Πολλοί σήμερα αμφισβητούν την Εορτή αυτή ως μη πραγματικό γεγονός επειδή δεν αναφέρεται πουθενά στην Καινή Διαθήκη. Την θεωρούν ως μια φανταστική διήγηση μετέπειτα ψευδεπίγραφων Ευαγγελίων και συγκεκριμένα του λεγόμενου Πρωτοευαγγελίου του Ιακώβου, τέλος του Β’ αιώνα.
Είναι όμως έτσι;
Ναι πράγματι δεν αναφέρεται πουθενά στην Καινή Διαθήκη, γιατί η Καινή Διαθήκη αρχίζει να διηγείται τα γεγονότα έξι μήνες προ της Ασπόρου Συλλήψεως του Χριστού.
Το ότι δεν αναφέρεται δεν σημαίνει ότι και δεν έγινε, έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα στην Καινή Διαθήκη, όπως την διαμονή του Απ. Παύλου στην ‘Ερημο της Αραβίας μετά την θαυμαστή μεταστροφή του στον Χριστιανισμό.
Πουθενά στις Πράξεις των Αποστόλων δεν αναφέρεται αυτό, ενώ αναφέρονται πάρα πολλές λεπτομέρειες της ζωής του και του έργου του.
Και όμως μας το αναφέρει αυτό ο ίδιος ο Απ. Παύλος στην Επιστολή του προς Γαλάτας.
Όπως επίσης και το ότι είναι γραμμένο σε ένα μη Κανονικό βιβλίο δεν αναιρεί το συγκεκριμένο γεγονός, όταν μόνο γιαυτό και όχι για τα υπόλοιπα, υπάρχει η Μαρτυρία της Εκκλησίας και του Αγίου Πνεύματος.
 Έχουμε τέτοιο παράδειγμα από την Επιστολή του Αδελφόθεου Ιούδα.
Εκεί μας αναφέρεται ένα γεγονός για τον Μωϋσή το οποίο δεν είναι γραμμένο πουθενά στην Παλαιά Διαθήκη. Την διαμάχη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ με τον Σατανά για το Σώμα του Μωϋσέως.
Και όμως αυτό προέρχεται ως προφορική παράδοση από τα λεγόμενα Απόκρυφα Βιβλία του Μωϋσή.
Έτσι λοιπόν υπήρχε και στην Πρώτη Αποστολική Εκκλησία η προφορική παράδοση της Εισόδου από τριών ετών και διαμονής της Μαριάμ για έντεκα χρόνια στον Ναό.
Μας το μαρτυρεί ο Άγιος Ευόδιος πρώτος Επίσκοπος της Αντιόχειας μετά τον Απόστολο Πέτρο:«Σέ ἡλικία τριῶν ἐτῶν ἡ Μαρία παρουσιάσθηκε στό ναό καί ἔμεινε ἐκεῖ ἕνδεκα χρόνια».
Μαρτυρία Αποστολικών χρόνων λοιπόν και όχι αιώνες μετά.
Δεν ήταν κάτι το μοναδικό τότε να αφιερώνει κάποιος το παιδί του στον Ναό, να το τάζει όπως θα λέγαμε σήμερα. Έχουμε τέτοια παραδείγματα αφιερωμένων μικρών παιδιών στην Π. Διαθήκη, όπως του Προφήτη Σαμουήλ.
Στην μια πλευρά των κοιτώνων του Ναού διέμεναν τα αφιερωμένα αγόρια, τα λεγόμενα Τεκνία τα οποία βοηθούσαν τους ιερείς στις θυσίες των ζώων και στην άλλη τα αφιερωμένα κορίτσια οι λεγόμενες Παρθένες Κόρες, οι οποίες και φρόντιζαν για την καθαριότητα και την ευπρέπεια του Ναού. Αυτές αναχωρούσαν για πάντα από τον Ναό και επέστρεφαν στην οικογένεια τους με την αρχή της εμμήνου ρύσεως.
Εκεί ή παντρευόταν ή έμεναν δια βίου αφιερωμένες στον Θεό (από αυτές προέκυψε και η Τάξη των Παρθένων της Εκκλησίας).
Και αν ήταν ορφανές, οι Ιερείς τις αρραβώνιαζαν με κάποιον από την ίδια φυλή τους μέχρι να ενηλικιωθούν και να τις παντρευτούν.
Σίγουρα θα εκλεγόταν από τους Ιερείς κάποιος Ενάρετος Μνηστήρ και Προστάτης των ταυτόχρονα, ως ορφανές μέχρι τον γάμο.
‘Ηταν μεγάλη Τιμή και Ευλογία να λάβει κάποιος ως σύζυγο μια αγιασμένη και αναθρεμμένη στο Ναό του Θεού Παρθένα Κόρη.
Σε αυτή την περίπτωση της Ορφάνιας και της Μνήστευσης με τον Ιωσήφ ανήκε και η Παρθένος Κόρη Μαριάμ.

  Και πάμε στο πιο δύσκολο σημείο το οποίο αδυνατούν να δεχθούν κάποιοι.
Αναφέρεται ότι η Παρθένος Μαρία κατά το διάστημα της διαμονής της στον Ναό βρισκόταν στα Άγια των Αγίων, στα οποία μόνο ο Αρχιερέας και κανένας άλλος δεν μπορούσε να εισέλθει και αυτός μόνο μια φορά τον Χρόνο. Εκεί θεωρούσαν ότι ήταν η Παρουσία του Θεού, όπου πολλοί Αρχιερείς είδαν Αγγέλους. Κάποιοι Αρχιερείς έπεφταν και νεκροί λόγω των προσωπικών αμαρτιών τους ή του Λαού, γι’αυτό όλοι δενόταν με σκοινί πριν μπουν μέσα, για να τους τραβήξουν αν πέθαιναν εκεί.
Ρωτούν λοιπόν οι αμφισβητίες: ”Πώς λοιπόν μπορείτε να λέτε, ότι ένα μικρό κορίτσι έζησε μέσα σε αυτόν τον τόσο Ιερό Χώρο;”
Θα τους κάνω αρχικά αυτών των ανθρώπων μια ερώτηση με τον τρόπο που τους αρέσει να σκέφτονται, με την λογική τους.
Αυτός ο χώρος δεν καθαριζόταν ποτέ; Όταν ο Αρχιερέας έμπαινε μέσα μια φορά τον χρόνο έβγαινε έξω γεμάτος αράχνες και σκόνες;
Δεν θα έπρεπε κάποιος- κάποια να καθαρίζει αυτόν τον χώρο;
Σίγουρα όχι κάποιος ενήλικας, ο οποίος όσο καθαρός και να ήταν σώμα και πνεύμα, πάντα θα τον έλεγχε η συνείδηση του ως ανάξιου να εισέλθει εκεί μέσα.
Η καλύτερη λύση ήταν ένα Αθώο, Αμόλυντο και γεμάτο Χάρη μικρό παιδί.
Και αυτά τα Αγνά Παιδιά πιστεύω διαλεγόταν όχι μόνο από την ανθρώπινη κρίση του Αρχιερέα αλλά κυρίως από την Οδηγία και τον Φωτισμό του Θεού.
Ποιό άλλο μικρό κορίτσι θα είχε περισσότερη Χάρη για αυτή την Προνομιακή Διακονία από την Παρθένο Μαρία την οποία αργότερα ο ίδιος ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ονόμασε Κεχαριτωμένη; Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι η βασιλική καταγωγή της (απόγονη του Βασιλιά Δαβίδ) θα έπαιξε και αυτή κάποιο ρόλο για την εκλογή Της.
Και σίγουρα οι Αρχιερείς προστάτευαν τα παιδιά αυτής της Διακονίας ακόμα και από ασήμαντες συζητήσεις με τα άλλα παιδιά, όπως τους Πρίγκιπες οι Βασιλείς.
Και θα διέμεναν κάπου ξεχωριστά από τα υπόλοιπα, έπρεπε να ήταν ό,τι πιο Αγνό, Αθώο και Αμόλυντο υπήρχε μέσα στον Ναό.
  Και πάμε σε κάτι Θαυμαστό που συνέβηκε με την Είσοδο της Παρθένου Μαρίας.
Μέσα στα Άγια των Αγίων έπρεπε να βρίσκεται η Κιβωτός της Διαθήκης, δηλαδή ένα επικαλυμμένο με χρυσό μέσα και έξω, ξύλινο μικρό κιβώτιο το οποίο περιείχε τις Πλάκες με τις Δέκα Εντολές, μια Χρυσή Στάμνα με την τροφή που έτρεφε ο Θεός σαράντα χρόνια τους Ισραηλίτες στην έρημο, το λεγόμενο Μάννα και την Ξερή Ράβδο την βλαστήσασα του Ααρών με την οποία έκανε τα θαύματα και τα σημεία ενώπιον των Αιγυπτίων.
Και τα τρία αυτά τους θύμιζαν τα όσα ξεχωριστά έζησαν σαν λαός του Θεού, αλλά και συμβόλιζαν τον αναμενόμενο Μεσσία που τους υποσχέθηκε ο Ίδιος ο Θεός μέσω του Μωϋσή. Οι Πλάκες συμβόλιζαν τον Νέο Νόμο της Χάριτος και της Αληθείας, την Καινή Διαθήκη, το Μάννα την αληθινή τροφή με την οποία Αυτός θα τρέφει τον λαό Του, δηλαδή το Σώμα και το Αίμα Του και η Ξερή Ράβδος η οποία αναβλάστησε, τα θαύματα που θα επιτελέσει και την Ανάσταση Του από τους νεκρούς.
Πάνω από την Κιβωτό της Διαθήκης υπήρχαν δυο χρυσά ομοιώματα Χερουβείμ τα οποία με τα φτερά τους επισκίαζαν την Κιβωτό.
Όλα αυτά ΕΠΡΕΠΕ να βρίσκονται εκεί, αλλά την εποχή που η Παρθένος Μαρία ήταν στον Ναό ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΣΤΑ ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ.
Καμιά αναφορά για την Κιβωτό της Διαθήκης δεν υπάρχει μετά την Βαβυλώνια Αιχμαλωσία των Ισραηλιτών και το γκρέμισμα από τους Βαβυλώνιους του Ναού του Σολομώντα το 587π.Χ.
Χάνεται ξαφνικά κάθε αναφορά για αυτήν.
Το πιο πιθανόν σύμφωνα με τους Μακκαβαίους, είναι ότι πρόλαβε και την έκρυψε κάπου ο Ιερέας και Προφήτης Ιερεμίας. Τα υπόλοιπα χρυσά σκεύη του Ναού αρπάχθηκαν από τους Βαβυλώνιους και ο Ναός ισοπεδώθηκε.
Ο Δεύτερος Ναός κτίστηκε από τον Ζοροβάβελ με την επιστροφή των Ισραηλιτών από την Βαβυλωνιακή Αιχμαλωσία το 516 π.Χ και καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 63 π.Χ.
Και ο Τρίτος Ναός χτίστηκε από τον γνωστό Ηρώδη στην ίδια θέση πάντα, μόλις είκοσι χρόνια πριν γεννηθεί ο Χριστός.
Αυτός ήταν και ο Ναός στον οποίο έγιναν τα Εισόδια της Θεοτόκου.
Νεόκτιστος και εντυπωσιακός Ναός, αλλά ΑΔΕΙΟΣ από την Κιβωτό της Διαθήκης.
Μπορούμε να συλλάβουμε τώρα το Μυστήριο που εξελίχθηκε με την Είσοδο και την Διαμονή της Παρθένου Μαρίας στον Ναό και ειδικά της Παρουσίας Της ως Μικρή Παρθένος Κόρη στα Άγια των Αγίων;
Η Κιβωτός της Διαθήκης με το περιεχόμενο της και τα επισκιάζοντα Χερουβείμ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ μέσα.
Ο πιο Ιερός Χώρος των Εβραίων είναι Άδειος!!!
Και εισέρχεται μια Παρθένος Κόρη να ετοιμαστεί και να προσφέρει τις υπηρεσίες Του στο Θεό ΓΕΝΟΜΕΝΗ Η ΙΔΙΑ, Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΙΒΩΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΡΥΒΕ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΤΟΝ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ ΜΕΣΣΙΑ!!!
Η Αληθινή Κιβωτός όχι από ξύλο, αλλά από Σάρκα ”η Έμψυχη Κιβωτός η τον Αχώρητον Λόγον χωρήσασα” .
Βίωσε από μικρή σε αυτόν τον χώρο όπου κάποτε βρισκόταν τα Επισκιάζοντα Χερουβείμ, την Παρουσία και Προστασία Αγγέλων.
Νομίζετε ότι πρώτη φορά είδε Άγγελο κατά τον Ευαγγελισμό Της;
Προσέξτε τα λόγια που γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς όταν η Παρθένος άκουσε τον ”ασπασμό”(χαιρετισμό) το ”Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά Σου, Ευλογημένη Συ εν γυναιξίν” του Αρχαγγέλου Γαβριήλ ”διεταράχθη επί τω λόγω αυτού και διελογίζετο ποταπός είη ο ασπασμός ούτος ”.
Ταράχθηκε από τον Λόγο Του, όχι από την ίδια την Παρουσία του Αρχαγγέλου.
Αλλά και η Ωδή Της όταν συνάντησε την Ελισάβετ: ”Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω Σωτήρι μου….” δείχνει τον Μέγα Πνευματικό Πλούτο που καλλιέργησε εκεί μέσα στην Αγία Σιωπή και τον οποίον δεν επιδείκνυε ποτέ.
Ήταν το σύμβολο της Πραότητας, της Ταπεινότητας, της Σιωπής που σίγουρα καλλιέργησε από την τρυφερή Της ηλικία εκεί μέσα στα βάθη της Ιεράς Σιωπής, στα Άγια των Αγίων.
Και αυτή η Ιερά Σιωπή Της την ακολούθησε μέχρι τον Σταυρό του Γολγοθά που ενώ έβλεπε τον Μονάκριβο Της να υποφέρει και να πεθαίνει δεν είπε ούτε μια λέξη, δεν έβγαλε ούτε μια κραυγή, μόνο ένα Ιερό και Σιωπηλό Κλάμα.
” Σήμερον ὁ ναός ὁ ἔμψυχος, τοῦ μεγάλου Βασιλέως, ἐν Ναῷ εἰσέρχεται, αὐτῷ ἑτοιμασθῆναι, εἰς θείαν κατοίκησιν. Λαοί ἀγαλλιᾶσθε”ΠΗΓΗ