Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης, πολιούχος Θεσσαλονίκης.
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Πατήρ Συμεών Κραγιόπουλος: Ὁ Ἅγιος Δημήτριος καί οἱ βαθύτεροι πόθοι τῶν νέων
 
Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=409649

Πασχίζουν οἱ ἄνθρωποι νά ἀγαπήσουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Καί ἐπιζητεῖ τόσον πολύ ὁ καθένας τήν ἀγάπην. Τό βαθύ παράπονον καί τό βουβόν κλάμα τοῦ κάθε νέου σήμερον, ὡς εἴμεθα εἰς θέσιν νά γνωρίζωμεν, εἶναι τό ὅτι δέν τούς ἀγαποῦν, δέν τούς ἀγαπᾷ κανείς. Καί μέ τήν σειράν των καί ἐκεῖνοι δέν ἀγαποῦν κανένα.
Τί θλῖψις, τί δυστυχία ὑπάρχει ἀπό τῆς πλευρᾶς αὐτῆς! Οἱ ἄνθρωποι, καί δή οἱ νέοι, δίδουν τήν εἰκόνα ἀνθρώπου πού καίεται ἀπό ἀφόρητον δίψαν. Τοῦ προσφέρουν διάφορα καί πολλά ποτά, πλήν ὅμως οὐδέν ἔχει τήν ἰδιότητα καί ἱκανότητα νά κορέσῃ τήν δίψαν του.
Τουναντίον, αὐτή συνεχῶς μεγαλώνει, διά τόν λόγον ὅτι ἡ ἐλπίς νά εὕρῃ ἀληθινόν ποτόν, διά νά ξεδιψάσῃ, συνεχῶς ὀλιγοστεύει.
Ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ταλαίπωρε νέε! Πῶς εἶναι δυνατόν νά πληρωθῇ ἡ ὕπαρξίς σου ἀπό οἱανδήποτε ἀγάπην, ἐάν δέν αἰσθανθῇς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ;
Μήν ἀφήνῃς τόν ἑαυτόν σου νά ἀσφυκτιᾷ, κάμνων σπασμωδικάς κινήσεις εἰς τήν ἀναζήτησιν τῶν ὑποκαταστάτων τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.
Μιμήσου τόν Ἅγιον Δημήτριον, ὁ ὁποῖος μόλις ἐτρώθη ἡ καρδία του ἀπό τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, δέν ἔκανε πειράματα ἀναζητῶν καί δίδων ἐδῶ καί ἐκεῖ ἀγάπην. Ἀλλά ἐδόθη ὅλος εἰς τόν Χριστόν, χωρίς ποτέ νά στρέψῃ, ἔστω καί κατά διάνοιαν, εἰς τά ὀπίσω·
«Οὐ μετὰ πολιάν, λέγει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Θεσσαλονίκης διά τόν Ἅγιον Δημήτριον «οὐδ᾿ ἐν γήρᾳ (ὃ δὴ συμβαίνει τοῖς πλείστοις, παραχωροῦσι τὴν ἡλικίαν ταῖς ἡδοναῖς, καὶ τὴν τῆς φύσεως δύναμιν καθ᾿ ἑαυτῶν συγκινοῦσι, τῷ πολεμοῦντι καὶ μισοῦντι μᾶλλον, καὶ οὐ τῷ ποθοῦντι Δεσπότῃ ἑαυτοὺς ὑποτάττοντες, μόλις δέ που τὸ γῆρας καὶ τὴν ἀσθένειαν ἄκοντες ἀποδιδόντες τῷ Θεῷ τινες, ἐλέῳ μόνῳ καὶ οὐ προθέσει σωζόμενοι)· ἀλλ᾿ ὅλος εὐθὺς ἐκ πρώτης γραμμῆς ὅλον ἑαυτὸν τῷ Θεῷ ἀποδίδωσι, καὶ ῾῾πρὸ τοῦ εἰδέναι καλὸν ἢ κακόν᾿᾿, καθὰ γέγραπται, ἐκλέγει μόνος προαιρέσει τὸ ἀγαθόν· ὃ καὶ συντηρεῖ ἑαυτῷ, ἄχρι δὴ καὶ τρίτην ἤλασεν ἡλικίαν, τὸν τοῦ μειρακίου ἤδη ὑπεραναβὰς χρόνον καὶ τοῦ νεανίσκου ἀρξάμενος· ὅτε δὴ καὶ τὸ νεανικὸν ἔδειξε μᾶλλον τῆς ψυχῆς καὶ γενναῖον, οὐχ ὑποκλιθεὶς ταῖς ἡδοναῖς, τῆς νεότητος ἐνοχλούσης, ἀλλὰ τὰ τῆς σαρκὸς παριδὼν, ὡς μηδόλως σάρκα φορῶν, νοῦς ὅλος ὀφθεὶς καὶ σχολάσας μόνῳ Θεῷ».
Ἄν δέν μᾶς ἠγάπα ὁ Θεός, οὐδείς ποτέ θά ἠδύνατο νά ἀγαπήσῃ τόν Θεόν καί τόν πλησίον. Πολλοί ἄνθρωποι, νέοι καί ἐνήλικες, εἶναι κατασκανδαλισμένοι ἀπό τήν ἀδικίαν καί τά διάφορα κακά πού ὑπάρχουν εἰς τόν κόσμον σήμερον. Λέγουν· «Δέν ἠμπορεῖ νά ὑπάρχῃ Θεός ἤ, ἄν ὑπάρχῃ, δέν εἶναι Θεός τῆς ἀγάπης».
Καί ὅμως ὁ Θεός ἀγάπη ἐστὶ καί ἀγαπᾶ τούς πάντας, ἁμαρτωλούς καί ἀγαθούς, δικαίους καί ἀδίκους. Αὐτά ὅλα πού διά τούς πολλούς ἀποτελοῦν σκάνδαλον καί αἰτίαν νά μή πιστεύουν εἰς τόν Θεόν, εἶναι μία μεγάλη ἀπόδειξις ὅτι ὁ Θεός εἶναι δίκαιος καί εἶναι ἀγάπη καί ἀκριβῶς ἐπειδή εἶναι ἀγάπη, καίτοι ἡμεῖς ἐν τῇ ἀσυδοσίᾳ καί αὐθαδείᾳ μας ἐκάναμε κόλασιν τήν ζωήν καί τήν κοινωνίαν, Ἐκεῖνος μᾶς ἀνέχεται καί μακροθυμεῖ καί ἀναμένει τήν μετάνοιάν μας, διά νά μᾶς σώσῃ. «Οὐ θελήσει θέλω τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ ὡς τὸ ἐπιστρέψαι καὶ ζῆν αὐτόν». «Μακροθυμεῖ ὁ Κύριος εἰς ἡμᾶς, μὴ βουλόμενός τινας ἀπολέσθαι, ἀλλὰ πάντας εἰς μετάνοιαν χωρῆσαι».
Ἡ μεγαλυτέρα δυστυχία τῶν ἀνθρώπων τῆς σήμερον εἶναι τό ὅτι ἐγέμισεν ἡ ψυχή των ἀπό ἕνα παράπονον πρός τούς συνανθρώπους των κατ᾿ ἀρχήν καί διά μέσου αὐτῶν πρός τόν Θεόν. Ἔτσι, ἔκλεισαν ἑρμητικῶς τάς ψυχάς των ἔναντι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί κυριολεκτικῶς λιμοκτονοῦν. Διότι ἡ οὐσιαστική τροφή τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος δέν ἔνοιωσε τήν ἀγάπην αὐτήν εἶναι πτωχός, δυστυχής, νεκρός.
Ἰδού ὅμως ὁ Ἅγιος Δημήτριος γίνεται ἀκόμη μίαν φοράν τό παράδειγμά μας. Ὅλη ἡ ἀθλιότης πού ἐπεκράτει εἰς τήν ἐποχήν του δέν τόν ἠμπόδισε νά ἐμπιστευθῇ ἑαυτόν εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ. Τουναντίον συνετέλεσε καί αὐτή ἐν πολλοῖς νά καταφύγῃ εἰς τόν Χριστόν, τόν μόνον ἀγαπῶντα ἀληθῶς τόν ἄνθρωπον καί τόν μόνον ἀφυπνίζοντα τήν ἀγάπην τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον. Μόλις ἤγγιξε τήν ψυχήν του ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἐκυριεύθη ἀπ᾿ αὐτήν εἰς τοιοῦτον βαθμόν, ὥστε ἀπό τήν παιδικήν ἀκόμη ἡλικίαν ἔκαμε ἅπαξ διά παντός αὐτό τό ὁποῖον λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος· «…δι᾿ ὃν τὰ πάντα ἐζημιώθην, καὶ ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι, ἵνα Χριστὸν κερδήσω».
Ἔτσι, ἠξιώθη καί νά κηρύξῃ τόν Χριστόν καί νά μαρτυρήσῃ ὑπέρ Χριστοῦ καί νά χαίρῃ καί εὐφραίνηται μετ᾿ Αὐτοῦ ἐν τῷ Παραδείσῳ καί νά εἶναι καί ἡμῶν θερμός καί γλυκύς προστάτης καί ἀντιλήπτωρ.
Παναγιώτατε,
Σεῖς ὁ Ἁγιόφιλος, πού ἔχετε εἰδικήν ἐπικοινωνίαν μέ τούς Θεσσαλονικεῖς Ἁγίους, καί δή μέ τόν πολιοῦχον καί Μυροβλήτην μεγαλομάρτυρα Ἅγιον Δημήτριον, δεήθητε τοῦ Κυρίου, διά πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων του, ὅπως ἐπιβλέψῃ ἐπί τήν πτωχείαν καί ταπείνωσιν καί μετάνοιαν ἡμῶν καί εὐδοκήσῃ, ἐν τῷ ἀπείρῳ Του ἐλέει, νά γίνῃ ἡ ζωή Του ζωή μας, ἡ ἐλευθερία Του ἐλευθερία μας καί ἡ ἀγάπη Του ἀγάπη μας διά τήν δόξαν Του καί τήν σωτηρίαν ἡμῶν.
Εκφωνήθηκε στις 21/10/1983.
Απόσπασμα από την ιστοσελίδα της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Πανοράματος: https://agia-triada-panorama.gr/texts/102-%e1%bd%81-%e1%bc%85%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%ae%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%af-%ce%bf%e1%bc%b1-%ce%b2%ce%b1%ce%b8%cf%8d%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf%ce%b9-%cf%80/