Ὁ γέροντας Βασίλειος εἶχε ἀναπτύξει ἰσχυρούς πνευµατικούς δεσµούς µέ τόν µακαριστό Μητροπολίτη Σισανίου καί Σιατίστης Ἀντώνιο. Συναντιόντουσαν πολύ συχνά καί γιά ὧρες ὁλάκερες συνοµιλοῦσαν. Τό ἐπίκεντρο τῆς συζήτησης τους ἀποτελοῦσε πάντα ὁ Σωτήρας Χριστός. Ὁ ἅγιος Μητροπολίτης Ἀντώνιος εἶχε ἐκµυστηρευτεῖ στά πνευµατικά του παιδιά ὅτι ὁ καλός Θεός εἶχε δώσει τό διορατικό χάρισµα στόν πατέρα Βασίλειο ἀπό τήν ἐποχή πού ἀσκήτευε γιά πολύ καιρό σέ µία σπηλιά στό Ἅγιο Ὄρος. Τούς ἔλεγε ἀκόµη ὅτι ὁ γέροντας Βασίλειος, ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης µιλοῦσε µέ τά ἄγρια ζῶα. Καί τούς διηγήθηκε πώς ὁ ἴδιος εἶχε γίνει µάρτυρας τῆς στενῆς σχέσης πού εἶχε ἀναπτύξει µέ µία ἀρκούδα πού ζοῦσε στό κοντινό δάσος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Κλεισούρας.
«Κάποτε διανυκτέρευσα στό µοναστήρι. Δέν ὑπῆρχε ἄλλος προσκυνητής. Ὅταν τελείωσε ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ἀποδείπνου ἀκούστηκαν οἱ φωνές τῆς ἀρκούδας. «Συγνώµη Σεβασµιώτατε, ξέχασα νά ταΐσω τό ζωντανό καί τό καηµένο φωνάζει» εἶπε καί ἔτρεξε πρός τήν κουζίνα τῆς Μονῆς.
Πίστευα πώς λέγοντας ζωντανό θά ἐννοοῦσε καµιά κατσικούλα. Ἐκεῖνος ἔτρεξε στήν πόρτα τῆς Μονῆς, τήν ἄνοιξε καί τότε ἔκπληκτος εἶδα νά µπαίνει στό µοναστήρι µία ἀρκούδα.
-Ἔχουµε τό δεσπότη σήµερα. Δέν θά µπορέσεις νά µείνεις στό µοναστήρι, τῆς εἶπε ὁ γέροντας ἐνῶ ταυτόχρονα ἅπλωσε τό χέρι του καί τῆς ἔδινε νά φάει τά ἀποφάγια πού εἶχε κρατήσει ἀπό τό µεσηµέρι µέσα σέ ένα πλαστικό κουβαδάκι. Καί πρόσθεσε:
-Ἔλα αὔριο τό πρωί πάλι. Ἄντε τώρα πήγαινε στήν εὐχή τοῦ Χριστοῦ.
-Ἄστ’ τήν ἀρκουδίτσα νά µείνει στό µοναστήρι εὐλογηµένε. Ἐµένα δέν µέ ἐνοχλεῖ.
-Ὄχι Σεβασµιώτατε, τά χαράµατα θά ἔρθουν προσκυνητές ἀπό τή Θεσσαλονίκη γιά νά λειτουργηθοῦν καί θά ἀνέβει καί ὁ παπά Δηµήτρης, πού ἔµαθε γιά τήν παρουσία σου στό µοναστήρι. Μπορεῖ νά συναντήσουν τήν ἀρκούδα καί νά φοβηθοῦν. Ἄντε ἀρκουδίτσα µου στό καλό.
Ἐκείνη λές καί κατάλαβε τί ἀκριβῶς τῆς εἶπε ὁ γέροντας. Γύρισε πρός τήν ἐξωτερική πόρτα καί µέ ἕνα γρύλλισµα, σάν κι αὐτό πού κάνουν ἀπό ἱκανοποίηση τά σκυλιά ἔφυγε.  Στό µοναστήρι ἐκτός ἀπό τή φιλία πού εἶχε ἀναπτύξει µέ τήν ἀρκούδα τόν συντρόφευε κι ἕνας λαγός, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐξοικειωθεῖ ἀκόµη καί µέ τούς προσκυνητές. Ὁ γέροντας Βασίλειος ὁ Καυσοκαλυβίτης πάντοτε εἶχε ἕνα καρότο διαθέσιµο γιά νά τοῦ δώσει. Μία πνευµατική κόρη του ἀπό τήν Καστοριά ἀποθανάτισε σέ φωτογραφία τόν γέροντα νά ταΐζει στόν καναπέ τό λαγό.
Κατά τήν παραµονή του στό Χαρίσσειο Γηροκοµεῖο στή Θεσσαλονίκη ὁ γέροντας εἶχε ἀντίστοιχη φιλία µέ ἕνα περιστέρι, τό ὁποῖο ὅταν δέν ὑπῆρχαν ἐπισκέψεις στό δωµάτιο, ἔµπαινε ἀπό τό παράθυρο καί τοῦ κρατοῦσε συντροφιά.
-Φύγε τώρα, ἔρχονται κάποιοι νά µέ δοῦν τοῦ ἔλεγε ὁ γέροντας κι ἐκεῖνο ἀµέσως πετοῦσε ἔξω ἀπό τό δωµάτιο. Ἡ µαρτυρία αὐτή διασώθηκε ἀπό µία κυρία, ἡ ὁποία ἐπισκέφθηκε τόν γέροντα µέ τούς δύο γιούς της.  Ἦταν στήν πόρτα, ὅταν ἄκουσε τήν ἀνωτέρω στιχοµυθία. Ἄνοιξε τήν πόρτα καί ὄχι µόνο εἶδε τό περιστέρι νά κάθεται ἤρεµα στόν ὦµο τοῦ γέροντα ἀλλά ἔγινε αὐτήκοος µάρτυς πού τοῦ ἔλεγε νά πετάξει ἔξω ἀπό τό δωµάτιο. Κι ἐκεῖνο ἀµέσως ἐξῆλθε.
Πηγή: “Γέρων Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης, Νουθεσίες – Διδαχές”, Διονύσιος Α. Μακρής, Μέρος Α’, εκδ. Αγαθός Λόγος, σελ. 23-25
Συντάκτης