁποῖος κατά κοινή ὁµολογία αὐτῶν πού τόν γνώρισαν εἶχε πάντοτε πολύ χιοῦµορ…
Τό φίδι ἀκολούθησε τόν γέροντα µέχρι τήν αὐλή τοῦ κελιοῦ. Ὁ Βαγγέλης εἶχε µαζευτεῖ στήν πόρτα, ἕτοιµος νά µπεῖ µέσα ἄν κάτι πήγαινε στραβά. Ὅλα αὐτά πού ἔβλεπε τά θεωροῦσε ἐντελῶς ἀλλόκοτα. Πρώτη φορά ἔβλεπε ἕνα τεράστιο φίδι, νά ἀκολουθεῖ σάν ὑπάκουο σκυλάκι ἕναν παράξενο καλόγερο. Κι αὐτό ἀκριβῶς τοῦ ἐνίσχυε τό φόβο του.
– Φέρε βρέ εὐλογηµένε λίγο γάλα. Κόψε καί µία φέτα ψωµί. Καί ἔλα νά σοῦ γνωρίσω ἕναν καλό φίλο, εἶπε χαµογελώντας  ὁ γέροντας.
Ὁ Βαγγέλης ἀµέσως ἀνταποκρίθηκε στήν ἐντολή του. Ἄλλωστε, θεωροῦσε πώς ἦταν καλύτερο νά εἶναι µέσα στό κελί ἀπό τό νά παραµείνει στήν αὐλή µαζί µέ τόν γέροντα καί τό τεράστιο φίδι. Βγαίνοντας ἔξω µέ τό γάλα καί τό ψωµί, βρέθηκε µπροστά σέ µία εἰκόνα πού δέν πρόκειται ποτέ νά λησµονήσει στή ζωή του. Τό φίδι ἦταν κουλουριασµένο στά πόδια  τοῦ γέροντα κι ἐκεῖνος στοργικά τό χάιδευε στό κεφάλι.
-Ἔλα, ἔλα Βαγγέλη νά δεῖς τί µετάνοιες κάνει στήν Παναγία µας. Νά πάρε καί τό κεσεδάκι καί βάλε λίγο γάλα. Τρίψε καί λίγο ψωµάκι καί ἀκούµπησέ το ἐκεῖ στήν ἄκρη.
– Γέροντα εἶσαι σίγουρος ὅτι δέν θά µέ πειράξει;
– Ὄχι εὐλογηµένε γιατί νά σέ πειράξει. Πλασµατάκι τοῦ Θεοῦ εἶναι κι αὐτό.
– Νά, γιατί πῆγα προηγουµένως νά τό σκοτώσω. Δέν ἤξερα ὅτι τό ἔχεις σάν κατοικίδιο;
– Μήν φοβᾶσαι. Νά ἔλα νά τό χαϊδέψεις γιά νά λυθεῖ ἐπί τόπου ἡ παρεξήγηση.
– Θά ἀστειεύεσαι γέροντα. Καί πού τό βλέπω τόσο κοντά τροµάζω, ὄχι καί νά τό χαϊδέψω.
– Καλά, καλά.
Τό φίδι ἀφοῦ ἔφαγε ἀπό τό τενεκεδάκι τό ψωµί καί ἤπιε τό γάλα στεκόταν καί κοιτοῦσε τό γέροντα σάν νά τοῦ µιλοῦσε, σάν νά τόν εὐχαριστοῦσε.
– Τήν Παναγιά µας νά εὐχαριστεῖς εὐλογηµένο, τήν Παναγιά µας εἶπε ὁ γέροντας.
Καί τότε τό φίδι ἄρχισε ρυθµικά νά σηκώνει τό κεφάλι καί νά τό κατεβάζει, λές καί ἔκανε µετάνοιες. Ἔπειτα γύρισε καί ἔφυγε πρός τό µέρος τοῦ µικροῦ κήπου πού διατηροῦσε ὁ γέροντας Βασίλειος, κοντά στό κελί του.
– Βαγγέλη ἡ ἀντίδρασή σου µοῦ θύµισε ἕναν φίλο µου δικαστικό ἀπό τή Θεσσαλονίκη πού τρία χρόνια πρίν µέ εἶχε ἐπισκεφθεῖ. Κι ἐκεῖνος σάν καί σένα φοβόταν πολύ τά φίδια. Ἔµεινε δύο µέρες φιλοξενούµενός µου καί θέλησε νά µέ βοηθήσει στίς ἐργασίες µου. Τά χέρια του ὅµως ἦταν βελούδινα. Τοῦ εἶπα νά πάει στίς ντοµατιές καί νά ξεριζώσει τά ἀγριόχορτα πού εἶχαν φυτρώσει δίπλα στίς ρίζες. «Τράβα –τοῦ εἶπα- ἀλλά νά προσέχεις. Μή δεῖς κανένα φίδι καί τροµάξεις καί µοῦ χαλάσεις τίς ντοµατιές». Ἐκεῖνος χαµογέλασε πιστεύοντας πώς ἀστειεύοµαι. Δέν πέρασαν δύο λεπτά καί τόν ἀκούω νά οὐρλιάζει στήν κυριολεξία. Ἔτυχε νά περνᾶ ἀπό ἐκεῖ τό φίδι πού εἶδες καί ἐσύ. Μέ τό πού τό εἶδε ὁ εὐλογηµένος ἄρχισε νά τρέχει καί νά χοροπηδᾶ σάν τρελός. Μοῦ πάτησε δύο ντοµατιές. Εὐτυχῶς δέν ἔκανε πολύ µεγάλη ζηµιά. «Νόµιζα γέροντα ὅτι ἀστειεύεσαι ἀλλά ἀπό ὅτι διαπιστώθηκε δέν ἦταν καθόλου ἀστεῖο»! Τόν καθησύχασα  καί τοῦ εἶπα πώς τό φίδι εἶναι ὑπάκουο καί ζεῖ στήν αὐλή σάν κατοικίδιο. Μετά λίγες ὧρες τοῦ πρότεινα νά µοῦ φέρει ἕνα σκαλιστήρι ἀπό τήν ἀποθήκη ἀλλά ἐκεῖνος ἀρνήθηκε νά πάει, µή τυχόν καί τό συναντήσει πάλι.
– Βλέπεις γέροντα κοτζάµ δικαστικός φοβήθηκε, δέν θά φοβόµουν τοῦ λόγου µου! Φοβήθηκε καί τρόµαξε αὐτός πού δέν διστάζει νά κλείσει ἐγκληµατίες στή φυλακή καί περιµένατε νά µήν φοβηθῶ ἐγώ.
Ἀπό τότε ὁ Βαγγέλης συµπεριλάµβανε σέ κάθε προσκύνηµα στό Ἅγιο Ὄρος καί τά Καυσοκαλύβια. Ἔµενε πάντα στό κελί τοῦ πατέρα Βασιλείου. Ἐκεῖ ἀναπαυόταν, ἀφοῦ ὁ γέροντας τοῦ µάθαινε πράγµατα πού τόν βοηθοῦσαν νά χαράξει µία καλή πορεία στή ζωή του. Ἦταν Μάρτιος, ἀρχές Ἀνοίξεως, ὅταν ἐπισκέφθηκε γιά δεύτερη φορά τόν γέροντα. Ἡ περίοδος τοῦ χειµώνα ἄλλωστε δέν ἐνδείκνυται γιά προσκυνηµατικές ἐπισκέψεις στήν ἔρηµο τῶν Καυσοκαλυβίων, ἀφοῦ ἐπικρατεῖ σχεδόν µονίµως θαλασσοταραχή πού δέν ἐπιτρέπει σέ σκάφος νά ἔχει πρόσβαση στό φυσικό λιµανάκι.
Καί κατά τή δεύτερη ἐπίσκεψη του ἔγινε ἀδιάψευστος µάρτυρας µίας ἁρµονικῆς σχέσης, πού εἶχε δηµιουργηθεῖ ἀνάµεσα σέ ἕνα κότσυφα καί τόν γέροντα.
Ὁ κότσυφας ἐρχόταν καί τίς δύο ἡµέρες πού ἔµεινα στό κελί µόλις ξηµέρωνε ἀλλά καί λίγο πρίν σουρουπώσει. Ἐρχόταν λίγα λεπτά ἀφότου ὁλοκληρωνόταν ὁ κανόνας τοῦ γέροντα. Μέ τό ράµφος του χτυποῦσε τό παράθυρο. Ὁ γέροντας τότε τοῦ ἄνοιγε καί τοῦ ἔδινε νά φάει λίγα ψίχουλα ψωµί. Τά ἔτρωγε µέσα ἀπό τήν παλάµη του καί ἔφευγε. Μάλιστα τή δεύτερη ἡµέρα ὁ κότσυφας χτυποῦσε στό δικό µου παράθυρο. Ἔτρεξα καί φώναξα τόν γέροντα, ὁ ὁποῖος µοῦ εἶπε «ἄχ τό καηµένο τό πουλί. Θά χτυποῦσε σέ µένα ἀλλά βλέπεις εἶµαι περήφανος στά αὐτιά (δηλαδή δέν ἄκουγε καλά) καί δέν τό ἄκουσα. Ἄντε βρέ Βαγγελάκι ἄνοιξέ του καί δώστου λίγα ψιχουλάκια νά φάει». Ὁ κότσυφας ἔφαγε ἀπό τό χέρι µου, χωρίς νά φοβηθεῖ ἐνῶ τήν ὅλη σκηνή παρακολουθοῦσε τό ἄγρυπνο µάτι τοῦ παππούλη. «Βαγγέλη βρίσκεσαι σέ καλό δρόµο. Κάνει καλή δουλειά ὁ πνευµατικός σου. Ὁ κότσυφας δέν φοβήθηκε» µοῦ εἶπε χαριτολογώντας. Ὡστόσο ἤξερα ὅτι τό ὑποτιθέµενο κατόρθωµά µου ἔγινε χάρη στίς προσευχές τοῦ γέροντα. Ἡ θερµή προσευχή τοῦ γέροντα εἶχε µετατρέψει τό κελί του καί τό περιβάλλον γύρω ἀπ’ αὐτό σέ ἀληθινό παράδεισο.
Ἀνάλογα περιστατικά ἔχουν νά διηγηθοῦν κι ἄλλα πνευµατικά παιδιά τοῦ γέροντα. Περιστατικά πού σχετίζονταν µέ τήν παραµονή του στό Χαρίσσειο Γηροκοµεῖο τῆς Θεσσαλονίκης ἀλλά καί τή µακράν διαµονή του στήν Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας στήν Κλεισούρα.
Πηγή: “Γέρων Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης, Νουθεσίες – Διδαχές”, Διονύσιος Α. Μακρής, Μέρος Α’, εκδ. Αγαθός Λόγος, σελ. 17-22
Συντάκτης