Με τη χάρη του Θεού, βρισκόμαστε 50 ημέρες μετά την Ανάσταση του Χριστού. Αφού, ο Χριστός πήρε όλες τις ανθρώπινες αμαρτίες πάνω Του, σταυρώθηκε, αναστήθηκε και αναλήφθηκε στους ουρανούς για να καθίσει εκ δεξιών του Πατρός. Δεν ήθελε, όμως, να αφήσει μόνους τους ανθρώπους, ύστερα από την Ανάληψή Του, γι’ αυτό, 10 μέρες μετά, στέλνει το Πανάγιο Πνεύμα στους ανθρώπους και εορτάζουμε «τὴν μεθέορτον καὶ τελευταίαν ἑορτήν».
Ας θυμηθούμε λίγο και την Παλαιά Διαθήκη· Πεντηκοστή εόρταζαν και οι Εβραίοι. Στη γιορτή του Πάσχα, εόρταζαν τη διάβαση από την Ερυθρά θάλασσα, ενώ την Πεντηκοστή γιορτάζουν την παράδοση των δέκα εντολών στον Μωυσή. Άρα, βλέπουμε μία σύνδεση· οι Εβραίοι παίρνουν το Δεκάλογο και οι Χριστιανοί το Άγιο Πνεύμα.
Το Άγιο Πνεύμα, το οποίο «συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας», είναι η εκπλήρωση του έργου του Χριστού στη γη. Είναι η ανακαίνιση του κόσμου που έγινε από τον Πατέρα, διά του Υιού.
Το Άγιο Πνεύμα συγκροτεί την Εκκλησία. Χωρίς το Άγιο Πνεύμα, δεν υπάρχει Εκκλησία. Εκείνη, λοιπόν, την ημέρα της Πεντηκοστής, κατά την παράδοση, ο Απόστολος Πέτρος και οι άλλοι μαθητές κήρυξαν την Ανάσταση του Χριστού σε πολλούς ανθρώπους. Ακούγοντας, κάποιοι άνθρωποι, την υπέρτατη θυσία του Χριστού για τους ανθρώπους, πίστεψαν σ’ Αυτόν και ζήτησαν να βαπτιστούν. Παρατηρούμε, ότι έχουμε την δημιουργία της Εκκλησίας· τον πρώτο μεγάλο πυρήνα ανθρώπων με κεφαλή τον Χριστό.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Δημοσθένης του Χριστιανισμού, αναφέρει σχετικά με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος ότι: «Ἀνέβηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση πρὶν δέκα ἡμέρες στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ σήμερα κατέβηκε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σὲ αὐτήν. Γιὰ νὰ μὴ ἀμφιβάλλει κανένας καὶ νὰ μὴ ἀναρωτιέται τί ἔκαμε ἆραγε ὁ Χριστὸς, ὅταν ἀνέβηκε στὸν οὐρανό. Ἆραγε συμφιλίωσε τὸν Πατέρα; Ἆραγε τὸν ἔκαμε νὰ μᾶς συγχωρέσει; Θέλοντας νὰ μᾶς δείξει ὅτι τὸν συμφιλίωσε μὲ τὸ ἀνθρώπινο γένος, μᾶς ἔστειλε ἀμέσως τὰ δῶρα γιὰ τὴν συμφιλίωση. Στείλαμε ἐμεῖς πίστη καὶ πήραμε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ δῶρα· στείλαμε ὑπακοὴ καὶ πήραμε δικαιοσύνη[1]».
Ο Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος αναφέρει σχετικά: «Αὐτή ἡ Πεντηκοστή συνεχίζεται στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Κάθε φορά πού χειροτονεῖται ἕνας ἀρχιερέας , ἔστω καί ἄν δέν ἔχει τίς ἀρετές τῶν ἁγίων ἀποστόλων, λαμβάνει τήν χάρη Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως καί ὅσο τήν εἶχε λάβει ὁ πανεύφημος ἀπόστολος Πέτρος καί ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης. Καί ἔχει τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, νά δέχεται καί νά χαίρει ὅταν βλέπει νά ἀφαιρεῖ ἀπό πάνω του ὁ Θεός καί νά δίνει στούς ἀδελφούς πρεσβυτέρους τούς ὁποίους χειροτονεῖ, γιά νά ποιμαίνουν τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Τόν ὁποῖο, ὅσο καί νά εἶχε καλή διάθεση, δέν θά ἄντεχε καί δέν θά τό κατόρθωνε, ἐπειδή εἶναι ἕνας, μονάδα, ἕνα ἄτομο πού ἔχει περιορισμένες δυνατότητες, νά τόν διακονήσει σωστά, ὅσο καί ἄν ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ σκηνώνει ἐπάνω του. Καί γι’ αὐτό ἀκριβῶς, ἰδιαίτερα χαίρομε ὅταν βλέπομε ὁ Θεός νά ἀναδεικνύει ἁγίους ἱερεῖς, καλούς ποιμένας, καλούς ὁδηγούς τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Γεμάτους Πνεῦμα καί χάρη καί ἁγιότητα καί ἀγάπη καί θυσία.
Ἄς εὐχόμεθα νά ἁγιάζει ὁ Θεός καί ἐμᾶς, καί ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία του μέ τή χάρη τοῦ παναγίου Πνεύματος, τήν ὁποία ὅρισε καί ἔστειλε τήν ἁγία Πεντηκοστή στούς ἁγίους ἀποστόλους του. Καί ἀκριβῶς ἐπειδή οἱ ἱερεῖς ἔλαβαν τήν χάρη Ἁγίου Πνεύματος καί ἱερουργοῦν ἐξ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δικαίως τούς σεβόμαστε, δικαίως τούς ἀγαπᾶμε, δικαίως φιλᾶμε τό χέρι τους καί δικαίως ζητᾶμε τίς εὐχές τους.
Καί γιά ὅλες αὐτές τίς τιμές πού δείχνομε στούς ἱερεῖς, ἀλλά ἀναφέρονται στό Χριστό, θά ἔχομε τήν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ, θά πολλαπλασιάζει τήν χάρη του ἐπάνω στίς ψυχές μας, θά φωτίζει τίς διάνοιές μας καί θά ἁγιάζει ὁλόκληρη τή ζωή μας»
Ο Χριστός δεν άφησε και δεν θα αφήσει ποτέ μόνους τους ανθρώπους. Έστειλε το Πανάγιο Πνεύμα και μάς έδωσε την υπόσχεση, ότι: «ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμὶ πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28, 20).
Καταλήγοντας, καλούμαστε και εμείς να θέσουμε σε λειτουργία το χρίσμα που πήραμε κατά την ημέρα της Βαπτίσεώς μας. Να προσπαθήσουμε το Άγιο Πνεύμα να κατακλύσει τη ζωή μας με τους καρπούς του, όπου κατά τον Απόστολο Παύλο είναι: «ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια» (Γαλ. 5, 22-23).
[1] Ἱ. Χρυσοστόμου τόμ. 36 Ε.Π.Ε. σελ. 305
