Ένα από τα τροπάρια των Αναβαθμών τού πλ. δ’ (πλαγίου του τετάρτου) ήχου, το οποίο ακούστηκε στον σημερινό Όρθρο, αρχίζει με τη φράση: “Ἰδοὺ δὴ τί καλόν, ἢ τί τερπνόν, ἀλλ’ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἅμα;”, που επαναλαμβάνει σχεδόν αυτούσιο το ψαλμικό “Ἰδοὺ δὴ τί καλὸν ἢ τί τερπνόν, ἀλλ᾿ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό;” (Ψαλμ. 132:1) ( = “Νά, λοιπόν, τι έχει περισσότερη ομορφιά ή περισσότερη χαρά από το να κατοικούν μαζί τα αδέρφια;”).
Σε πρώτη θέαση, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι μια τέτοια φράση αφορά αποκλειστικά μοναστικούς κύκλους (αφού μάλιστα κατά πάσα πιθανότητα –σχεδόν βεβαιότητα– γεννήθηκε σε αυτούς), καθώς, κατά κυριολεξία, μόνο σε αυτούς θα μπορούσε να εφαρμοστεί κατά γράμμα. Η συνέχεια όμως του τροπαρίου δηλώνει ότι, στην πραγματικότητα, αφορά όλα τα μέλη της Εκκλησίας, αφού δεν έχει προσωρινό χαρακτήρα, δεν εξαντλείται δηλ. στον παρόντα βίο, αλλά επεκτείνεται στην αιωνιότητα: “ἐν τούτῳ γὰρ Κύριος ἐπηγγείλατο ζωὴν αἰωνίαν” ( = “διότι έτσι υποσχέθηκε ο Κύριος την αιώνια ζωή / ότι θα είναι η αιώνια ζωή” / “ότι με αυτό τον τρόπο θα είναι η αιώνια ζωή”, δηλ. με συγκατοίκηση των αδερφών, όχι με το να είναι ο καθένας μόνος του).
Σε μια ελάχιστη λοιπόν σε έκταση και διάρκεια φράση ενός μικρού τροπαρίου του κυριακάτικου Όρθρου, φράση η οποία συνήθως περνάει απαρατήρητη ακόμη και από τους λίγους που την ακούν, κρύβεται με απλότητα η πεμπτουσία τής εν Χριστώ ζωής…Andreas Moratos
Αυτή η φράση πέρα από την ομορφιά που τονίζει ότι έχει η κοινή εν Χριστώ ζωή, είναι και μια απάντηση στην άποψη που εμφανώς προβάλλεται σαν σωστή, ότι η Πίστη είναι μια “προσωπική υπόθεση”..Κάτι δηλ που δεν αφορά συλλογικότητες και την Κοινωνία Αντίθετα ,ο Χριστός τονίζει ότι αυτή η Πίστη περνάει πρώτα μέσα από τον “Πλησίον ” δηλ είναι Σχέση !