ΛΟΓΟΣ
Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μιλήτου κ. Ἀποστόλου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καὶ Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Φαρκακολυτρίας
ἐν τῷ Μεγάλῳ Ἑσπερινῷ εἰς τὸν Ἱερὸν Μητροπολιτικὸν Ναὸν
τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ Θεσσαλονίκης.
(Σάββατον, 11 Μαρτίου 2023, Β´ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν)
Παναγιώτατε Μητροπολῖτα Θεσσαλονίκης, σεβάσμιε καὶ πολιὲ ἅγιε Ἀδελφέ,
Τιμιωτάτη τῶν ἱερέων καὶ τῶν διακόνων χορεία,
Ἐντιμώτατοι Ἄρχοντες,
Εὐλογημένον τῆς Ἐκκλησίας πλήρωμα,
Χαίρει σήμερον καὶ λαμπροφορεῖ τῶν Θεσσαλονικέων ἡ περιάκουστος πόλις καὶ συμβασιλεύουσα, προευτρεπιζομένη καὶ κεκαλωπισμένη διὰ τὴν αὐριανὴν πανηγύριν καὶ ἑορτὴν τοῦ Ἁγίου, θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν καὶ διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας, Γρηγορίου Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ, τοῦ κλεϊσάντος τὸν θρόνον τῆς πόλεως ταύτης εἰς ἐποχὰς δυσκόλους καὶ τοῦ ἀτλαντιαίως περικρατήσαντος τὴν πατρῴαν πίστιν καὶ τὴν ἀποστολικὴν παράδοσιν. «Γρηγόριος, [λοιπόν]… ὁ μέγας πανηγύρεως ὑπόθεσις καὶ λογικῶν ἀγώνων ὁρᾶται πάλαι τῇ Χριστοῦ Ἐκκλησίας προκείμενος», κατὰ τὸν Ἅγιον Φιλόθεον Κόκκινον, Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως καὶ Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην.
Μεγάλη, τῷ ὄντι ἡ πανήγυρις καὶ λαμπρὰ ἡ ἑορτή, ἀλλὰ καὶ σεμνοπρεπὴς καὶ σύμμετρος διὰ τὸ σεβάσμιον καὶ αἰδέσιμον τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἐν ᾗ οἱ θειότατοι Πατέρες ἐκέλευσαν ἑορτάζεσθαι, διὰ δευτέραν φορὰν – πέραν τῆς κατ᾽ ἔτος μνήμης αὐτοῦ τὴν 14ην Νοεμβρίου – ὁ μέγας καὶ θεοφόρος Πατὴρ ἡμῶν Γρηγόριος, τῆς Βασιλευούσης τὸ θεῖον βλάστημα καὶ τῆς συμβασιλευούσης ὁ ἄριστος ποιμὴν καὶ διδάσκαλος.
Γνωστόν, βεβαίως, τυγχάνει ὅτι ἡ δευτέρα αὕτη Κυριακὴ τῶν ἁγίων Νηστειῶν, καθ᾽ ἣν ἄγωμεν τὴν ἑορτὴν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου, δὲν ἦτο ἀρχικῶς ἀφιερωμένην εἰς τὸν αὐτόν, ἀλλ᾽ ἐγένετο ἀνάμνησις τῆς εὐαγγελικῆς διηγήσεως περὶ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου, ὁμοίως δὲ καὶ τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ. Ὅμως, ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία προέκρινε τὴν τοποθέτησιν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου ἐντὸς τῆς περιόδου τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ δὴ μετὰ τὴν Κυριακὴν τοῦ θριάμβου τῶν ἁγίων εἰκόνων διὰ λόγους λίαν σημαντικοὺς καὶ συμβολικούς.
Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ δὲν τυγχάνει ἁπλῶς περίοδος πλουσίας λειτουργικῆς ζωῆς καὶ εὐκαιρία ψυχικῆς καὶ συναισθηματικῆς ἐξάρσεως, ἀλλὰ συνιστᾶ τὴν ἀναγκαίαν προϋπόθεσιν καὶ τὴν ἀπαραίτητον προετοιμασίαν διὰ τὴν συμμετοχὴν εἰς τὸ ἐρχόμενον Δεσποτικὸν Πάθος καὶ τὴν Λαμπροφόρον Ἀνάστασιν. Ἡ νηστεία, ἡ ἐγκράτεια, αἱ ἀκολουθίαι καὶ ἅπαντα τὰ τῆς Ἐκκλησίας διατεταγμένα καὶ ἅγια θέσμια οὐδόλως ἀποτελοῦν αὐτοσκοπόν, ἀλλὰ μόνον τὰ μέσα διὰ τὴν κοινωνίαν μετὰ τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου καὶ τὴν συνάντησιν μετ᾽ Αὐτοῦ «ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου», (Λκ. 24, 35).
Τονίζει μετ᾽ ἐμφάσεως ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς ἡμῶν Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαῖος εἰς τὸν ἐφετινὸν Κατηχητήριον Λόγον Tου ἐπὶ τῇ ἐνάρξει τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς: «Ἡ “καθαρά κοινωνία”, ἡ ἐκκλησιοποίησις τῆς ὑπάρξεώς μας, ὡς μετοχή εἰς τήν Θείαν Εὐχαριστίαν, εἶναι τό “τέλος” τῆς νηστείας, ὁ “στέφανος” καί τό “βραβεῖον” τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων».
Καί, ἀσφαλῶς, ἡ ἄσκησις ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ μακρὰν τῆς ἀποστολικῆς πίστεως εἶναι ἁπλῶς φενάκη, ἥτις ὁδηγεῖ εἰς τὴν ἀπώλειαν καὶ οὐχὶ εἰς τὴν ζωήν. Ἐν προκειμένῳ ὁ μέγας τῶν Ἐθνῶν Ἀπόστολος λέγει χαρακτηριστικῶς: «ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ» (Β’ Τιμ. 2, 5), τοὐτέστιν ἐάν τις ὑπάρχῃ μακρὰν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἀληθοῦς πίστεως, ἡ ἄσκησις καὶ ἡ νηστεία καὶ ἡ ἐγκράτεια εἰς οὐδὲν ὠφελοῦν, ἀλλὰ μᾶλλον βλάπτουν. Ἡ ὀρθὴ πίστις, ἥτις περικρατεῖται ἐν τῇ Ἁγίᾳ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ ἀποτελεῖ τὴν προϋπόθεσιν τῆς Σωτηρίας καὶ οὐχὶ ἡ δῆθεν «ἀρετὴ» ἡμῶν.
Ἐξ αὐτοῦ, ἀκριβῶς, τοῦ λόγου ἀναμιμνήσκεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ τοῦ βίου καὶ τῆς διδασκαλίας αὐτοῦ, ὡς ἀκριβεστάτου διδασκάλου τῶν ἀποστολικῶν δογμάτων, ὡς συνέχεια, τρόπον τινά, τῆς παρελθούσης Κυριακῆς τοῦ θριάμβου τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἔναντι τῆς χριστομάχου καὶ ψυχοκτόνου αἱρέσεως, τονίζουσα μετ᾽ ἐπιτάσεως ὅτι παρὰ τὴν χρονικὴν διαφοράν, ἡ πίστις τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὰ δόγματα Αὐτῆς παραμένουν ἀναλλοίωτα καθὼς «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας», (Ἑβρ. 13, 8).
Ὅθεν, ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἑορτάζει καὶ πάλι σήμερον τὸν Ἅγιον Γρηγόριον τὸν Παλαμᾶν, διότι ἀναμιμνήσκεται τοὺς ἀγῶνας Αὐτοῦ ὑπὲρ τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς Πίστεως, ἄνευ τῶν ὁποίων ἀκόμα καὶ τὸ μαρτύριον τοῦ αἵματος δὲν δύναται νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπον. Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἡ Ἀλήθεια εἶναι ἐνυπόστατος, εἶναι Αὐτὸς Οὗτος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, διὸ καὶ πᾶσα ἀλλοίωσις τῆς ἀληθείας, ἥτοι τοῦ δόγματος ἀποτελεῖ βλασφημία κατὰ τοῦ θεανδρικοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου καὶ στέρησιν τῆς ζωῆς καὶ τῆς σωτηρίας.
Αἱ δογματικαὶ ἀποφάνσεις δὲν συνιστοῦν κανονιστικὰς ἀρχὰς ἢ φιλοσοφικὰς διατυπώσεις περὶ τινῶν θεωρητικῶν θεμάτων, ἀλλὰ ὁριοθετήσεις τῆς ἀληθείας ἔναντι τοῦ ψεύδους, ἢ κάλλιον εἰπεῖν τῆς ζωῆς ἔναντι τοῦ θανάτου. Τὰ ἅγια τῆς Ἐκκλησίας δόγματα δὲν ἀποτελοῦν τὴν θεωρητικὴν καὶ φιλολογικήν, τρόπον τινά, προσπάθειαν τῶν Πατέρων καὶ τῶν Συνόδων νὰ λεπτολογήσουν περὶ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὴν ἐναγώνιον μέριμναν τῆς Ἐκκλησίας νὰ περιφρουρήσῃ τοὺς ὅρους τῆς πίστεως, οἵτινες ἀποτελοῦν προϋποθέσεις σωτηρίας καὶ οὐχὶ ἰδεολογικὰς ἀρχάς.
@media screen and (min-width: 1201px) {
.xavza64121e2c69a28 {
display: .;
}
}
@media screen and (min-width: 993px) and (max-width: 1200px) {
.xavza64121e2c69a28 {
display: .;
}
}
@media screen and (min-width: 769px) and (max-width: 992px) {
.xavza64121e2c69a28 {
display: .;
}
}
@media screen and (min-width: 768px) and (max-width: 768px) {
.xavza64121e2c69a28 {
display: .;
}
}
@media screen and (max-width: 767px) {
.xavza64121e2c69a28 {
display: .;
}
}
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Θεσσαλονικῆς Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἐκ τῶν μεγίστων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὁ πλέον σημαντικὸς θεολόγος κατὰ τὴν ἐποχήν του θεολογεῖ περὶ τῶν θείων ἐνεργειῶν τῆς ὑπερουσίου Τριάδος οὐχὶ εἰς μίαν προοπτικὴν διαφορετικῆς θεολογικῆς κατανοήσεως ἑνὸς δευτερεύοντος θέματος ἢ εἰς τὸ ὄνομα ἑνὸς θεολογικοῦ πλουραλισμοῦ ὑπὸ τὸ φῶς μιᾶς ἑτέρας θεολογικῆς Παραδόσεως, ἀλλὰ κυριολεκτικῶς περὶ τῆς δυνατότητος τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Εἰς τὴν περὶ τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν διδασκαλίαν τοῦ ἱεροῦ Πατρὸς συμποσοῦται ἡ πίστις τῆς Ἐκκλησίας διὰ τὴν δυνατότητα κοινωνίας μετὰ τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν αἱ θεῖαι ἐνέργειαι εἶναι ἁπλῶς κτισταὶ τότε ὁ Θεὸς καθίσταται αὐτομάτως ἀκοινώνητος καὶ ἡ δυνατότης ὀντολογικῆς μετοχῆς τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὴν θείαν ζωὴν οὐδόλως ὑφίσταται.
Τὸ πρόσωπον καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ σήμερον ἑορταζομένου μεγάλου Πατρὸς καὶ διδασκάλου ὁριοθετοῦν τὴν ὕπαρξιν δύο κόσμων, οἵτινες ἐπορεύθησαν κεχωρισμένως ἀπὸ αἰώνων. Δὲν ἐπρόκειτο, ἐπαναλαμβάνω, περὶ θεωρητικῆς διαμάχης περὶ ἑνὸς θεολογουμένου, ἀλλὰ διὰ τὴν δυνατότητα ἢ ὄχι τῆς σωτηρίας. Εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Ἁγίου συγκρούονται, κυριολεκτικῶς, δύο κόσμοι: τῆς Ἀνατολικῆς θεολογικῆς ἐμπειρικῆς παραδόσεως τῆς μεθέξεως τῶν ἀκτίστων θείων ἐνεργειῶν, τῆς νήψεως, τῆς θέας τοῦ ἀκτίστου φωτός, τοῦ Ἡσυχασμοῦ καί, ἐξ ἀντιθέτου, μιᾶς Παραδόσεως ἥτις ἀφορμᾶτο ἐκ προϋποθέσεων φιλοσοφικῶν καὶ θεωρητικῶν, αἵτινες ἠκύρουν τὸ ὅλον μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας καὶ τῆς ἐν Χριστῷ Σωτηρίας. Σημειωθήτω δ᾽ ἐνταῦθα ὅτι ἡ ὅλη περὶ Θεοῦ διδασκαλία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου περιεβλήθη μὲ συνοδικὸν κῦρος, σειρᾶς Συνόδων, καὶ κατέστη τοιουτοτρόπως δόγμα καὶ πίστευμα τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας.
Ὁ ἐν ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἵσταται διαχρονικὸν πρότυπον ἀσκητοῦ, μοναχοῦ, Ποιμένος, φιλοσόφου, Διδασκάλου καί, πρωτίστως, Ἐπισκόπου-Θεολόγου, σπανίας θεολογικῆς ἐμβελείας καὶ καταρτίσεως, ὅστις ἐποίμανε θεοφιλῶς καὶ ὁσίως τὴν ἱερὰν ταύτην Ἐπαρχίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου εἰς μίαν ἐποχὴν τεταραγμένην καὶ πολυκύμαντον. Καὶ εἶναι διὰ τὴν Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν τῆς Θεσσαλονίκης μεγίστη καὶ δαψιλεστάτη εὐλογία ὅτι ἐποιμάνθη ὑπὸ τοῦ ἁγίου αὐτοῦ Πατρός, ἀλλὰ καὶ σειρᾶς ὁλοκλήρου σπουδαίων Ἐπισκόπων, ἐν οἷς καὶ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ἱερομάρτυραι, μετέπειτα Οἰκουμενικοὶ Πατριάρχαι, περίφημοι θεολόγοι καὶ διδάσκαλοι. Αὕτη ἡ χρυσὴ ἅλυσος τῶν Ἐπισκόπων τῆς μεγαλουπόλεως Θεσσαλονίκης συνεχίζει μέχρι καὶ τοῦ σημερινοῦ πολιοῦ καὶ περινουστάτου Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου, τοῦ ἀπὸ Ἀλεξανδρουπόλεως, ὅστις περικοσμεῖ καὶ λαμπρύνει τὸν Θρόνον τῆς Ἱερᾶς ταύτης Ἐκλογάδος, σχεδὸν ἐπὶ εἰκοσαετίαν ὅλην.
Ἦλθε ὧδε, εἰς τὴν περιώνυμον Θεσσαλονίκην ὁ ἀπὸ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἀνθιμος, οὐχὶ ἄγνωστος καὶ ἄσημος, οὐχὶ ἄπειρος καὶ νεόκοπος, ἀλλ᾽ ἤδη σεβάσμιος καὶ δεδοκιμασμένος ἐν τῷ στίβῳ τῆς Ἐπισκοπικῆς διακονίας ἐν Ἀλεξανδρουπόλει. Ὁ φλογερὸς καὶ πλήρης νεανικῆς ἀλκῆς καὶ δυνάμεως ἀρχιμανδρίτης Ἀνθιμος Ρούσσας ἀνέλαβε τὴν διαποίμανσιν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀλεξανδρουπόλεως, μιᾶς περιοχῆς ἰδιαιτέρας σημασίας διὰ τὸν Ἑλληνισμὸν καί, δίχως ὑπερβολὴν καὶ διάθεσιν φιλοφρονήσεως, ἐμεγαλούργησε.
Καὶ ἦτο ἀναμενόμενον, ἄλλωστε, διότι ἡ μέχρι τότε διακονία του εἰς τὴν Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος εἰς θέσεις νευραλγικὰς προεμήνυεν τὸ μέλλον. Διὰ τὴν Ἀλεξανδρούπολιν, τὸν Ἕβρον καὶ τὴν εὐρυτέραν περιοχὴν ὁ Μητροπολίτης Ἄνθιμος ὑπῆρξε κεφάλαιον… Κεφάλαιον ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους, φιλανθρωπίας, ἀγωνιστικότητος, φιλοπατρίας, ἑνότητος. Ταύτας τὰς ὑψηλὰς καὶ μοναδικὰς ὑπηρεσίας καὶ τὴν ἀφοσίωσίν του ἐξετίμησεν ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἐξέλεξεν αὐτὸν Μητροπολίτην Θεσσαλονίκης ἐν ἔτει 2004ῳ εἰς διαδοχὴν τοῦ μακαριστοῦ Παντελεήμονος Β´ τοῦ Χρυσοφάκη.
Ἐκ τῆς ἀκριτικῆς Θράκης, λοιπόν, ὁ καλὸς ποιμὴν διαβαίνει εἰς τὴν Μακεδονίαν ἐνωτιζόμενος τὴν φωνὴν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ «Διαβὰς εἰς Μακεδονίαν βοήθησον ἡμῖν» (Πρξ. 16, 9). Εἰς τὸν μνημειώδη ἐνθρονιστήριον λόγον του ἀνέφερε: «Σὲ τούτη τὴν ἔνδοξη, τὴν ὄμορφη πόλη, τῆς Μακεδονίας τὸ καύχημα καὶ τῆς Ἑλλάδος τὸ κλέος, τοῦ ἀρχαιοελληνισμοῦ ἡγεμονικὴ καθέδρα καὶ τοῦ Βυζαντίου ἰσχυρὸ προπύργιο, τῆς φιλοσοφίας λίκνο καὶ τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος στερεὸ κεφάλαιο, τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ συμπρωτεύουσα καὶ τῶν εὐγενῶν κατοίκων της λαμπρότατο παράδειγμα, στὴ Θεσσαλονίκη, ἦλθα, ὅμως “οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι”(Ματθ. κ΄ 28), ἀδελφοί μου».
Καὶ τῷ ὄντι ὁ ἀπὸ Ἀλεξανδρουπόλεως, Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ἄνθιμος καθίσταται Ἐπίσκοπος καὶ Πατήρ, διάκονος καὶ ὑπηρέτης τοῦ εὐλογημένου λαοῦ τῶν Θεσσαλονικέων. Τὰ ἔργα τῶν χειρῶν του μάρτυρες ἀψευδεῖς ποιμαντικῆς ἀγωνίας καὶ πατρικῆς ἀγάπης. Πρόκειται διά σπανίαν περίπτωσιν Ἀρχιερέως, καὶ τὸ λέγω ἐν πλήρει συνειδήσει, διότι συνδυάζει μοναδικῶς τὴν θεολογικὴν ἐμβρίθειαν, τὸ πρακτικὸν πνεῦμα καὶ τὴν θεωρητικὴν κατάρτισιν, τὰς διοικητικὰς ἱκανότητας, τὴν ἀρετὴν τῆς φιλανθρωπίας, τὸν πατριωτισμὸν καὶ κυρίως τὴν ἀγάπην διὰ πάντα ἄνθρωπον. Ἡ εὐλογημένη Ἑλληνὶς γῆς τῆς Μακεδονίας πολλὰ ἔχει νὰ ὁμολογήσῃ διὰ τὸν Θεσσαλονίκης Ἄνθιμον, ὅστις ἠγάπησε καὶ ἀγαπᾶ αὐτὴν καὶ οὐδέποτε ἠνέχθη τὴν παραχάραξιν τῆς ἱστορίας καὶ τὴν ἀλλοίωσιν τοῦ πατριωτρικοῦ φρονήματος τῶν Ἑλλήνων τῆς Μακεδονίας.
Γνωρίζω, Παναγιώτατε Δέσποτα, ὅτι λέγων ταῦτα περὶ τοῦ ὑμετέρου σεβασμίου Προσώπου, προσκρούω εἰς τὴν ὑμετέραν εὐγένειαν καὶ ταπεινοφροσύνην, ἀλλ᾽ εἰς μίαν ἐποχὴν ἀπαξιώσεως τῶν πάντων, ἐκπτώσεως τῶν ἀξιῶν, ὑλοφροσύνης, ἠθικῆς παρακμῆς καὶ ἀπαξίας ἔχομεν χρέος νὰ μὴ ἀποκρύπτωμεν τὸν λύχον ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλὰ νὰ θέτωμεν αὐτὸν ἐπὶ τὴν λυχνίαν ἵνα λάμπῃ πᾶσι τοῖς ἀνθρώποις. Καὶ ὁ Θεσσαλονίκης Ἄνθιμος ἀποτελεῖ δι᾽ ὅλους μας παράδειγμα καὶ λύχνον φωτεινόν!!!
Καταθέτω ἐνώπιον τῆς Ὑμετέρας γεραρᾶς Παναγιότητος, Γέροντα Μητροπολῖτα Θεσσαλονίκης, τὸ σέβας καὶ τὰς καρδιακὰς εὐχαριστίας διὰ τὴν σημερινὴν πρόσκλησιν εἰς τὴν ἐλαχιστότητά μου ἵνα προστῶ τῆς φαιδροπαρόχου ταύτης Πανηγύρεως καὶ διότι πάντοτε μὲ περιβάλλετε μὲ πολλὴν ἀδελφικήν ἀγάπην καὶ ἰδιαιτέραν τιμήν. Κατέθεσα τὰ ὀλίγα ταῦτα ἄνθη τοῦ λόγου, καίτοι ἄτεχνα καὶ ἀτελῆ, οὐχὶ πρὸς ἀνθρωπαρέσκειαν καὶ κολακείαν ἀλλ᾽ εἰς δόξαν τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας του καὶ συγχωρήσατέ με, Γέροντα, διότι καλῶς γνωρίζω πὼς δὲν ἐπιθυμεῖτε τὸν ἔπαινον τῶν ἀνθρώπων.
Ἔτη πολλά, Παναγιώτατε Δέσποτα, εὐλογημένα, θεοφρούρητα καὶ ἀνέφελα.
Ἔτη πολλὰ εἰς ἅπαντας διὰ τῶν πολλῶν πρεσβειῶν τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, τοῦ Παλαμᾶ.
Καλὸν τὸ ὑπόλοιπον τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.
%seo_description% %sep% %sitename%
Προηγούμενη δημοσίευση
Επόμενη δημοσίευση