Ο ηθικός άνθρωπος που προωθεί η Δύση διακρίνεται για τη σωστή και δίκαιη συμπεριφορά του που πολεμάει το άδικο στον κόσμο.
Ο πνευματικός άνθρωπος όμως βλέπει την πηγή της Δικαιοσύνης που βρίσκεται στη γη και αισθάνεται τη δική του αχαριστία και ανεπάρκεια.
Ο ηθικός άνθρωπος κοιτάζει να τηρεί κάποιες βασικές αρχές εξωτερικής συμπεριφοράς και καλλιεργεί τελικά έναν διχασμένο άνθρωπο.
Ο πνευματικός άνθρωπος ελέγχει το εσωτερικό του, μετανοεί, ταπεινώνεται, υπηρετεί το αιώνιο θείο θέλημα που επικρατεί αιώνια.
Ο ηθικός άνθρωπος τρέφει τον εγωισμό του με τις δικές του ενέργειες και πρωτοβουλίες νομίζοντας ότι όλα εξαρτώνται από αυτόν.
Ο πνευματικός λατρεύει και τιμά το Πρόσωπο εκείνο, που είναι η ίδια η Δικαιοσύνη και αντλεί συγχώρεση και καθαρότητα από Αυτό.
Τελικά ο πνευματικός άνθρωπος τρέφεται με τη λατρεία του Θεού του και αυτόν υπηρετεί. Δεν τον απασχολούν οι εξωτερικοί τύποι.Αντίθετα ο Δυτικός πολιτισμός χτίζεται διαρκώς πάνω στη βάση της εξωτερικής καλής συμπεριφοράς που τη θεωρεί και «Πολιτισμό»…
Οι πνευματικοί άνθρωποι συχνά είναι αντισυμβατικοί (αντιδρούν περίεργα, θυμώνουν)γιατί νοιάζονται για την ουσία, για την ταπείνωση.
Ο ηθικός άνθρωπος όμως, θεωρεί απαράδεκτες αυτές τις συμπεριφορές, γιατί κλονίζουν τον κόσμο που με τόση φροντίδα δημιουργεί.
Για τον πνευματικό άνθρωπο η αποδοχή της Ηθικής χωρίς Θεό αποτελεί μέγιστη αμαρτία, που οδηγεί σε αυτοκαταστροφική πορεία.
Για τον ηθικό άνθρωπο αυτά αποτελούν ακατανόητες ερμηνείες. Νομίζει ότι το μέλλον του πλανήτη το φτιάχνει ο ίδιος.
Ο Θεός ως πηγή της Δικαιοσύνης σώζει και αγιάζει τον πνευματικό άνθρωπο εξαιτίας της Πίστης του σε Αυτόν. Ο ηθικός δεν το βλέπει.
Ο νους του πνευματικού ανθρώπου φωτίζεται από την όραση του αληθινού φωτός του Θεού και η καρδιά του αγάλλεται. Ο ηθικός δε βιώνει χαρά.
Ο ηθικός άνθρωπος αισθάνεται πολλές φορές μια διαρκή απειλή των δικαιωμάτων του και βρίσκεται σε εγρήγορση μήπως τα χάσει.Η εγρήγορση του πνευματικού ανθρώπου βρίσκεται σε τελείως άλλο επίπεδο: στη διαρκή λατρεία και συμμετοχή στη δικαιοσύνη του Θεού.
Ακόμα πιο βαθιά, στόχος του πνευματικού ανθρώπου δεν είναι τελικά η Ηθική, αλλά η ένωση με την αυθεντική ανθρώπινη φύση του Χριστού.
Αντίθετα ο ηθικός αισθάνεται ότι όλα εξαρτώνται από αυτόν και από την ένωσή πολλών ενάντια στο άδικο. Βλέπει τη δικαιοσύνη ως διεκδίκηση.
Ο πνευματικός έχει την ταπείνωση ως βάση της Ηθικής του. Αγωνίζεται για τη δική του δικαίωση – αθώωση μπροστά στο Θεό. Όχι για δικαιώματα.
Πρόκειται για μια ηθική που έχει ευγνωμοσύνη και όχι μίσος, που εξαρτάται από την αγάπη του Θεού κι όχι την ανθρώπινη αντιδικία.
Ο ηθικός άνθρωπος της Δύσης δέχεται ίσως την ύπαρξη του Θεού, αλλά όχι την παρουσία του στη γη. Έτσι παίρνει τη θέση Του, όπως π.χ. ο Πάπας.
Ο Θεός στέκεται κάπου μακριά για να ικανοποιεί τη λογική εξήγηση του κόσμου, ενώ ο κόσμος γεμίζει τελικά με Πάπες – Άτομα – αυθεντίες.
Ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός αποτελούν έκφραση της απουσίας του Θεού που ζει για να ικανοποιεί μόνο θρησκευτικές ανάγκες.
Στην Ορθοδοξία όμως ο Θεός κινεί τα πάντα και κινείται παντού, δοξάζεται, υμνείται, λατρεύεται και αγιάζει τα πάντα μέσα από τα Άγια Μυστήρια.
Η καρδιακή καθαρότητα που χαρίζει η Χάρη του Αγίου Πνεύματος εξυψώνουν την Ηθική σε Αγάπη, δίνουν στη Ηθική το αληθινό της περιεχόμενο.
Ωστόσο, για τον ηθικό άνθρωπο της Δύσης η αγάπη είναι απλό συναίσθημα και τελικά δείγμα αδυναμίας παρά δύναμης. Η Ηθική απαιτεί λογική.
Ο Χριστός αντίθετα, αλλάζει τη ζωή του πνευματικού ανθρώπου και στέκεται δίπλα του στο αγαθό, πράγμα που ο ηθικός δεν το βλέπει.
Ο Χριστός υπερβαίνει την ίδια την Ηθική, γιατί τη μεταφέρει σε άλλο επίπεδο: την κάνει μετοχή στον ίδιο Θεό! Έτσι οδηγεί στη διάσωσή της.
Η ηθική του Χριστού καταργεί τη ρίζα του κακού: έναν ύπουλο δαιμονικό εγωισμό που καμουφλάρεται εύκολα πίσω από την Ηθική.
Ο ηθικός άνθρωπος δεν μπορεί να αποφύγει αυτή την παγίδα και συνειδητά ή ασυνείδητα αποδέχεται τον εγωισμό ως ρίζα της Ηθικής του.
Η εγγύηση της ποιότητας του αγώνα που διεξάγει κάθε Χριστιανός βρίσκεται σε μια δύναμη αιώνια που τον συνοδεύει σε κάθε του υγιή αγώνα.
Οι Χριστιανοί δεν πολεμάνε ποτέ το Άδικο από την πλευρά του αδικημένου, αλλά ως ήδη νικητές του. Έτσι παραμένουν ήρεμοι και ευτυχείς.
Αντίθετα οι ηθικοί φωνάζουν διαρκώς και διαμαρτύρονται ως μόνιμα αδικημένοι. Δημιουργούν επεισόδια και ταράζονται άδικα.
Η διαφορά τους λοιπόν με τον πνευματικό άνθρωπο είναι αβυσσαλέα, όσο κι αν φαίνεται να μοιάζει εξωτερικά η στάση τους.
Γι’ αυτό η Ηθική των Χριστιανών δεν ταυτίζεται με τις άλλες ηθικές ή τις ιδεολογίες αυτού του κόσμου, όσο καλές κι αν φαίνονται.
Για τους Χριστιανούς η βίωση της Ζωής ως νίκης του κακού και θρίαμβος του Αγαθού είναι ήδη γεγονός και βιώνεται ως Πάσχα, ως Ανάσταση…
Ο ηθικός άνθρωπος όμως θα παραμένει διαρκώς σε ένα πυκνό σκοτάδι, όπου το Δίκαιο και το Άδικο θα βρίσκονται σε μια αιώνια διαμάχη…
Βασίλης Φράγκος/FACEBOOK