Γράφει ὁ Διονύσης Μακρής
Ο πόνος γίνεται τίς περισσότερες φορές τὸ αἴτιο γιά νά ἀναθεωρήσουμε συμπεριφορές καί σχέσεις μέ ἀνθρώπους και κυρίως μέ τόν Θεό. Στίς περιπτώσεις μάλιστα πού ὁ πόνος τοῦτος σέ φέρει ἀντιμέτωπο μέ τόν θάνατο, τότε ἡ πράξη τῆς ἀναθεώρησης τούτης μπορεῖ νὰ ἀγγίξει καί τόν ἀπόλυτο βαθμό μπροστά στη διάπλατα ἁπλωμένη ματαιότητα. Ἡ δοκιμασία ἑνός ἀσθενοῦς δέν ἀφορᾶ ἄλλωστε μόνο τον ἴδιο καί τον τρόπο πού ἐκεῖνος θά διαχειριστεί τούτη, ὥστε νά λάβει τό ποθούμενο ἀποτέλεσμα, τὴν εὐεργεσία δηλαδή τῆς ἴασης καί ἐν γένει τη σωτηρία τῆς ψυχῆς. Κατά ἕνα μεγάλο μέρος, μαζί με τον πονεμένο δοκιμάζονται καί οἱ πλησίον σ’ αὐτόν ἄνθρωποι, ὡς πρός τό θέμα τῆς διαχείρισης τοῦ πόνου, ὥστε νά φθάσει ὁ ἀσθενής, ἀλλά καί ἐκεῖνοι, στήν ὁδό τῆς λύτρωσης. Βέβαια, σήμερα ὅλοι μας σχεδόν θεωροῦμε, κατά κύριο λόγο, ἀσθενή ἐκεῖνον, που πάσχει σωματικά καί προσπερνοῦμε τούς πνευματικά ἀσθενεῖς. Αὐτούς, δηλαδή, πού συνειδητά ἐνίοτε παραβιάζουν τίς ἐντολές καί τόν κανόνα λειτουργίας πού ἔθεσε ὁ Θεός γιά τόν ἄνθρωπο.
Μία εὐλογημένη, λοιπόν, ἄσημη γιά τούς πολλούς, ἀλλά διάσημη γιά τόν οὐρανό, Χριστιανή γυναίκα, ἀφορᾶ ἡ διήγησή μας. Μία γυναίκα, ἡ ὁποία μέσα ἀπό τήν ἐργασία τῆς ἀποκλειστικῆς νοσοκόμας σε νοσοκομεῖο τῆς Θεσσαλίας δίδει ἐδῶ καί χρόνια μαρτυρία Χριστοῦ ὁδηγῶντας ἀπολωλότα πρόβατα στή σωτηρία. Μία γυναίκα πού ἀθόρυβα βοηθοῦσε καί ἀθόρυβα συνεχίζει νά βοηθᾶ τους πονεμένους νά κατανοήσουν τόν Θεό. Μία Χριστιανή, πού ἁλιεύει χωρίς φανφαρονισμούς καί τυμπανοκρουσίες ψυχές κατατρεγμένες. Μία Χριστιανή, πού νοιάζεται καί φροντίζει νὰ ἐνδυναμώνει στήν πίστη καί νά καθοδηγεῖ πρός τὴν ἐξομολόγηση καί τή Θεία Κοινωνία τόν ἀνήμπορο δοκιμαζόμενο ἀπό σωματικές ἀλλά καί ψυχικές ἀσθένειες πλησίον της.
Ἡ ἱστορία τῆς καλῆς Σαμαρείτιδος, αὐτῆς δηλαδή τῆς ταπεινῆς καί ἀσήμαντης στα μάτια τῶν πολλῶν, ἀλλά σημαντικῆς γιά τόν Χριστό μας προσωπικότητας, ἔγινε γνωστή ἀπό ἕνα ταπεινό γέροντα που ζεί στα εὐλογημένα ἱερά βουνά τῶν Ἀγράφων. Θα διατηρήσουμε για εὐνόητους λόγους τὴν ἀνωνυμία τῶν πρωταγωνιστῶν της…
Πρίν ἀπό δέκα περίπου χρόνια ἕνας νεαρός ἀστυνομικός ἐπισκέφθηκε μέ φίλους του τά Ἄγραφα. Πήγε, λοιπόν, να προσκυνήσει στο ναό ἑνὸς χωριοῦ καί ἐκεῖ γνώρισε ἕναν γέροντα ταπεινό λειτουργό τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ νεαρός ἐνθουσιασμένος ἀπό τή συζήτηση πού εἶχαν μέ τόν γέροντα ζήτησε νὰ τοῦ διαβάσει μία εὐχή. Ὁ ἱερέας, καθώς διάβασε τήν εὐχή, γύρισε καί εἶπε στον νεαρό.
– Ἡ οἰκογένειά σου ἔχει μεγάλη εὐλογία. Πολλές ψυχές καί πολλοί ἅγιοι πρεσβεύουν ἀδιάκοπα γιὰ τὸν παπποῦ, τούς γονεῖς σου καί τά ἀδέλφια σου…
Ἐν συνεχείᾳ ρώτησε γιά τήν ἐργασία τῶν γονέων του.
– Ἡ μητέρα μου ἐργάζεται ὡς ἀποκλειστική νοσοκόμα καί ἀγαπᾶ τὸν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία. Ὁ πατέρας μου ἔχει ἰδιαίτερη ἀγάπη στον Ἅγιο Κοσμά. Ἡ θεία μου εἶναι μοναχή…, ἀπάντησε ἀμήχανα ὁ νεαρός.
Ὁ γέροντας ὅμως, ἐπικέντρωσε τό ἐνδιαφέρον του στη μητέρα τοῦ ἀστυνομικοῦ. Ζήτησε νά μάθει περισσότερα γι’ αὐτήν.
– Νά, παππούλη, ἡ μητέρα μου φροντίζει ἀσθενεῖς. Τούς περιποιεῖται, τούς βοηθᾶ στίς ἀνάγκες τους, τους δίνει τα φάρμακά τους. Πολλές φορές μάλιστα ὅταν διαπιστώσει ὅτι κάποιος ἔχει ἀνάγκη, ἀλλά εἶναι φτωχός καί ἀδυνατεῖ νὰ ἔχει ἀποκλειστική νοσοκόμα, τότε τόν προσέχει χωρίς ἀνταμοιβή. Εἴθισται, μάλιστα, να λέγει ὅτι σε τέτοιες περιπτώσεις ἡ ἀνταμοιβή δέν συγκρίνεται, ἀφοῦ εἶναι πολύ μεγαλύτερη ἐκείνη πού δίδεται ἀπό τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Κατά τον χρόνο μάλιστα πού βρίσκεται μέ τούς ἀσθενεῖς συνηθίζει νά τούς διαβάζει βιβλία πνευματικά, ὅπως το Ψαλτήριο καί τήν Καινή Διαθήκη καί νά διηγεῖται τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου μας. Μία φορά μάλιστα πού ἔτυχε νὰ τὴν ἐπισκεφθῶ στο νοσοκομεῖο, τήν ἄκουσα νὰ λέγει στὸν ἀσθενή πού ἔπασχε ἀπό καρκίνο: «Κυρ-Παντελή μου, εἶναι καλά τα φάρμακα τῶν γιατρῶν, ἀλλά ἔχω νὰ σοῦ προτείνω ἕνα πολύ καλύτερο φάρμακο, τή Θεία Κοινωνία, τόν Ἰησοῦ Χριστό μας». Ὁ ἀσθενής ἔγνεψε καταφατικά τό κεφάλι. Καί τότε ἡ μάνα μου ἔτρεξε βιαστικά πρός τά ἔξω προσπερνῶντας με, γιὰ νὰ βρεῖ τὸν ἱερέα. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση πώς οὔτε κἄν μέ πρόσεξε… Ὁ ἱερέας πού τήν γνώριζε, ἀμέσως ἀνταποκρίθηκε.
Πολλές φορές -συνέχισε ὁ νεαρός ἀστυνομικός- καθώς συγκεντρωνόμαστε στο οἰκογενειακό τραπέζι λάμπει ἀπό χαρά γιατί, ὅπως λέει, κατάφερε να δώσει το «φάρμακο το καλό» σε ἀσθενεῖς. «Μή παραδῶς τοῖς θηρίοις ψυχήν ἐξομολογουμένην σοι, τῶν ψυχῶν τῶν πενήτων σου μή ἐπιλάθη εἰς τέλος» (Ψαλμ. 73), λέγει τρισευτυχισμένη. Ἄλλες φορές πάλι εἶναι στεναχωρημένη, γιατί κάποιοι ἐξ αὐτῶν ἀρνοῦνται νὰ γίνουν καλά καί ἀναχωροῦν ἀπό τὸν ἐφήμερο κόσμο χωρίς ἐφόδια καί δίχως το «καλό τό φάρμακο». Καί τότε εἴθισται θλιμμένη να λέγει: «Ἐνεπύρισαν ἐν πυρί τό ἁγιαστήριόν σου, εἰς τὴν γῆν ἐβεβήλωσαν το σκήνωμα τοῦ ὀνόματός σου» (Ψαλμ. 73).
Δέν λείπουν μάλιστα οἱ ἱστορίες ποὺ μᾶς διηγεῖται συχνά-πυκνά ἐπί σειρά ἐτῶν γιὰ θαύματα πού ἔγιναν ἀπό «τό καλό τό φάρμακο». Ὅμως τις λεπτομέρειες δέν τίς δημοσιοποιεῖ, γιατί πολλοί γιατροί δέν κρύβουν πώς εἶναι καί μασῶνοι. Φοβάται, λοιπόν, μήπως αὐτοί οἱ ἐνσυνείδητοι σύγχρονοι σατανολάτρες ἀπαγορέψουν «τό καλό τό φάρμακο», δηλαδή τή Θεία Κοινωνία.
– Νά, πῶς ἐξηγεῖται ἡ πρωτοφανής εὐλογία νεαρέ μου στήν οἰκογένειά σου, εἶπε χαρούμενος ὁ γέροντας καί ταυτόχρονα σταύρωνε τον νεαρό καί τή συντροφιά του.
Δέν σᾶς κρύβω πώς τὰ ἀνωτέρω μοῦ κέντρισαν τὸ ἐνδιαφέρον καί τήν ἐπιθυμία να συναντηθῶ μ’ αὐτή τήν εὐλογημένη Χριστιανή γυναίκα.
Πραγματικά πήγα τότε στὴν ἐπαρχιακή πόλη που διαμένει για να μάθω περισσότερες λεπτομέρειες. Ταπεινή, ὅμως, ἡ ἴδια δὲν τῆς ἀρέσει νὰ ἀναφέρεται σ’ αὐτά, λέγοντας πώς αὐτὰ εἶναι πράγματα πού γνωρίζει μόνο ὁ Θεός και δέν χρειάζονται διαφήμιση. Τα παιδιά της ἀλλά καί ὁ σύζυγός της τήν προέτρεπαν να μιλήσει. «Νά, πές μόνο για τον πλούσιο πού μετανόησε. Πές γιά την σκληρή αὐτή μοναχική γυναίκα πού ἀρνήθηκε να κοινωνήσει. Ὄχι, ὄχι, νὰ μᾶς πεῖς γιά τὸν ἐγκαταλελειμμένο ἀπό τήν οἰκογένειά του Κωνσταντίνο».
Μέσα σε ἐλάχιστα λεπτά συνειδητοποίησα πώς ἡ Χριστιανή γυναίκα ἔνοιωθε ἀμήχανα καί προσπαθοῦσε νὰ ἀλλάξει συζήτηση. Δείγμα ταπεινοφροσύνης. Ἄρχισε να παινεύει τον καλό σύζυγό της, ὁ ὁποῖος, ὅπως ἔλεγε, ἂν καὶ ἔχει ὑποβληθεῖ σε ἐγχείρηση καρδιᾶς, ἐργάζεται ἀδιάκοπα «ἀπό φυλακῆς πρωΐας μέχρι νυκτός». Ὁ ἕνας ἐπαινοῦσε τα κατορθώματα τοῦ ἄλλου. Θαυμαστές διηγήσεις πού ἀπεδείκνυαν τό ἐν Χριστῷ δέσιμο τῆς οἰκογένειας αὐτῆς.
Ἀπό τις δεκάδες περιπτώσεις πάντως πού ἀνέφεραν τα παιδιά της καί ὁ ἄνδρας της, κατάλαβα πώς ἡ ταπεινή αὐτή, ἄσημη για τον πολύ κόσμο, ψυχή ἔχει ἀποκτήσει μεγάλη φήμη στον οὐρανό. Οἱ πρεσβείες ἄλλωστε τῶν σεσωσμένων ἀσθενῶν ἀκόμη καὶ τὴν τελευταία στιγμή, κατά τό παράδειγμα τοῦ ληστή, ἀπό «τό καλό τό φάρμακο» παρέχουν πλουσιοπάροχη τὴν εὐλογία σ’ ὅλη της τὴν οἰκογένεια.
Θέλοντας να τη βγάλω ἀπό τή δύσκολη θέση πῆρα το λόγο καί εἶπα…
– Τὰ στοιχεῖα ποὺ ἀναζητοῦσα εἶναι πλέον ἀρκετά. Αφήστε την… ἥσυχη!
Ἐκείνη, τότε, μέ παρακίνησε να γνωρίσω τον 94χρονο πατέρα της, ὁ ὁποῖος βρισκόταν στο δωμάτιό του. Εἰσῆλθα μέ τόν γιό της καί ἐγγονό του στο λιτό δωμάτιο καί εἶδα τότε ἕναν λίαν προσηνή γέροντα νὰ μᾶς καλωσορίζει μέ ἕνα πλατύ χαμόγελο. Ἀπέναντι ἀπό τό κρεβάτι ἔκαιγε τό καντηλάκι στο πρόχειρο εἰκονοστάσι μέ δεκάδες εἰκόνες ἁγίων καί δεσπόζουσες τίς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ μας καί τῆς Παναγίας μας.
– Πῶς εἶσαι παπποῦ; ρώτησα.
– Δόξα τῷ Θεῷ. Νά, περιμένω το πότε θα μέ καλέσει ὁ Χριστός κοντά Του, μοῦ ἀπάντησε.
– Παπποῦ -εἶπε τότε ὁ ἐγγονός του- πές μας γιὰ ἐκεῖνο τὸ φῶς πού κάθε βράδυ λάμπει ἀπό τό εἰκονοστάσι σάν τὸν ἥλιο.
Ένιωσα ἔκπληκτος στο ἄκουσμα τοῦτο. Ὁ παπποὺς τὸ μόνο ποὺ εἶπε εἶναι πώς τὸ φῶς πού βλέπει ξεπερνά στη λάμψη ἀκόμη καί τόν ἥλιο κι ὅλα τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ.
Καθώς ἐπέστρεφα στήν Ἀθήνα ἀναλογιζόμουν πότε τον γέροντα τῶν εὐλογημένων βουνῶν τῶν Ἀγράφων καί πότε τα βιώματα πού ἀποκόμισα ἀπό τήν μοναδική αὐτή ἐμπειρία να βρεθῶ σε μία ἀμιγῶς Ὀρθόδοξη, ἁγνή, ἑλληνική χριστιανική οἰκογένεια.
Μία οἰκογένεια πού ἀπό τὸν παπποῦ καί τή γιαγιά μέχρι καί τά δισέγγονα ἐργάζεται ὅπως οἱ μέλισσες καί ὑπηρετοῦν ἀδιάκοπα τόν βασιλιά Χριστό. Καί ἀναφέρω τίς μέλισσες γιατί δέν θεώρησα διόλου τυχαῖο τό ὅτι ὁ γέροντας τῶν Ἀγράφων κατά περίεργο τρόπο μέ πῆγε πίσω ἀπό τό ἱερό βῆμα, ὅπου ὑπῆρχαν τέσσερις κυψέλες.
– Οἱ τρεῖς ἐργάζονταν καλά καί θά δώσουν γρήγορα μέλι. Ἡ ἄλλη εἶναι ἀδύναμη. Δέν τήν προσέξαμε καί γι’ αὐτό ἡ κίνηση της εἶναι ὑποτονική, μοῦ εἶπε. Καί πρόσθεσε:
– Κέντρο τῆς ζωῆς τους καί τῆς ἀδιάκοπης φροντίδας γιά τίς μέλισσες τῆς Παναγιᾶς εἶναι ἡ βασίλισσα. Αὐτήν ὑπηρετοῦν καί γι’ αὐτήν, ἄν ποτέ χρειαστεί, θυσιάζονται. Στήν ἀδύναμη κυψέλη ἔφυγε ἡ βασίλισσα καί νά τό ἀποτέλεσμα.
Ἡ χριστιανική αὐτή οἰκογένεια ἀποτελεῖ, ὅπως ἐμμέσως μοῦ δίδαξε ὁ γέροντας, μία δυνατή κυψέλη γιά τόν οὐρανό. Μέ τίς πράξεις τῶν μελῶν της καί κυρίως τῆς μητέρας δοξολογοῦν τὸν βασιλιά καί Δημιουργό Παντοκράτορα τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Καί το μέλι πού παράγουν στην κοινωνία κατά το θερισμό εἶναι καί καλό καί ἀρκετό να θρέψει πολλούς. Ζοῦν καί γεύονται οἰκογενειακῶς τον παράδεισο.
Ὅμως σήμερα πολλές ἑλληνικές οἰκογένειες, ἀλλά καί ἡ ἴδια ἡ χώρα μας, μοιάζουν σαν την ἀδύναμη κυψέλη. Ἔχουν χάσει τόν βασιλιά Χριστό καί μαζί μέ τήν ἀπώλεια τοῦ Κυρίου ἔχασαν καί τόν προσανατολισμό τους καί κλονίζονται σάν το φύλλο στόν λυσσασμένο ἄνεμο. Λυγίζουν σάν την λυγερόκορμη λεύκα τῶν πεζοδρομίων, ἀφοῦ οἱ ρίζες τους εἶναι ἐπιφανειακές, ὅπως, δηλαδή, τοῦ κισσοῦ. Ἔτσι, ἀναζητοῦν ἐναγωνίως νά στηριχθοῦν σε ψεύτικα δέντρα. Τρέχουν πίσω ἀπό πολιτικούς ἤ θρησκευτικούς ἄρχοντες, λησμονῶντας τή ρήση τοῦ Προφήτη Δαυΐδ πού ρητά ἀναφέρει: «Μή στηρίζεστε σέ ἄρχοντες ἀλλά νά στηρίζεστε μόνο στον Θεό». Ἐπιδιώκουν ἐναγωνίως τὸν ἐφήμερο πλοῦτο καί τούς φταίνε τα πάντα, λησμονῶντας τόν προφητάνακτα Δαυΐδ πού ρητὰ πάλι ἀναφέρει πώς: «Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καί ἐπείνασαν· οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τόν Κύριο οὐκ ἐλαττωθήσονται παντός ἀγαθοῦ».
Βέβαια, θὰ μοῦ πεῖτε πώς σήμερα οἱ περισσότερες οἰκογένειες θαλασσοδέρνονται στα μεγάλα κύματα τῆς ἀμφισβήτησης ἢ τοῦ διωγμοῦ τοῦ Θεοῦ. Φλερτάρουν συνεχώς μέ τό ναυάγιο ἔχοντας χάσει στην κυριολεξία τόν μπούσουλα. Σ’ αὐτές τίς οἰκογένειες λείπει ἡ ἡρεμία, ἡ γαλήνη καί προπαντός τό «καλό τό φάρμακο». Ἀπουσιάζει ἡ εὐλογία, καί τό μέλι εἶναι εἴτε ἀνύπαρκτο εἴτε πενιχρά φτωχό.
Καλοί μου ἄνθρωποι, ἄς δοῦμε τὸ παράδειγμα τῆς χριστιανῆς αὐτῆς γυναίκας καί ἔστω καί πειραματικά ἄς βάλουμε στίς οἰκογένειές μας τόν Χριστό καί τό «καλό τό φάρμακο»! Τότε θά διαπιστώσουμε πόσο εὔκολα θά λύνονται τα προβλήματά μας καί πόσο εὔκολα θά διαλύονται οἱ κρίσεις. Ἄς δοκιμάσουμε γιά ἕνα μόνο χρόνο να πᾶμε ἀντίθετα μέ τό ὑπᾶρχον ρεῦμα καί νά ἀνοίξουμε μέ κάθε εἰλικρίνεια τίς καρδιές μας στόν Κύριό μας. Τότε ἕνα εἶναι βέβαιο. Θὰ δοῦμε τό μέλι τῆς ἐν Χριστῷ εὐτυχίας νά ἀλλάζει στήν κυριολεξία τή ζωή μας καί τήν εὐλογία νά θωρακίζει τά σπίτια μας, ἀπομακρύνοντας τά δηλητηριώδη βέλη τοῦ πονηροῦ. Γένοιτο Κύριε!
Πηγή: “Ὅπως Μιλάει ὁ Θεός”, Διονυσίου Α. Μακρή, ἐκδ. Ἀγαθὸς Λόγος, σελ. 20-29

Συντάκτης