Η Ξηροκρήνη. Μια συνοικία στις όχθες του Βοσπόρου, γνωστή από παλιά για το αγίασμα του Αγίου Δημητρίου — το νερό που κυλάει κάτω απ’ τα πόδια των πιστών μέσα σε μια σπηλιά, σαν να αναβλύζει κατευθείαν από την πίστη. Ο Πατριάρχης λείπει στην Αμερική και τη Θεία Λειτουργία τελεί ο Πατριαρχικός Επίτροπος. Ο ναός ανακαινισμένος, κόσμος αρκετός, μα ενορίτες δεν υπάρχουν πια. Η τελευταία, μια Αικατερίνη, έφυγε πριν τέσσερα χρόνια.
Καθώς τελειώνει η Λειτουργία, ο συγγραφέας παρατηρεί τον κόσμο να κατεβαίνει μια στενή σκάλα. Τους ακολουθεί. Κάτω, ένα παρεκκλήσι, κι εκεί δίπλα μια δεξαμενή με τρεχούμενο νερό. Ο θόρυβος που άκουγε νωρίτερα μέσα στον ναό — ήταν το αγίασμα. Μα οι πιστοί προχωρούν ακόμη βαθύτερα, σε μια χαμηλή, υγρή σήραγγα. Οι τοίχοι στάζουν, μικροί σταλακτίτες κρέμονται από πάνω τους, κι ένα αχνό φως από λίγους λαμπτήρες φωτίζει την πορεία τους. Προχωρούν για ώρα πολλή, μέσα σε μια σιωπή που δεν είναι απόκοσμη αλλά ιερή. Στο τέλος, η πηγή — «ύδωρ εκ πέτρας». Πίνουν, προσεύχονται και επιστρέφουν, άλλοι ανακουφισμένοι, άλλοι δακρυσμένοι.
Στον γυναικωνίτη, την ώρα του κεράσματος, αρχίζει η πιο συγκλονιστική αφήγηση. Οι ιερείς των γύρω ενοριών μιλούν για τα θαύματα του Αγίου. Οι «λεγάμενοι», δηλαδή οι μουσουλμάνοι, έρχονται από όλα τα μέρη της Τουρκίας. Πίνουν από το αγίασμα, λούζονται, αφήνουν πίσω τους πατερίτσες. Ένας απ’ το Ερζερούμ είδε σε όραμα τον Άγιο Δημήτριο, ήρθε, λούστηκε τρεις φορές και θεραπεύτηκε. Έφυγε πηδώντας, αφήνοντας στον Άγιο τις δεκανίκες του.
«Είναι αθώες ψυχές, πάτερ μου», λέει ο ιερέας. «Και τις ακούει ο Θεός».
Ο διάλογος που ακολουθεί είναι απλός, μα βαθύς.
– Μα πώς αυτοί, αλλόθρησκοι, βλέπουν οράματα;
– Εμείς ζούμε μέσα στο φως της Εκκλησίας· δεν χρειαζόμαστε φώτα και σημάδια. Αυτοί, που πορεύονται μέσα στο σκοτάδι, παίρνουν από τον Θεό λίγο φως – ένα θαύμα, ένα όραμα, μια πρόγευση του ελέους Του.
Ο αφηγητής, συγκλονισμένος, φεύγει συλλογιζόμενος. Είναι άραγε αταβισμός; Μνήμη μιας παλιάς πίστης που δεν σβήστηκε ποτέ; Ή μήπως προανάκρουσμα όσων πρόκειται να συμβούν; «Μόνον ο φιλάνθρωπος Θεός γνωρίζει», γράφει, και θυμίζει τον λόγο του Αποστόλου Παύλου: «Τις γαρ έγνω νουν Κυρίου;»
Το αγίασμα του Αγίου Δημητρίου Ξηροκρήνης, χτισμένο πάνω στα ερείπια αρχαίου ιερού, συνεχίζει να δέχεται ανθρώπους κάθε πίστης. Από τον 15ο αιώνα ως σήμερα, μέσα στη λαξευτή σήραγγα όπου αναβλύζει το νερό, η προσευχή δεν σταματά. Οι τοίχοι στάζουν, το φως είναι λιγοστό, και όμως, εκεί, μέσα στην υγρασία και τη σιωπή, κάποιοι βρίσκουν ακόμη το θαύμα.
(Από το βιβλίο «Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο», Εκδόσεις Ι.Μ. Παναγίας)
Του Αρχιμ. Δοσιθέου Κανέλλου
Οκτ 25, 2025Εκκλησία Online
Αρτοκλασία για τα μέλη του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου Εφετείου Λαρίσης
