Ζούμε σε μια εποχή που ο καθένας ζει στον κόσμο του και μοιράζεται τον κόσμο του με τον εαυτό του. Η κόλαση της εγκλωβισμένης ατομικότητας που αρνείται να γίνει πρόσωπο και να σχετιστεί.
Υπάρχει το εγώ και ο εαυτός μου.
Ο άλλος υπάρχει μόνο όταν τον έχω ανάγκη και μετά τον πετάω.
Ο άλλος υπάρχει για να ικανοποιεί τα θέλω και τις επιθυμίες μου, όταν σταματήσει να το κάνει, σταματάει να υπάρχει και στη ζωή μου.
Συμπιεζόμαστε να ικανοποιήσουμε κάποια θέλω μας χωρίς πολλές φορές να μπορούμε ή να κάνουμε γι’ αυτά, απλά επειδή επιβεβαιώνουμε κάποια «πρέπει» και στερεότυπα της κοινωνίας.
Όλα στον βωμό του «πάρε -δώσε», πουθενά βίωμα, σχέση, χτύπημα της καρδιάς.
Ευτυχώς που υπάρχει ο Χριστός και μέσα από τη σχέση μαζί Του τα πάντα παίρνουν το πραγματικό τους νόημα και τις δικές τους μεταμορφώσεις.
Για να βιώσουμε Παράδεισο πρέπει πρώτα να θελήσουμε να ξυπνήσουμε από την κόλαση μας.
Μήπως όμως τελικά μας αρέσει να κοιμόμαστε στην κόλαση μας ονομάζοντας την Παράδεισο ζώντας έτσι ένα ψεύτικο όνειρο ως πραγματικότητα;
Πότε τελικά θα πάρουμε ηρωικές αποφάσεις για τη ζωή μας;
Και πώς θα τις πάρουμε, με Χριστό ή χωρίς εκείνον;
Σαν να λέμε στον ουρανό ή στον γκρεμό ;
Καλές αποφάσεις λοιπόν…
π. Σπυρίδων Σκουτής
Μαΐ 4, 2023Εκκλησία Online
Άγιος Εφραίμ, Αγία Ειρήνη – Πώς νηστεύουμε αύριο Παρασκευή 5 Μαΐου 2023