Αναστάσιος Γ. Λέκκας
«Ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με»
Είμαστε σε μια περίοδο υψηλού πνευματικού συμβολισμού και αξίας (Μεγάλη Τεσσαρακοστή), μια περίοδο που μας δείχνει το δρόμο των πνευματικών αγώνων για την απεξάρτησή μας από την τυραννία των παθών, για την ανάνηψή μας, την ανάκτηση, δηλαδή, της προδομένης ανιδιοτελούς αγάπης και ευσπλαχνίας μας προς το συνάνθρωπό μας, λησμονημένες και περιφρονημένες αρετές, που μόνο αυτές, όμως, μπορούν να μας κάνουν συνέκδημους του Χριστού στην πορεία μας προς τον δικό μας Γολγοθά και την Ανάσταση που προσδοκούμε.
Ωστόσο, μέσα σ’ αυτήν την περίοδο, μας χτύπησε μια τρομερή καταιγίδα, ένα μεγάλο κακό και μια Εθνική συμφορά, που εύλογα προξένησε ανείπωτη δυστυχία και πόνο, από μία σύγκρουση τραίνων στα Τέμπη, από την αφροσύνη των «υπευθύνων», με τραγική συνέπεια να χτυπηθούν αλύπητα πολλές οικογένειες, να απορφανισθούν και να διαλυθούν, και να χάσουν τη ζωή τους πολλοί νέοι άνθρωποι με όνειρα και προσδοκίες. Τα σύννεφα του πόνου και της λύπης σκέπασαν τα πάντα, τα αστείρευτα δάκρυα έγιναν ποτάμια και οι ψυχές των ανθρώπων, κυρίως εκείνων που πληγώθηκαν, γέμισαν με δικαιολογημένα ερωτηματικά και Γιατί;
Εστιάζοντας κανείς πάνω σε όλα αυτά τα δυσάρεστα απρόοπτα της ζωής, καλό και ωφέλιμο είναι να έχει πάντα στο μυαλό του το σπουδαίο λόγο του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, που μας δίνει την μοναδική απάντηση που υπάρχει σ’ όλα αυτά τα «Γιατί;»:
«τον Θεόν μεν φράσαι αδύνατον, νοήσαι δε αδυνατότερον», που σημαίνει ότι, ποτέ οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να ερμηνεύσουν, πολύ περισσότερο να κατανοήσου ό,τι ο Θεός επιτρέπει. Προσεγγίζοντας, όμως, και εγώ, όπως και χιλιάδες άλλοι συνάνθρωποί μας, τον πόνο και τη λύπη των ανθρώπων που χτύπησε η συμφορά, τολμώ με σεβασμό και δέος να εκφράσω κάποιες ταπεινές σκέψεις μου, και να πω:
Μην αφήνετε, πονεμένα παιδιά μου, (σας προσφωνώ έτσι γιατί εγγίζω τα 90), τον πόνο και τη λύπη σας στην «παρηγοριά» εκείνων, που μιλάνε για ανθρώπους που «χάθηκαν», γιατί, ό,τι ο Θεός δημιούργησε δεν μπορεί ποτέ να χαθεί, και, προφανώς , αυτό ισχύει και για το κορυφαίο δημιούργημά Του, τον άνθρωπο.
Έπειτα, ο Θεός, που θυσιάστηκε στο Σταυρό για να σωθεί ο άνθρωπος, θα επιτρέψει να χαθεί το παιδί Του; Όταν Εκείνος, που «με τα πάθη Του θεράπευσε τα πάθη μας, με τα τραύματά Του γιάτρεψε τα τραύματά μας, με το Αίμα Του το Άγιο άγνισε το αίμα μας, με την ευωδία του ζωοποιού Του Σώματος μοσχομύρισε και το δικό μας σώμα, και με τα Πανάγια χέρια Του, (…) μας τραβάει από τον γκρεμό του χαμού…», (όπως μας λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος). Όταν, λοιπόν, ο Θεός, έκανε και κάνει τα πάντα για τον άνθρωπο, εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να σκεπτόμαστε και να λέμε ότι ο Θεός άφησε παιδιά Του να χαθούν;
Η αλήθεια, επομένως, είναι ότι, τα παιδιά και οι άλλοι, των οποίων η ζωή σταμάτησε στα Τέμπη, δεν χάθηκαν, αλλά έφυγαν από αυτόν τον πρόσκαιρο και μάταιο κόσμο, και όλα και όλοι υπάρχουν και ζούνε και θα ζούνε αιώνια στα χέρια και την αγκαλιά, στο φως και τη δόξα του Θεού-Πατέρα τους.
Αυτή τη μεγάλη αλήθεια την επιβεβαιώνει η Εμπειρική γνώση της Ορθόδοξης Πίστης και το Δόγμα της Μεγάλης του Χριστού Ορθόδοξης Εκκλησίας. Είναι Δώρο και Ευλογία του Θεού, έστω και αν πολλές φορές, αυτή η ευλογία, παρουσιάζεται μεταμφιεσμένη ως λύπη και συμφορά.
Από τη Διδαχή και το λόγο του Θεού μαθαίνουμε και μια άλλη μεγάλη αλήθεια, ότι για κάθε άνθρωπο η νύχτα της ζωής του, του σκότους και του άγους, της αμαρτίας και των παθών που κουβαλάει προχώρησε και προχωρεί, και πλησιάζει η καινούργια ημέρα της μέλλουσας ζωής, που την φωτίζει το φως και η δόξα του Θεού. «Η νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν» (Ρωμ. ιγ’ 11-12). Δεν ήρθαμε, λοιπόν, στο μάταιο αυτόν κόσμο για να μείνουμε αιώνια σ’ αυτόν, αλλά για να διανύσουμε την εγγύτατη απόσταση, που χωρίζει τον πρόσκαιρο βίο μας από την μέλλουσα αιώνια ζωή μας κοντά στο Θεό.
Κι αυτό μπορεί να γίνει εφικτό, όχι βέβαια, με την απόρριψη και την περιφρόνηση του Λόγου και της Διδαχής Του, ούτε με την επίμονη εξυπηρέτηση των πονηρών θελημάτων μας, αλλά με αγώνες και θυσίες, με συνεχή εγρήγορση και ανάνηψη, να απαλλαγούμε, δηλαδή, από τις πλάνες του βίου μας και τα πάθη μας, και να καταλάβουμε τι είμαστε και τι πρέπει να γίνουμε.
@media screen and (min-width: 1201px) {
.ksjed6414c7643a946 {
display: .;
}
}
@media screen and (min-width: 993px) and (max-width: 1200px) {
.ksjed6414c7643a946 {
display: .;
}
}
@media screen and (min-width: 769px) and (max-width: 992px) {
.ksjed6414c7643a946 {
display: .;
}
}
@media screen and (min-width: 768px) and (max-width: 768px) {
.ksjed6414c7643a946 {
display: .;
}
}
@media screen and (max-width: 767px) {
.ksjed6414c7643a946 {
display: .;
}
}
Και αυτή η ενσυνείδητη αυτογνωσία για το πνευματικό χρέος που έχουμε, δηλαδή, από το τίποτα που είμαστε, να πλησιάσουμε και να ομοιωθούμε με το ΠΑΝ, που είναι ο Θεός, γίνεται εφικτή και ορατή μόνο αν κατορθώσουμε, με την βοήθεια του Θεού, να βγούμε από τη Βαβυλωνία της ψυχής μας, όπως μας λέει ο Θεός, με τη βροντερή φωνή του Μεγάλου Προφήτη Του: (Ησ. Μ’ 20)
«Έξελθε»! Φύγε μακριά, δεν είναι αυτή η πόλη που αξίζει να γυρνάς. Σύντριψε τα δεσμά σου κι ελεύθερος βροντοφώναξε, μ’ όλη τη δύναμη της καρδιάς σου: Μόνο ο Θεός λυτρώνει τους σκλάβους των παθών, όταν αυτοί ζητούνε να σωθούνε, κι απ’ τη σκλαβιά να βγούνε, όταν με φωτεινό το νου και καθαρή καρδιά, εκούσια και δυνατά απωθούνε τη μνήμη των αισθητών και απατηλών του βίου πραγμάτων, όταν το χοϊκό τους φρόνημα θέλουνε να γκρεμίσουν και πάνω σε άσειστα των αρετών θεμέλια, καινούργια τείχη της καρδιάς πασχίζανε να χτίσουν.
Και το κλειδί για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι ένα και μόνο:
Ο ασάλευτος λίθος της Πίστης στον Θεό, που στηρίζεται στην Αλήθεια, που μένει πάντα απλάνευτη και πολεμάει το ψέμα, της Πίστης που είναι αμόλυντη και αδιάλειπτη πηγή μιας γνώσης αψεγάδιαστης, γνώσης εμπειρικής, που αλάνθαστα διακρίνει όσα στον χρόνο γίνονται και υπάρχουν πέρα και πάνω απ’ τα φθαρτά και μάταια του κόσμου πράγματα, μια πίστη ανυπόκριτη και πάντα αληθινή, γιατί ως δώρο δίνεται απ’ τον Θεό στον άνθρωπο τον φιλόθεο και πιστό, που αβόγγητα σηκώνει αβίωτο καημό, και αφήνεται με πίστη και ταπείνωση, δίχως αμφιβολίες, στο απέραντο πέλαγος του Θεϊκού ελέους.
Έτσι, μονάχα, αγαπητά και πονεμένα αδέλφια, ο ασίγαστος και αβάσταχτος καημός και η αφόρητη οδύνη και λύπη των πονεμένων ανθρώπων μπορεί να μεταλλαχθεί, με σιγουριά, σε επιτρεπτή απ’ το Θεό λύπη ευλογημένη, που είναι τείχος της ζωής απόρθητο, που πάνω του θα συντρίβονται όλα τα μαστιγώματα, οι πόνοι και οι λύπες της ψυχής.
Αναστάσιος Γ. Λέκκας
συν. Δικηγόρος
Πειραιάς 15/3/2023
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ONLINE | Όλα τα άρθρα | ΑΠΟΨΕΙΣ | Τα σύννεφα του πόνου και της λύπης σκέπασαν τα πάντα
Προηγούμενη δημοσίευση
Επόμενη δημοσίευση