Ο λογοτέχνης και ζωγράφος Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης (1908-1993).
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Γράφει ο Ιερομόναχος Πορφύριος Προδρομίτης στο βιβλίο του «Πορεία φωτός, Ν.-Γ. Πεντζίκης»:
Τα θαύματα στη ζωή της οικογένειας και των μελών της πολλά. Ας διαβάσουμε ένα του κυρ-Νίκου, με τον Μεγαλομάρτυρα Πολιούχο της Θεσσαλονίκης:
«Στο παλαιό φαρμακείο του πατέρα μου άνοιγε επί του δαπέδου της αποθήκης το ξύλινο θυρόφυλλο ενός υπογείου, όπου συχνά, παίζοντας με τον μικρότερο υπάλληλο του καταστήματος, παρέτασσα το στρατό μου. Ήταν η εποχή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Μια νύχτα, φοβούμενος μήπως ο αντίπαλος μου κάνει καμιά ζαβολιά, πήγα να ελέγξω την παράταξη. Προχωρώντας όμως με σβησμένα τα φώτα, έπεσα στο βάθος του υπόγειου με τα πέτρινα σκαλιά. Είχαν, μεταθέτοντας τα στρατιωτάκια, αφήσει ανοιχτό το καπάκι της καθόδου. Ήταν η πρώτη από τις δώδεκα φορές που συνεπεία κτυπήματος στο κεφάλι αιμορραγούσα.
Το χτύπημα θα μπορούσε να ήταν πολύ βαρύτερο και πιθανόν, σύμφωνα με όσα σχόλια άκουσα τότε, θανατηφόρο. Έγινε απ’ όλους μας στο σπίτι παραδεκτό ότι ο Άγιος Δημήτριος έβανε το χέρι του και γλύτωσα. Ήταν βράδυ της παραμονής της Αγίας του Μνήμης.
Μόνο διά μέσου των Αγίων πιστεύω ότι μπορεί κανείς να αναφερθεί στον Θεό. Οι Άγιοι αποτελούν την ολοκλήρωσή μας, επέκεινα των θνητών ατομικών ορίων. Αποτελούν το διαχρονικό σχήμα του ανθρώπου, την εγγύηση της συνεχείας και ενότητας. Το μνημικό και ελπιδοφόρο τρόπο ορθής αντίληψης περί ψυχής και πνεύματος, επέκεινα της άμεσα αντιληπτής σωματικής εμφάνειας.
Η λατρεία τους επιτρέπει τον πανηγυρισμό της αγάπης στο εσωτερικό της ύπαρξης ανεξάρτητα από κάθε παράγγελμα, ηθικό και κοινωνικό. Λατρεύω θα πει γίνομαι δούλος. Δούλος των Αγίων Πατέρων που στάθηκαν εν τω κόσμω δούλοι του Χριστού.
Ανεξάρτητα με το αν προσωπικά είμαι κακός δούλος, γιατί δεν έχω τη δύναμη να πάψω να εμμένω στο βόρβορο των έργων μου, όσα και αν λέω περί μετανοίας, αισθάνομαι σαν κάτι αναμφισβήτητο τον υφιστάμενο δεσμό και το γεγονός αυτό με γεμίζει ελπίδες για τις άνωθεν δωρεές, πρεσβείαις των Αγίων του Κυρίου των δυνάμεων. Είμαι γεμάτος προσδοκίες και για τα πιο παράνομα και αμαρτωλά θελήματά μου, ότι μπορούν να εισακουσθούν. Μήπως οι από ετών κοιμηθέντες γονείς, είπαν όχι στα θελήματά μου;
Γιατί λοιπόν να μη περιμένω ακόμα περισσότερα χατίρια από τους εν Ουρανοίς Πατέρες υπηρέτες του Παντοκράτορος; Δεν θέλουν τίποτα άλλο από φιλιά και περίπτυξη της φανερής εν τω κόσμω παρουσίας των οι γονείς. Οι Άγιοι Πατέρες γυρεύουν ακόμα ολιγότερα, προσκύνηση και ασπασμό των εικονισμάτων τους.
Δι’ αυτών φανερώνονται και αισθητοποιούνται σαν οικοδομικό υλικό του εν τω κόσμω Οίκου του Κυρίου που με περισσήν αγάπη μας έπλασε και αδίσταχτα κατήλθε προς ημάς, σταυρωθείς στη θέση των ασεβών, ίνα τους βοηθήσει και τους απαλλάξει.
Απάντηση του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη στο ερώτημα περί Θεού του περιοδικού «Ευθύνη» τεύχος 28, Απρίλιος 1974, Αθήνα, όπως αναδημοσιεύεται στο βιβλίο του Ιερομονάχου Πορφυρίου Προδρομίτη «Πορεία φωτός, Ν.-Γ. Πεντζίκης» των εκδόσεων Αθανασίου Αλτιντζή.