Γράφει ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
«Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα τοῦ μεγαλομάρτυρα Ἁγίου Δημητρίου εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ἦταν στρατηγὸς τῆς Θεσσαλονίκης, ὄχι μόνον κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του, ἀλλὰ καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν κοίμησή του.
Πολλοὶ ἄνθρωποι αἰσθάνθηκαν – καὶ μέχρι σήμερα αἰσθάνονται! τὴν παρουσία του στὴ Θεσσαλονίκη, ἰδίως σὲ καιροὺς μεγάλων δοκιμασιών καὶ συμφορῶν. Ὁ Ἅγιος προστατεύει ἐμφανῶς τὴν πόλη, ἀποσοβεῖ καταστροφές, ἀπωθεῖ ἐπίδοξους εἰσβολεῖς καὶ συντρέχει ὅλους, ὅσους ἐπικαλοῦνται τὸ ὄνομά του.
Νὰ ἕνα θαυμάσιο παράδειγμα τῆς ἀσυνήθιστης παρέμβασής του σὲ ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονταν σὲ ἀνάγκες:
Κάποτε ἐπιτέθηκαν στὴν πόλη οἱ βάρβαροι, ἀλλὰ δὲν κατάφεραν νὰ τὴν ἐκπορθήσουν. Ἐξοργισμένοι τότε ξεχύθηκαν καὶ λεηλάτησαν τοὺς οἰκισμοὺς τῆς ὑπαίθρου καί, μεταξὺ ἄλλων, συνέλαβαν αἰχμάλωτες δύο ὄμορφες κόρες τὶς ὁποῖες προσέφεραν ὡς λάφυρο στὸν ἀρχηγό τους.
Οἱ κοπέλες αὐτὲς ἔτυχε νὰ γνωρίζουν καλὰ τὴν τέχνη τοῦ κεντήματος. Βλέποντας ὁ ἀρχηγὸς τὰ κεντήματά τους, εἶπε: «Μαθαίνω ὅτι ὑπάρχει ἕνας μεγάλος θεὸς στὴν περιοχή σας, ὁ Δημήτριος· λένε ὅτι κάνει μεγάλα θαύματα. Νὰ κεντήσετε σ’ αὐτὸ τὸ ὕφασμα τὸ πρόσωπό του!». Οἱ κοπέλες του εἶπαν ὅτι ὁ Ἅγιος Δημήτριος δὲν εἶναι Θεός, ἀλλὰ ὁ ὑπηρέτης τοῦ Θεοῦ καὶ ὑπερασπιστής των χρίστιανών.
Στὴν ἀρχὴ ἀρνήθηκαν νὰ κεντήσουν τὸ πρόσωπο τοῦ Ἀγίου· ὅταν ὅμως ὁ ἀρχηγὸς τὶς ἀπείλησε μὲ θάνατο, ἐκτέλεσαν τὴ διαταγή του, ὁλοκληρώνοντας μάλιστα τὸ χεῖροτέχνημά τους τὴν ἡμέρα μνήμης τοῦ Ἀγίου Δημητρίου.
Τὴν παραμονὴ τῆς ἑορτῆς κοίταξαν τὸ κέντημα ὀδυρόμενες. Ἔκλαιγαν, ἐπειδὴ ἔπρεπε νὰ περάσουν αὐτὴ τὴ μεγάλη ἡμέρα σκλαβωμένες κι ἐπειδὴ ἦταν ἀναγκασμένες νὰ παραδώσουν τὴν κεντημένη εἰκόνα τοῦ ἀγαπημένου τους Ἀγίου σ’ ἕναν ἀσεβῆ, βάρβαρο. Προσεύχονταν θερμὰ στὸν Ἅγιο Δημήτριο νὰ τὶς συγχωρήσει.
Τότε ἐμφανίστηκε σ’ αὐτές, ἔφιππος, ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος μὲ τὸ ἄλογό του καὶ τὶς πῆρε μαζί του, ὅπως ἄλλοτε ἕνας ἄγγελος ἦρθε καὶ ἅρπαξε τὸν προφήτη Ἀββακούμ. Τὶς ἔφερε στὴ Θεσσαλονίκη καὶ τὶς ἔβαλε μέσα στὴν ἐκκλησία του. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ γινόταν μιὰ μεγαλοπρεπέστατη ὁλονύκτια ἀγρυπνία καὶ πλήθη Θεσσαλονικέων εἶχαν συρρεύσει ἐκεῖ.
Ὅταν ἔμαθαν γιὰ τὴ θαυματουργικὴ διάσωση τῶν πιστῶν κοριτσιῶν, ὅλοι σύσσωμοι δόξαζαν καὶ ἀνυμνοῦσαν τὸν Θεὸ καὶ τὸν Ἅγιο Δημήτριο, τὸν ἔνδοξο στρατηγὸ καὶ ὑπηρέτη τοῦ Ὑψίστου.
(Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ὁ Πρόλογος τῆς Ἀχρίδος, Ὀκτώβριος, ἐκδ. Ἄθως, σ. 301-302)
Συντάκτης