Τον πραγματικό πόνο τον νιώθεις όταν θυμηθείς πόσα έδωσες αλλά δεν εκτιμήθηκαν, πόσα θυσίασες αλλά δεν λογαριάστηκαν, πόσα υπέμεινες αλλά ξεχάστηκαν…
Έτσι όμως είμαστε όλοι μας.
Ξεχνάμε εύκολα τα καλά των άλλων και μένουμε στα κακά τους. Θεωρούμε δεδομένα όλες εκείνες τις σιωπές τους, γι ‘ αυτό και όταν μιλήσουν αμέσως παρεξηγούμαστε, προσβαλλόμαστε και αγανακτούμε.
Και νιώθουμε οι αδικημένοι, ενώ εμείς δεν σεβαστήκαμε τους άλλους. Μας λέγανε ότι «αυτό με πειράζει», αλλά εμείς σαν να μην το ακούγαμε το κάναμε ξανά και ξανά.
Πολλά μπορούν να φταίνε για την διάλυση μιας σχέσης.
Σχεδόν όμως σε όλες τις περιπτώσεις δεν υπάρχει η σωστή εκτίμηση προς τον άλλον, άρα δεν υπάρχει και ο ανάλογος σεβασμός.
Μιλούμε περί αγάπης εύκολα.
Όντως είναι εύκολο να μιλάς για την αγάπη, όμως δύσκολο να αγαπάς. Δύσκολο να συγχωρείς επαναλαμβανόμενες κακές συμπεριφορές.
Δύσκολο να σιωπάς συνεχώς ώστε να μην δείχνεις την απογοήτευσή σου προς τον άλλον.
Δύσκολο να ακούς συνεχώς παράπονα και γκρίνια…
Δεν είναι λύση όμως να καταπιέζεις τα συναισθήματά σου ή τις σκέψεις σου.
Λύση είναι είτε να απομακρυνθείς ώστε να ειρηνεύσεις ή να μιλήσεις ειλικρινά με τον άλλον με την ελπίδα της αμοιβαίας αλληλοκατανόησης και αποδοχής…κι αν έχεις κάνει ήδη το δεύτερο και δεν υπάρχει αποτέλεσμα, τότε δυστυχώς μένει μόνο το πρώτο.
Λένε οι άνθρωποι: «Μπόρα είναι θα περάσει». Όμως μερικές φορές δεν είναι μια απλή μπόρα, αλλά βαρυχειμωνιά που σε αρρωσταίνει καθημερινά…και μόνο κάποιος που το βιώνει αυτό ξέρει πως είναι.
Γι’ αυτό μην συμβουλεύουμε εύκολα περί σχέσεων τους άλλους, διότι μόνο οι εμπλεκόμενοι ξέρουν πως νιώθουν, πόσο πονούν, πόσο κουράστηκαν, πόσο προσπάθησαν, πόσο συγχώρεσαν, πόσο αγάπησαν…
Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος
ΠΗΓΗ