Ο π. Σπυρίδων Σκουτής σχετικά με τις δηλώσεις που έκανε η Θάλεια Ματίκα, πώς είναι δηλαδή υπέρ της διακοπής της κύησης όταν συντρέχουν λόγοι υγείας.
Τι είπε η Θάλεια Ματίκα «Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη δεν είχα κανένα φόβο, μέχρι να μου πουν ότι πρέπει να κάνω αμνιοπαρακέντηση, γιατί οι δείκτες ήταν περίεργοι για σύνδρομο down. Όταν άκουσα τα νέα έπαθα σοκ, στεναχωρήθηκα και φοβήθηκα. Είπα “γιατί σε μένα;”» ανέφερε αρχικά η Θάλεια Ματίκα ενώ εξομολογήθηκε: «Στην πρώτη εγκυμοσύνη παρουσίασα διαβήτη κύησης. Έκανα αυστηρή διατροφή, γιατί θα επηρέαζε το έμβρυο. Στην πιθανότητα του συνδρόμου down είμαι της άποψης να προχωρήσεις στη διακοπή της κύησης.
Μπαίνει η οικογένεια όλη σε ένα Γολγοθά, έχεις ένα άγχος φέγγοντας από την ζωή τι θα συμβεί αυτό το μωρό». Ο π. Σπυρίδων Σκουτής σχετικά με τις δηλώσεις που έκανε η Θάλεια Ματίκα Η άποψη αυτή πάσχει από πολλές πλευρές για τους ακόλουθους λόγους. Ας προσέξουμε λίγο αυτή τη «λογική» και που τελικά καταλήγει. Ας ξεκαθαρίσουμε λίγο και το παιχνίδι των λέξεων : «διακοπή κύησης» σημαίνει αφαίρεση ζωής. Τελεία και παύλα. Αν λοιπόν μια μητέρα αφαιρέσει τη ζωή του παιδιού της που έχει σύνδρομο Down για να μην δυσκολευτεί στη ζωή, με την ίδια φρικαλέα λογική γιατί να μην αφαιρέσει τη ζωή του παιδιού της όταν είναι 18 χρονών και μετά από ένα ατύχημα μείνει στο κρεβάτι ή στο καροτσάκι με σοβαρά προβλήματα υγείας και θέλει 24ωρη φροντίδα; Γιατί να μην αφαιρέσει η μητέρα τη ζωή του 15 χρονου παιδιού της τη στιγμή που διαγνώστηκε με κάποια βαριά ασθένεια και η οικογένεια μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία ή πάει στο εξωτερικό για θεραπείες και δυσκολεύεται να ανέβει αυτόν τον Γολγοθά; «Όταν πας να κόψεις τον Σταυρό που σου παρουσιάζεται στη ζωή θα φυτρώσει ένας μεγαλύτερος». Και κάτι ακόμα, πολύ σημαντικό. Ποιος εγγυάται ότι θα γεννήσεις ένα υγιέστατο παιδί και δεν θα πάθει κάτι στα 5, 10, 15, 20, και εμφανιστεί τότε ένας μεγάλος Σταυρός που πρέπει να τον κουβαλήσεις;
Τι θα πρέπει λοιπόν τότε να κάνεις; Αλλά με τη νέα φρικαλέα λογική, στην κοιλιά της μητέρας δεν έχουμε άνθρωπο ενώ έξω από την κοιλιά έχουμε. Αγαπητές μανούλες, κυοφορείτε άνθρωπο και όχι αντικείμενο. Τελεία και παύλα. Και στην τελική πως μπορεί να ονομαστεί μητέρα μια γυναίκα με Μ κεφαλαίο όταν αρνείται να σηκώσει τον Σταυρό του σπλάχνου της με θυσία και αγάπη; Ποια είναι λοιπόν η λύση; Απλά να μην κάνετε παιδιά. Από το να τα σκοτώνετε και να μου θέλετε μια ζωή σαν ροζ συννεφάκι, καλύτερα να μην κάνετε παιδιά. Όταν επιθυμείς να κάνεις παιδιά, το βάθος της επιθυμίας σου έχει το σημάδι του Σταυρού με θυσία και αγάπη. Φέρνω παιδί στον κόσμο σημαίνει ότι γίνομαι συνδημιουργός με τον Θεό και μπαίνω στη μάχη να μεγαλώσω έναν Άγιο.
Αν δεν μπορώ ή δεν θέλω να το κάνω, καλύτερα να μην κάνω παιδιά. Τελεία και παύλα. Kαλύτερα λοιπόν να μην φέρω παιδί στον κόσμο αφού δεν μπορώ ή δεν θέλω τον Γολγοθά, παρά να προβώ σε αφαίρεση ζωής αν έρθουν δυσκολίες. Δυστυχώς όμως έτσι έχουμε μεγαλώσει, με αυταπάτες. Η σύγχρονη διαπαιδαγώγηση σου λέει ότι τους Σταυρούς της ζωής τους πετάμε στα σκουπίδια αντί να τους κουβαλήσουμε. Όλοι θέλουμε τη ζωή του Κολωνακίου. Τα θέλουμε όλα στα μέτρα μας με αποτέλεσμα να έχουμε χάσει το μέτρο και να πηγαίνουμε στον γκρεμό…. Θυμάμαι μια φωτογραφία με μια κοπέλα που έκανε ζωγραφική με το στόμα (διότι δεν είχε χέρια), και από κάτω η φωτογραφία έγραφε το εξής : «Και όμως αν με είχες στην κοιλιά σου ίσως με σκότωνες.» Καλή μετάνοια σε όλους μας. . . π. Σπυρίδων Σκουτής
Οκτ 19, 2023Εκκλησία Online
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Πατριαρχικού Ιδρύματος Ορθοδόξου Ιεραποστολής Άπω Ανατολής για την εκδημία του Ιωάννου Λάππα