Γέροντας, π. Γεώργιος Γρηγοριάτης (1935-2014), Ηγούμενος Ιεράς Μονής Αγίου Όρους .
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και ιδιαίτερα τις αρχές της επόμενης, δηλαδή του ’70 ένα επ-Αναστατικό κίνημα καταγράφηκε στους κόλπους της Εκκλησίας, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας. Ένα κίνημα που όχι μόνο συνηγορούσε υπέρ της στροφής προς την Πατερική θεολογία και ιδιαίτερα την νηπτική, αλλά και προς την έμπρακτη προσπάθεια για την βίωση των αντίστοιχων νηπτικών εμπειριών.
Έμοιαζε πως η εποχή αυτή δεν χωρούσε άλλα λόγια και πως έφτασε ο καιρός της πράξης.
Ο πιο σύντομος, λοιπόν, δρόμος της πράξης και την μετοχή στις νηπτικές εμπειρίες ήταν ο πατροπαράδοτος ορθόδοξος μοναχισμός και ιδιαίτερα ο αγιορειτικός.
Ο π. Γεώργιος (Καψάνης) ως ευαίσθητος δέκτης έπιασε τόσο τον προσωπικό σφυγμό και την κλίση όσο και την επ-Αναστατική, αναγεννητική διάσταση του «κινήματος» αυτού για την ίδια την Εκκλησία, όπως και την ευρύτερη ελληνική κοινωνία. Σ΄ αυτό δεν τον εμπόδισε ούτε η ένταξη του στο πανεπιστημιακό προσωπικό της Θεολογικής Αθηνών!
Έτσι δεν άργησε να καταγραφεί ως ένας από τις κολώνες της πραγματικά εκκλησιαστικής επαναστατικής τάσης που αναζητούσε εδώ και τώρα την άμεση σύνδεση με τον βιωματικό κόσμο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ο νεαρός πανεπιστημιακός της από την Ιερά Μονή Πεντέλης όπου έγινε η μοναχική του κουρά (1972) βρέθηκε πολύ σύντομα ως ηγούμενος με τα πρώτα μέλη της συνοδείας του  στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Αρμά της Χαλκίδας (1973).
Σύντομα, όμως από τον Άγιο Γεώργιο Αρμά με μια «αρμάδα» νέων Μοναχών εγκαταστάθηκε στον Άθωνα (1974).
Εκεί, δηλαδή, που βρίσκονταν συσσωρευμένα τα ορθόδοξα νηπτικά βιώματα.
Και παρ’ όλο που όπως συχνά διαβάζουμε την περίοδο εκείνη το Άγιον Όρος βρισκόταν σε «παρακμή», σε λίγο καιρό η αθωνική πολιτεία δεν άργησε να φτάσει σε ζηλευτή ακμή. Η αναγεννητική αυτή ικμάδα έγινε γνωστή και πέραν από τα ελληνικά σύνορα και όχι μόνο ανάμεσα στους ορθοδόξους.
Έμοιαζε, δηλαδή πως η φαινομενική «παρακμή» και η «σήψη» ήταν ακμαίες ως λίπασμα για να εμπνεύσει και να γονιμοποιήσει πνευματικά τους νέους ζηλωτές κατ’ επίγνωση μοναχούς.
Ο π. Γεώργιος μετά από πρόσκληση των Πατέρων της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου εγκαταστάθηκε με την συνοδεία του στο Μοναστήρι τους που στη συνέχεια έγινε για όλους η κοινή Μονή.
Ο Γέροντας Γεώργιος «πολιτεύτηκε» με ιδιαίτερη διάκριση ως νέος αγιορείτης ηγούμενος και έτσι ανέπαυσε και την δική του συνοδεία που άρχισε εν τω μεταξύ να αυξάνεται, αλλά και τους παλαιούς πατέρες της Ιεράς Μονής. Και αυτό δεν οφειλόταν απλά στη διάσωση της Μονής από την λειψανδρία, αλλά γιατί οι έμπειροι παλαιοί Πατέρες κατάλαβαν και ένιωσαν την πνευματική αξία της παρουσίας του ανάμεσά τους και την φιλότιμη φροντίδα του για το Μοναστήρι και γι’ αυτούς τους οποίους δεν απομόνωσε από την νέα συνοδεία. Κάθε άλλο!
Η εκτίμηση, όμως, για το πνευματικό του έργο δεν έμεινε μέσα στο κλειστό περιβάλλον της Μονής Γρηγορίου ούτε μεταξύ των λοιπών νέων ηγουμένων και συνοδειών, αλλά έτυχε και εκτιμήσεως από τους μεγάλους αγιορείτες Γέροντες της εποχής μερικοί από τους οποίους σήμερα έχουν ήδη αγιοκαταχθεί.
Ανάμεσα σ’ αυτούς και ο άγιος Παΐσιος ο οποίος πάντα μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για τον π. Γεώργιο και την Ιερά Μονή Γρηγορίου την οποία κατά καιρούς επισκεπτόταν. Άλλωστε όταν μία ομάδα πιστών της Θεσσαλονίκης του ζήτησε να τους υποδείξει ένα μοναστήρι για να του παραχωρήσουν ένα ναό με λοιπούς βοηθητικούς χώρους για να γίνει μετόχι ο άγιος Παΐσιος πρότεινε την Μονή Γρηγορίου. Κάτι που πραγματικά έγινε. (Εκεί μάλιστα έγινε και η εξόδιος ακολουθία του Γέροντα π. Γεωργίου πριν από εννέα χρόνια)!
Και το μετόχι αυτό, στο προάστιο της Θεσσαλονίκης Ευκαρπία, απετέλεσε ένας ξεχωριστός τόπος πνευματικής ανάπαυσης και ανεφοδιασμού για πολλή κόσμο. Και όχι μόνον για τον κλασικό κόσμο των εκκλησιαζομένων. Πολλοί ανήσυχοι και προβληματισμένοι νέοι και νέες της εποχής επισκέπτονταν το Μετόχι για να συνομιλήσουν με τους Πατέρες, ενώ συμμετείχαν στις λατρευτικές ακολουθίες που τελούνταν εκεί.
Πολλοί και ιδιαίτερα νέες κοπέλες είχαν την ευκαιρία να λάβουν μέρος για πρώτη φορά σε κατανυκτικές αγιορείτικες αγρυπνίες. Και μια τέτοια εμπειρία ήταν ιδιαίτερα σημαντική, ακόμη και καθοριστική για τους νέους αυτούς ανθρώπους, μέσα στην απέριττη αγιορειτική μυητική ατμόσφαιρα τους.
Ο π. Γεώργιος δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνιά για τις ευρύτερες εξελίξεις στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους. Εξάλλου πολλές φορές τον καλούσαν για ομιλίες στις οποίες μεγάλο μέρος των ακροατηρίου ήταν νέοι άνθρωποι οι οποίοι έσπευδαν για να τον ακούσουν.
Και σ’ αυτές τις ομιλίες του μιλούσε πάντα ως ένας Αγιορείτης Γέροντας, μεταφέροντας τα βιώματα και τις εμπειρίες του από την ευρύτερη πνευματική ζωή του Άθωνα! Αυτό ήταν το φως που ήθελε να μεταφέρει και να ομολογήσει στον κουρασμένο και διψασμένο κόσμο!
Ένα φως με ποικίλες προεκτάσεις για την ζωή των ανθρώπων και μάλιστα για το σύνολο της ζωής!
Έτσι, ο ιδιαίτερα καλλιεργημένος και μορφωμένος αγιορείτης Ηγούμενος, με μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική δεν ξιπάστηκε από τα εκτυφλωτικά φώτα της Δύσης και κατάλαβε την τύφλωση που μπορούν να προκαλέσουν στους ανερμάτιστους, και γι’ αυτό προτίμησε την υψοποιό ταπείνωση των Αγιορειτών Γερόντων και Αγίων, όπως και την θαυμαστή πολύτροπη και πολυδιάστατη αγιοπνευματική τους ζωή η οποία αποτελεί αναγεννητικό και αναστάσιμο δρόμο.
Η προσφορά του πατρός Γεωργίου είναι και αυτή μεγάλη και το ίδιο πολυδιάστατη!
Τον ευχαριστούμε!
Να έχουμε την ευχή του!