Andreas Moratos
 Άααααντε πάλι, ξανά-μανά, με το “ὁ ἀποθανὼν δεδικαίωται”… Ίσως δεν υπάρχει πιο παρανοημένο και πιο διαστρεβλωμένο εδάφιο της Αγ. Γραφής από αυτό…
Μα, δεν καταλαβαίνουν όσοι το επικαλούνται ότι, αντί να περισώσουν το κύρος ενός τεθνεώτος, το(ν) θάβουν ακόμη περισσότερο, αφού το (διαστρεβλωμένο) αυτό ρητό χρησιμοποιείται όποτε θέλουν κάποιοι να περιορίσουν (όσο αυτό είναι εφικτό) τις αρνητικές γνώμες για τη βιοτή κάποιου που μόλις άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο; Εκτός κι αν υπάρχει η προσπάθεια να επιβληθεί μια κάποιου είδους… προληπτική λογοκρισία (κάτι σαν το… “δεν… δικαιούσθε [νάτο πάλι το ρήμα “δικαιούμαι”!] διά να ομιλήτε” — για να θυμηθούμε μια άλλη… προαπελθούσα ψυχή)…
Αν λοιπόν ισχύει το ρητό που επικαλούνται οι… καλοθελητάδες, τότε ένας που θέλει να είναι συνεπής χριστιανός δεν πρέπει να ασχολείται με την Ιστορία (ούτε να τη μαθαίνει, ούτε –πολύ περισσότερο– να τη σπουδάζει), αφού θα πρέπει, αναπόφευκτα, να εκφέρει αρνητικές κρίσεις για κάποιον που έχει… δικαιωθεί (από ποιον άραγε;), όντας… πεθαμένος; Εκτός κι αν αυτό επιδιώκεται: ΝΑ ΜΗΝ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ…
Αλλά, τελικά, υπάρχει τέτοιο ρητό στην Αγία Γραφή; Ναι, υπάρχει, μόνο που δεν υπάρχει… μόνο του, δεν υπάρχει μόνο αυτό! (Αυτό το “δεν υπάρχει μόνο αυτό” έχει πολύ μεγάλη σημασία όταν πρόκειται να ερμηνεύσουμε ανθρώπινο λόγο…). Πρόκειται για την Προς Ρωμαίους Επιστολή του απ. Παύλου, και, συγκεκριμένα, για το Ρωμ. 6:7: “ὁ γὰρ ἀποθανὼν δεδικαίωται ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας”. Αυτό το “ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας” δεν μπορούμε να το προσπεράσουμε, διότι (περι)έχει όλο το “ζουμί” του νοήματος, οπότε η όλη φράση πρέπει να κατανοηθεί ως “εκείνος που πέθανε έχει απαλλαγεί/(απ)ελευθερωθεί πλέον από την αμαρτία” (με την έννοια ότι, αφού πέθανε, δεν μπορεί πλέον να αμαρτάνει).
Και όχι μόνο αυτό. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε (και) τον αποτελούμενο από μόλις τρία γράμματα σύνδεσμο “γάρ”, ο οποίος συνδέει τον αναγνώστη με τα προηγούμενα — άρα, η φράση “ὁ ἀποθανὼν δεδικαίωται ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας” δεν είναι “ξεκάρφωτη”, αλλά αποτελεί νοηματικά συνέχεια όσων προηγήθηκαν λίγο πριν, τα οποία έχουν ιδιαίτερο θεολογικό βάρος και βάθος. 
Ας δούμε μερικά από αυτά:
“οἵτινες ἀπεθάνομεν τῇ ἁμαρτίᾳ, πῶς ἔτι ζήσομεν ἐν αὐτῇ;” ( = “εμείς που πεθάναμε όσον αφορά την αμαρτία, πώς θα ζήσουμε σ’ αυτή; [δηλ. “πώς μπορούμε / πώς γίνεται να ζήσουμε μελλοντικά μέσα της;]” (Ρωμ. 6:2).
“ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν;” ( = “αγνοείτε ότι όσοι βαπτισθήκαμε στον Ιησού Χριστό βαπτισθήκαμε στον θάνατό του;”) (Ρωμ. 6:3).
“συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον” ( = “συνταφήκαμε λοιπόν μαζί του [δηλ. μαζί με τον Χριστό] στον θάνατο μέσω του βαπτίσματος”) (Ρωμ. 6:4).
“ὁ παλαιὸς ἡμῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη, ἵνα καταργηθῇ τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ” ( = “ο παλαιός μας άνθρωπος [δηλ. “ο παλαιός εαυτός μας”] σταυρώθηκε μαζί με τον Χριστό, για να καταργηθεί το σώμα της αμαρτίας, με αποτέλεσμα να μην είμαστε πλέον δούλοι της αμαρτίας”) (Ρωμ. 6:6).
Αυτή ακριβώς η φράση προηγείται τής τόσο… πολυφορεμένης (σαν… σάβανο) και κολοβωμένης φράσης “ὁ ἀποθανὼν δεδικαίωται”.
Δεν πρόκειται λοιπόν, με τη βαθύτερη αυτή έννοια και προϋπόθεση, για τον οποιονδήποτε “ἀποθανόντα”, που, μόνο και μόνο επειδή πέθανε (τί πιο φυσικό και αυτονόητο;), έχει… δικαιωθεί (!!!), αλλά εκείνον που συμμετείχε στον σταυρικό θάνατο του Χριστού μέσω του βαπτίσματος. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να έχει κόψει τις παρτίδες του με την αμαρτία, γι’ αυτό και “δεδικαίωται ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας”…