Αν φύγει κάποιος από μια σχέση, το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να τον «πυροβολήσεις».
Είναι πολύ εύκολο να πατήσουμε τη σκανδάλη ή να τον μαστιγώσουμε με τη γλώσσα. Είναι δύσκολο όμως να πάρουμε το κομποσχοίνι και να κάνουμε προσευχή, διότι θέλει καρδιά. Δεν ξέρουμε τις μάχες που δίνει ο καθένας μέσα του. Δεν μπορώ να κρίνω την αμαρτία κανενός διότι πολύ απλά δεν είμαι ο Θεός. Δεν γνωρίζουμε το τέλος κάθε ανθρώπου γι’ αυτό και δεν μπορούμε να μιλάμε.
«Ό άναμάρτητος υμών πρώτος λίθον βαλέτω» (Ιωνν. 8,7)
Ας θυμηθούμε στην παραβολή του Ασώτου τη στάση του πατέρα. Αυτή πρέπει να είναι η στάση μας. Σιωπή και προσευχή, με τα χεριά ανοιχτά, σε αναμονή για τη μεγάλη αγκαλιά τη στιγμή της επιστροφής. Υπάρξει δεν υπάρξει επιστροφή, η στάση μας οφείλει να είναι αγαπητική ακόμα και προς τους εχθρούς.
Για κάθε αδερφό μας αυτό που ποθούμε δεν είναι η εξόντωσή του αλλά η επιστροφή του…
Η επιστροφή δεν γίνεται με πυροβολισμούς και κατηγορίες, αλλά με σιωπές και προσευχές.
Όταν κάποιος φεύγει αντί για «Άρον άρον, σταύρωσον αυτόν» . . . η καλύτερη προσευχή είναι τα τελευταία λόγια του Κυρίου «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς˙ οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λούκ. 23,34). . . .
Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε ; Σεβόμαστε την ελευθερία του προσώπου μέχρι τέλους ακόμα και αν δεν μας αρέσει. Καλύτερα να φεύγει κάποιος, παρά να παραμένει και να πληγώνει ή/και να πληγώνεται…
Ακούμε τις τελευταίες μέρες για επιλογές ελευθερίας, προσωπικούς δρόμους, και μονοπάτια ζωής.
Αν η επιλογή της ζωή μας δεν έχει Χριστό, οδηγεί στην απώλεια. Ξεκάθαρα πράγματα. Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ Εμού ” ( Ιωάνν. 14:6 ).
Αμαρτία και Χριστός δεν πάνε μαζί. Φως και σκοτάδι, Χριστός και διάβολος δεν πάνε μαζί. «Oυδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν· ή γάρ τον ένα μισήσει καί τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται καί του ετέρου καταφρονήσει. ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά» (Mατθ. 6,24). Δεν μπορούμε να είμαστε Φως όταν επιλέγουμε τα σκοτάδια και τα υπόγεια.
Πολύ ωραία μας αναφέρει συγκεκριμένα ο Ιερομόναχος Διονύσιος Βογλός {Όσο ο άνθρωπος δεν μένει εν Αυτώ, ο Χριστός σεβόμενος απόλυτα την επιλογή του, τον αφήνει να φύγει. Ας μην πιστεύει ο άνθρωπος αυτός πως θα φτάσει σ΄ενα τέλος με Χριστό. Αυτό σημαίνει πως οι αρετές που γίνονται ερήμην του Χριστού, είναι σαν να μην έγιναν ποτέ. Λέει ο Ίδιος: «ὁ μὴ ὢν μετ᾿ ἐμοῦ κατ᾿ ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ᾿ ἐμοῦ σκορπίζει«. Κι όταν αυτός ο άνθρωπος απαιτήσει ως μισθό τη θέωση για τις αρετές του, ο Χριστός θα απαντήσει: «ἄφρον, ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;«. Πολλοί κάνουν την αρετή για κοινωνικούς λόγους, ή για να στήσουν το είδωλο της αυτοθεοποίησής τους. Έτσι ας ζητήσουν ως μισθό τη θέωση από την κοινωνία ή από τον εαυτό τους. Βέβαια, ούτε οι άνθρωποι, ούτε η κοινωνία ή το κράτος είναι θεοί ώστε να χρίζουν τη θέωση. Συνεπώς αυτός που μαζεύει αρετές χωρίς Χριστό για τον Χριστό, είναι σαν να σκορπίζει. Γι΄αυτό λέει ο ταμίας των θεοειδών δωρημάτων: «Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν«.}
Δεν ξέρουμε τον Χριστό και γι’ αυτό πέφτουμε και κατρακυλάμε. Προσπαθούμε να Τον μάθουμε, να Τον γνωρίσουμε αλλά πολλές φορές χάνουμε τον στόχο. Δυστυχώς Τον βιώνουμε θεωρητικά ενώ οι Άγιοι Τον βίωναν όπως η εγκυμονούσα το βρέφος μέσα στην κοιλιά της. Κάνουμε πολλά λάθη και ένα από αυτά είναι ότι δεν υπολογίζουμε τον διάβολο. Χωρίς άσκηση, ταπείνωση, προσευχή και νηστεία θα γίνουμε μαριονέτα του . Νήψη και προσευχή αδέρφια !
Ας κάνουμε μια προσευχή για όσους φεύγουν, και αυτός ο κόμπος προσευχής να είναι ποτισμένος με δάκρυα για μετάνοια και επιστροφή.
Μια ολόκληρη ζωή, μια πορεία να γνωρίσουμε Εκείνον και να αγαπήσουμε τους πάντες……
Καλό αγώνα, καλή μετάνοια σε όλους μας.
π. Σπυρίδων Σκουτής – euxh.gr
