Ο Ιούδας επιστρέφει τα 30 αργύρια και ο απαγχονισμός του (Μονή Χουμόρ-Ρουμανία-περ.1530)
Ο Ιούδας, όπως γνωρίζουμε όλοι, υπήρξε μαθητής του Χριστού και έμεινε στην ιστορία ως προδότης. Η Αγία Γραφή κατηγορηματικά μας διαβεβαιώνει ότι ο Ιούδας, αμέσως μετά την προδοσία του, επέστρεψε τα χρήματα στους αρχιερείς και στη συνέχεια αυτοκτόνησε δια του απαγχονισμού(Ματθ. 27,5, Πραξ..1,18). Τα ευαγγέλια των παρουσιάζουν ως μυστηριώδη και σκοτεινή προσωπικότητα. Άλλωστε από τον ίδιο τον Κύριο ονομάζεται «διάβολος»(Ιώ. 6, 70) και «σατανοκρατούμενος» (Ιώ. 13, 27). Σύμφωνα με την προφητεία (520 π.Χ.) του προφήτη Ζαχαρία (κεφ. 11,12), που εκπληρώθηκε στο πρόσωπο του Χριστού, ο Ιούδας πρόδωσε τον δασκαλό του στο Ιουδαϊκό κατεστημένο της εποχής για 30 αργύρια (Ματθ.26, 14-16), και μάλιστα με υποτιθέμενο φίλημα αγάπης, στον κήπο της Γεσθημανή.Αν ο Ιούδας είχε μετανιώσει ειλικρινά, τότε θα ζητούσε συγγνώμη από τον Θεό, τους αποστόλους, την Παναγία μητέρα του Κυρίου και οπωσδήποτε θα είχε συγχωρεθεί από τον Θεό, όπως συγχωρέθηκε και ο απόστολος Πέτρος, που είχε απαρνηθεί τον Χριστό τρείς φορές (Ματθ.26, 75). Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει σχετικώς ότι μετάνιωσε ο Ιούδας, αλλά όχι καλώς, διότι έπρεπε να μη κρεμασθή, αλλά να καταφύγη δι’ ειλικρινούς μετανοίας εις το θείον έλεος. Λέγεται ότι έπραξε τούτο, δια να προφθάσει εις τον άδην τον Χριστόν και να παρακαλέση να τον συγχωρέση. Η μετάνοια όμως του Ιούδα, και οι τύψεις του, ήσαν εκδηλώσεις υποκρισίας, διότι θίχτηκε πολύ, και μόνο, ο μεγάλος του εγωισμός, όταν διαπίστωσε πως έσφαλε στους υπολογισμούς του (περιμένοντας ίσως την επαναστάση κατά των ρωμαίων με πολιτικοστρατιωτικό ηγέτη τον Χριστό). Δεν μπόρεσε επομένως να δεχθεί οτι είχε κάνει τόσο σοβαρό λάθος, και απελπίστηκε θανάσιμα.Ορισμένοι λένε ότι δεν έφταιγε ο Ιούδας για την προδοσία αλλά ο Θεός ο ίδιος, που είχε ανάγκη από κάποιον για να προδώση τον Υιό του, και άρα, ο Ιούδας είναι αθώος ως θύμα και μάρτυρας. Εδώ να τονίσουμε ότι ο ίδιος ο Χριστός τον ονομάζει «υιό της απωλείας» (Ιωάν.17, 12) και λέγει γι’ αυτόν πως «θα ήταν καλύτερο να μη είχε γεννηθεί καθόλου παρά να τον παραδώσει» (Ματθ. 26, 24). 
Αν λοιπόν, υποθετικά θεωρούσαμε τον Ιούδα συνεργάτη του Χριστού στο έργο της σωτηρίας (όπως εμφανίζει τον Ιούδα το απόκρυφο ομώνυμο ευαγγέλιο), και όχι αχάριστο, φιλάργυρο αρνητή κ.λπ., όπως τον θεωρεί η Εκκλησία, τότε θα έπρεπε επίσης, να θεωρηθούν όργανα της θείας χάριτος για την σωτηρία του κόσμου, τόσο ο Πόντιος Πιλάτος, που επέτρεψε την σταύρωση του Ιησού, και το ανώτατο Ιουδαϊκό ιερατείο της εποχής του Κυρίου, που παρέδωσε ομοεθνή τους στην ρωμαϊκή εξουσία, οσο και εκείνοι από τους ρωμαίους αυτοκράτορες, που με τους απάνθρωπους διωγμούς τους δολοφόνησαν εκατομμύρια χριστιανούς, αφού ετσι όλοι αυτοί, και τόσοι άλλοι, θα είχαν συμβάλλει στο έργο της εξάπλωσης του Χριστιανισμού στον κόσμο.Ακόμη έχουμε να πούμε ότι ο Θεός προγνωρίζει βέβαια αυτά που θα πράξει στην ζωή του κάθε άνθρωπος, αλλά δεν επεμβαίνει και δεν στερεί την ελεύθερη σκέψη, βούληση και κίνηση από κανέναν, διότι είναι κατ’ εξοχήν Θεός ελευθερίας και όχι δικτάτωρ. Το ίδιο συμβαίνει και με τα γεγονότα της προδοσίας του Ιούδα και των παθών του Κυρίου. Μόνον οπαδοί της «απολύτου προορισμού» αιρετικής διδασκαλίας θα μπορούσαν να υποστηρίξουν, ότι ο Θεός προώρισε αυθαιρέτως τον Ιούδα να προδώση τον Μονογενή Υιό του και να απωλεσθή. Ως Παντογνώστης βέβαια ο Θεός προγνώριζε την προδοσία, δεν προώρισε, όμως ο ίδιος να συμβή, αλλά η ελεύθερη θέλησι και προαίρεσι του Ιούδα. 
«Οὐδὲ γὰρ πρόγνωσις, ἄνθρωπε, τῆς πονηρίας αἰτία, μὴ γένοιτο», γράφει ο Ι. Χρυσόστομος. «Οὐ γάρ ἔστιν ἀναγκαστικὴ τῶν μελλόντων ἔσεσθαι, ἀλλὰ προγνωστικὴ μόνον. Οὐκ ἐπειδὴ προεῖπεν ὁ Χριστός, διὰ τοῦτο ἐγένετο ὁ Ἰούδας προδότης, ἀλλ’ ἐπειδὴ προδότης ἔμμελε γενέσθαι, διὰ τοῦτο προεῖπεν ὁ Χριστός»(Ρ.G. 56, 171). Μήπως όμως ο Θεός είχε πληροφορήσει τον Ιούδα, για τον ρόλο που που εκαλείτο να παίξη, για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους; Εάν συνέβη αυτό τότε πως εξηγείται η μεταμέλειά του; «Μεταμεληθεὶς ἀπέστρεψε τὰ τριάκοντα ἀργύρια» (Ματθ. 27, 3). Είναι δυνατό να μεταμελήθηκε ο Ιούδας διότι συνήργησε στην σωτηρία της ανθρωπότητος; Όταν μετανοεί κάποιος, μετανοεί για κάποιο κακό που έκανε, όχι για το καλό. « Ἥμαρτον παραδούς αἶμα ἀθῶον», είπε στους αρχιερείς και τους πρεσβυτέρους (Ματθ. 27, 4). Παραδέχθηκε ότι αμάρτησε. Εάν δεν ήταν εσκεμμένα κακός, τότε πως αμάρτησε; Χωρίς την θελησίν του;
πηγή